Rodweek 154 De Messias

Na vandaag zit mijn voetbalramadan er op. Dan is dat bedorven WK voetbal in Qatar voorbij en ga ik weer alles wat met voetbal te maken heb kijken op TV. Ik heb amper een balomwenteling gezien van dit WK. Hier en daar een flits op het nieuws of ik hoorde en las van alles. Helemaal uitschakelen lukt natuurlijk nooit. Maar, naar eer en geweten: ik heb geen enkele keer ingeschakeld om dit bedorven WK te kijken en mensen die weten hoeveel ik van voetbal houd weten dat dat best lastig voor me is. Ik heb mijn voetbalhonger enigszins gestild door op Sportpark de Toekomst naar de Ajaxjeugd te gaan kijken en door naar de kraker in de Tweede Divisie tussen AFC en De Treffers te gaan. Voetbal zoals het ooit bedoeld is. Omdat de beoefenaars voetballen leuk vinden. Heerlijk.

Ik kan vrij neutraal naar een WK of EK kijken, in tegenstelling tot naar Ajax kijken. Dan wil ik gewoon dat Ajax wint. Klaar. En dan kan ik oprecht even balen als dat niet gebeurt. Nederland uitgeschakeld? Jammer, maar dan gaat het leven een seconde later gewoon weer verder. En dit jaar werd Nederland dus uitgeschakeld door Argentinië. Geen seconde van gezien maar ronkende commentaren van mensen op mijn socials. Want wat waren ze toch gemeen die Argentijnen en wat is die Messi toch een naar mannetje! Heel Oranje-minnend Nederland hoopt nu dat die vreselijke Argentijnse smurf (die waren toevallig ook in lichtblauw en wit gekleed) geen wereldkampioen wordt.

Nou boehoehoe! Selectief gejank. Diezelfde Nederlanders vonden het in 1998 ‘professioneel’ toen Edwin van der Sar de Argentijn Ortega een rode kaart aannaaide door als een stervende zwaan naar de grond te gaan na een vermeende kopstoot die er niet eens op leek. Dat Van der Sar destijds niet voor de Oscars is genomineerd is een wonder. Op hetzelfde toernooi stampte die lieve Dennis Bergkamp even bewust maar ‘professioneel’ op de ribbenkast van een Joego en wie hoorde je toen Nigel de Jong in de WK-finale van 2010 als ware hij Bruce Lee het borstbeen van Xabi Alonso probeerde te splijten? Niemand toch? Als Robben die bal langs Casillas had gekregen en Nederland wereldkampioen was geworden, dan was Nigel gewoon ‘professioneel’.

Net als dat gelul dat Nederland ‘niet mooi zou spelen.’ Nogmaals, niks van gezien, maar wedden dat het hele land dat was vergeten als ‘we’ wereldkampioen waren geworden? Weinig toernooikampioenen winnen met mooi voetbal. De mooiste ploegen sterven meestal in schoonheid ergens in de kwart- of halve finales. Lelijke toernooiwinnaar: Nederland EK 88. Eerste wedstrijd tegen de Sovjets verloren, bemazzeld gewonnen van Engeland en Ierland (anders was het daarna gewoon over geweest), verdiend maar fortuinlijk gewonnen van de Duitsers en een aardige finale tegen de Sovjets met een wereldgoal. Maar mooi voetbal: verre van. Wie hoor je daar nog over? Niemand. En dat is ook prima, de kampioen is altijd terecht. Dan had de rest het maar beter moeten doen.

Maar het is natuurlijk ‘supportunisme’ ten top. Selectieve verontwaardiging, daar zijn we goed in, in ons fijne kikkerlandje. Van mij mag Messi dat WK winnen. Het maakt hem de grootste van zijn tijd. Zoals die Argentijnse held de grootste van zijn tijd was. Argentinië werd in 1986 letterlijk aan de hand van Maradona wereldkampioen en Messi maakte tegen Nederland dus ook tamelijk opzichtig hands en werd niet beboet met een kaart. Terwijl er anno 2022 toch 300 camera’s meer en een VAR bijstaan om dat vast te stellen. Maar goed, een beetje vals spelen kon er op dit van corruptie aan elkaar hangende toernooi wel bij toch? Kniesoor die er op let. Ik gun Messi de titel. Jammer alleen voor hem dat het op dit WK is, samen met het WK in zijn vaderland in 1978 het meest vieze toernooi ooit. Als Argentinië deze wint kunnen we stellen dat het land een patent heeft op het winnen van besmette titels: in 1978 in eigen land onder het Videla-regime, in 1986 in Mexico door een beroemde handsgoal in de kwartfinale en dan dit jaar in een van corruptie, gebrek aan mensenrechten en een van mensenleed aan elkaar hangend WK in Qatar. Dat is ook een prestatie, toch?

Maar terug naar het sportieve: ik heb Messi twee keer in het echie zien spelen in Barcelona. De eerste keer was in 2012 met mijn aanstaande ex. We bezochten een wedstrijd in het prachtige Camp Nou. Barcelona-Getafe. Mijn ex, totaal niet gehinderd door enige voetbalkennis, vroeg zich tijdens het kijken naar de wedstrijd af wie (en dit waren haar woorden) ‘die kleine slome’ was die alleen maar liep te wandelen. Dat was een haarscherpe observatie, want het is zo. Alle veldspelers waren in beweging en hij kuierde daar een beetje tussendoor. Alsof ie op op een verloren dag over een rommelmarkt aan het lopen was. Ik informeerde mijn vriendin over het hoe en wat van de wandelende zonderling op het veld: ‘Lieverd, dat is Messi. Die doet inderdaad geen moer. Maar let zo maar eens op.’ En inderdaad, Messi stelde me niet teleur. Het werd 4-0. Messi versnelde, als een roofdier die afgaat op zijn prooi, precies vier keer. Hij maakte er drie. De vierde gaf hij voor. Echt een fenomeen om te zien. Zeker als je twee keer 45 minuten op hem let in het stadion. Echt een roofdier.

Of hij de beste voetballer aller tijden is? Daar ga ik niet over. Pele en Cruijff waren de besten in hun tijd, Maradona in zijn tijd en Messi en Ronaldo zijn de besten in hun tijd. Ik ben benieuwd naar de opvolgers. Waarschijnlijk Mbappe die vanavond dus tegenover die verschrikkelijke Messi staat. Ik ga niet kijken. Ik hoor wel wie er wint, maar wat mij betreft zet Messi vandaag de kroon op zijn prachtige loopbaan. Dan is hij officieel de Argentijnse Messias.

Rodweek 152 Zendelingen


Mensen die de hinderlijke gewoonte hebben om andere mensen te bekeren behoren tot de meest vervelende schepsels op de wereld. Vandaar dat ik altijd zo’n pesthekel heb gehad aan religie: mensen die een religie aanhangen hebben de vervelende neiging om een monopoly op de waarheid te nemen. En in extreme gevallen willen ze hun geloof, wat feitelijk niets meer dan een subjectieve waarneming is, met geweld aan je opdringen. Maar goed, dan hebben we het dus over de extreme mafkezen.

Doorgaans zijn de meeste fanatieke gelovigen gelukkig niet zo heel erg gevaarlijk. Ze zijn hooguit irritant als ze hun mening willen opdringen. Irritant als een wesp die rond je drankje zoemt. Niks doen, die gaan vanzelf weg. Het geldt overigens niet alleen voor religieuze mensen maar ook voor mensen die op een latere leeftijd heel erg in iets zijn gaan geloven. Tamelijk jeukopwekkende types die mensen hun mening op willen dringen kunnen bekeerlingen zijn die hun leven op een dag radicaal hebben veranderd. Mensen die bijvoorbeeld zijn gestopt met roken, alcohol of drugs. Of die gestopt zijn met vlees eten. Want zij zijn met al die verderfelijke toestanden gestopt en dus moet jij dat dan ook maar doen en hoe kan je zo’n vreselijk mens zijn om te roken, drinken, drugs te doen of vlees te eten en boe en bah en bla. Of mensen die hun politieke opvatting door je strot willen duwen.

Maar de allerergste mensen in het genre der bekeerlingen: mensen die ineens het licht hebben gezien en in een god zijn gaan geloven. Die types zijn veel heftiger en fanatieker dan de oergelovigen die hun hele leven al in die god geloven. De bekeerlingen hebben alles in hun ongelovige leven gedaan wat hun zogenaamde god verboden heeft en die komen het dan nu allemaal even uitleggen aan verloren zielen zoals ik. Ga je gauw weg! Kssst!

Ik heb ook best een mening over dingen. Ik zal ‘m alleen nooit opdringen. Doe er mee wat je wilt. Weet je wat het is? Meningen zijn als anussen. Iedereen heeft er eentje, maar die hoef je niet altijd maar ongevraagd in iemands gezicht te duwen.

Ik heb vroeger wel eens met zo’n jongen gewerkt. Ik kende hem van het uitgaan. Dat jong stuiterde als een ongeleid projectiel door de Amsterdamse nachten. Prima dat-ie daar op een dag maar eens mee gestopt was, beter ook voor hem, maar die gozer was dus helemaal ‘in de heer geraakt’. Moet ie zelf weten. Al gelooft ie in een goddelijke gnoe. I don’t care. Maar hij had dus ook ineens zo’n rare glazige EO-reli Tijs van den Brink-blik in zijn ogen. Een hardcore gelovige. Zo’n bekeerhoofd die mij wel even ging uitleggen hoe het allemaal werkt in het leven en hoe ik het allemaal moet doen. Dan haak ik dus al snel af. Ik vind het prima om naar anderen en hun meningen of levensopvattingen te luisteren, maar val mij en andere mensen niet lastig met je bekeerdrang. Doe ik ook niet bij anderen: om de sodemieter niet dat ik ook maar iemand de les ga lopen lezen en met een priemend vingertje ga debiteren wat er allemaal wel en niet mag.

Mijn religie is voetbal in het algemeen en Ajax in het bijzonder. Het zal u niet ontgaan zijn als u mij zelfs maar een heel klein beetje kent. Omdat ik al jaren vind dat alles rond het WK in Qatar stinkt als de meest gore stinkscheet die je ooit hebt geroken en dan maal duizend heb ik, ook al jaren geleden, besloten dat ik niks van dit WK hoef te zien. Van de toewijzing, tot de arbeidsomstandigheden, de mensenrechten (of beter: het gebrek eraan) en alle kleinere en grotere omstandigheden die als een een rottend lijk om dit ‘voetbalfeest’ heenhangen stinkt het. Het maakt dat ik voor het eerst in mijn leven een maandje van mijn geloof val. Dit is niet mijn feestje. Iemand trok de makkelijke kaart of ik dezelfde mening toegedaan zou zijn als Ajax daar een belangrijke wedstrijd zou moeten spelen. Makkelijke vraag met dito antwoord: nou en of!

Dat is mijn keuze. En niet die van iemand anders. Ik ben dus niet zo’n vervelende ‘anti-Qatar’-zendeling die iedereen maar even de maat gaat nemen omdat ze het voetbal wel kijken of het wel willen uitzenden omdat het geld in het laatje brengt. Iedereen doet maar lekker wat-ie doet. Voor mijn part met zo’n oranje molentje op het hoofd en je brulpak aan. Daar heb ik toch al nooit wat aan gevonden.

Wat ik ga doen tijdens die WK-periode: verliefd worden. Ik wil weer verliefd worden op voetbal. Ik ga lekker bij wedstrijden in de Eerste Divisie of bij de amateurs kijken. Of op zaterdagochtend eens kijken bij de wedstrijden van kinderen van mijn vrienden. Dingen die ik de afgelopen jaren te weinig heb gedaan en waar ik nu ook meer tijd voor heb nu ik weinig in de horeca werk. Even terug naar de basis. Lekker langs de kant staan, ook als het koud is. Patatje met in de kantine. Iedere kenner weet: de lekkerste patat verkopen ze nog altijd in voetbalkantines! Zo’n kantine die echt naar voetbal ruikt en niet naar commercie en corruptie. Sporttassen in de gang. Waar jongens en meisjes en ook volwassenen nog voetballen omdat ze voetballen leuk vinden. Omdat ze er plezier in hebben. Die geen dubbele agenda hebben. Gewoon, omdat ze nog echt geloven in de schoonheid van hun favoriete sport.

Als je net als ik dat vergiftigde WK ook niet zo nodig hoeft te zien: kom gerust een keer gezellig met me mee of support je eigen lokale voetbalhelden op welk niveau dan ook. Doe lekker je ding. Ik ga absoluut niemand bekeren want ik hou niet van zendelingen. Ik keer zelf gewoon even terug naar de basis.

Rodweek 151 De Voetbalkroeg

Er gaat niets boven een voetbalkroeg. Je eigen voetbalkroeg wel te verstaan. Iedere voetbalsupporter van welke club dan ook verdient een eigen voetbalkroeg. Het liefst van de club in de stad waar je woont. Dat geluk moet je ook maar net hebben. Mijn gabber bijvoorbeeld, die is ooit voor de liefde naar Rotterdam verhuisd. Hij heeft het daar prima naar z’n zin, is van de stad gaan houden en is vrijwel volledig geassimileerd als Rotterdammer. Op één belangrijk detail na: een clubliefde kan natuurlijk nooit veranderd worden. Zijn liefde voor Ajax is meeverhuisd naar de havenstad, dat zit nou eenmaal voorgeprogrammeerd in de man! De consequentie van het wonen in Rotterdam is helaas wel dat die arme jongen dus niet naar de buurtkroeg kan gaan en vragen aan de barman of ie Ajax even gezellig op wil zetten. Laat staan er keihard voor te juichen. Dan vliegt ie met kop en kont de tent uit, in het gunstigste geval. Dat lijkt mij een verschrikkelijk groot gemis. Mijn gabber voelt zich soms als Napoleon die naar Elba en Sint Helena werd verbannen: een Ajacied in ballingschap die zijn Ajaxshirt slechts in zijn eigen huis kan dragen. Gelukkig komt hij nu en dan weer even wat Ajax-zuurstof tanken in Amsterdam en dan neem ik hem dus ook mee naar mijn voetbalkroeg.

Mijn favoriete voetbalkroeg is De Gouden Florijn. Die bevindt zich op de Rozengracht, de straat die de Jordaan letterlijk in tweeën splitst. Heel af en toe ga ik wel eens vreemd met andere voetbalkroegen, maar mijn thuisbasis is doorgaans de Florino. Een gemiddelde zondagmiddagwedstrijd gaat als volgt: je komt binnen en werpt gelijk een blik op de stamtafel. De andere ‘usual suspects’ die de stamtafel doorgaans bevolken zijn er allemaal al. Je vraagt of er nog een pooltje is vandaag. Die is er. Inzet drie piekies. Je bent laat, alle populaire en gangbare uitslagen zijn al genoemd, maar je doet toch mee. Misschien verrast je cluppie. 5-1 gok je. Kan zomaar, dus die vul je in en je tikt je 3 euro af bij degene die zich als penningmeester heeft opgeworpen.

Hoewel je na een lange zaterdagnacht soms nog niet helemaal wakker bent moet je er rekening mee houden dat de rest van de tafel al wel op standje AAN staat. De grappen aan de stamtafel gaan doorgaans gelijk vlot. En het bier en de wijn vanzelf ook wel weer. De opstellingen komen in beeld. Iedereen heeft een mening over de opstelling en de trainer.

Einde wedstrijd. ‘Ze’ waren weer vreselijk, maar hé, lelijke overwinningen tellen ook en ‘we’ doen tenminste nog mee. Of ze waren heel goed. Of ‘we’ wonnen ‘gewoon’, zoals een Ajacied dat nou eenmaal verwacht. Je hebt de pool weer niet gewonnen, maar ja, dat ben je gewend. Volgende keer beter. Of niet.

Rond etenstijd ga je maar weer eens op huis aan. Zelf koken? Chinesie bestellen voor onder Studio Sport? Je bedenkt het onderweg wel. Vaststaat dat er wat meer eten in moet dan de paar snackjes die je op hebt. Thuis flans je snel iets eetbaars in elkaar, of je bestelt wat, en precies om 19.00 plof je met je bord op schoot neer op de bank om Studio Sport te kijken. Te kijken naar de momenten die je in de voetbalkroeg gemist hebt omdat je het te druk had. Te druk met al die niet na te vertellen grappen. Die grappen die je buiten de voetbalkroeg niet kan uitleggen aan mensen: je had er bij moeten zijn.

Het is nu 14 november 2022. De winterstop valt dit jaar vroeg voor mij. Vanwege het WK in Qatar speelt Ajax pas in januari weer. En normaal gesproken vind ik een WK of een EK een prima surrogaat voor de Ajax-loze maanden, want er is tenminste voetbal op TV en ik word doorgaans heel rustig van een groen scherm met voetballers daarop. Maar dit WK stinkt zo aan alle kanten dat ik er helemaal niks mee te maken wil hebben. Van de toewijzing aan het land, het volledige gebrek aan mensenrechten tot aan de duizenden arbeiders die als direct gevolg van de stadionbouw in de Qatarese bloedhitte zijn gestorven: dan voelt het voor mij niet goed om gezellig in een oranje shirt lollig te gaan doen in de kroeg. Ik vaar in dezen op mijn eigen morele kompas. Ik zal niemand erop veroordelen die wel gezellig voetbal wil kijken in de kroeg en ik begrijp kroegen die het gewoon als lekkere extra omzet zien, maar mij zal je voorlopig niet vinden in de voetbalkroegen. Het voelt gewoon niet lekker. Ik hoef er ook niks van te zien, ook niet thuis. Maar ieder z’n ding. Leven en laten leven. Dachten ze er zo ook maar over in Qatar. Voetbal is voor mij in elk geval klaar voor dit jaar. Al scoort keeper Justin Bijlow in de WK-finale de winnende met een uittrap vanaf z’n eigen doel en wordt Nederland voor het eerst in de historie wereldkampioen: het zal mij werkelijk aan mijn derrière oxideren. Voor mij wordt het twee maanden zonder voetbal. Ik noem het mijn ‘voetbalramadan’. En die is, as we speak, vandaag ingegaan.

Het voetbaljaar 2022 zit er op voor mij. Zondag 8 januari 2023. NEC-Ajax. 14.30 in de Gouden Florijn. Dan is de voetbalramadan voorbij. Ajax kent een chagrijnige eerste seizoenshelft en eigenlijk is het wel even lekker om me even niet te hoeven ergeren aan het verschrikkelijke spel en het gezeur rond de club, maar toch: ik kan nu al niet wachten tot de voetbalramadan voorbij is en om weer gezellig in de voetbalkroeg te zijn. Juichend, lachend en klagend met met een mening, zoals het hoort in de voetbalkroeg.

Maandagochtend, Amsterdam West… Hup Holland Hamsters….

hup holland hamstersHet was maandagochtend, ik had een kater en ik stond langzaam te sterven in de rij met mijn mandje boodschappen. Eindelijk. Ik was aan de beurt en nadat de boodschappen allemaal over een bliepje waren getrokken rekende ik af. Of ik misschien een ‘Hup Holland Hamster’ wilde, vroeg de goedlachse caissière. Ze zwaaide met een zakje voor mijn neus. Ik keek haar aan met bloeddoorlopen ogen. Alsof ikzelf zojuist vijf echte levende hamsters bij mijn ontbijt had gegeten. In plaats van dat ik met een snauwerig ‘Nee, hou je bek en laat me met rust!’ mijn gedachte uitsprak, zei ik het sociaal wenselijke: ‘Ja, goed.’ Het was er uit voor ik het wist. De breed lachende kassamevrouw overhandigde mij het kleine zakje en zei op zo’n vrolijk Marga van Praag-achtig Jeugdjournaaltoontje: ‘Er zijn heel veel verschillende. U kunt ze allemaal sparen!’ Lees verder