Amsterdam West, Bos en Lommer 2 april 1997. Ik ben 20 jaar en ik ben mijn huis aan het schoonmaken. Dat doe ik niet dagelijks, maar vanavond komen er twee vrienden langs om voetbal te kijken. Turkije-Nederland, WK-kwalificatie-wedstrijd. In al mijn ijver geef ik ook de plant water die op de TV staat. Ik geef de plant alleen iets te veel water. Het potje stroomt over en het water loopt zo de TV in. Resultaat: TV doet het niet meer. Wat nu? Ik zit met de handen in het haar.
Amsterdam West, Geuzenveld, 2 april 1997. Iets verderop in Geuzenveld is de sfeer een stuk feestelijker. Daar verwelkomt de familie Nouri de nieuwste telg, zoon Abdelhak ziet het levenslicht.
Amsterdam Oud West, 2 april 1997. Het feest moet en zal doorgaan en wel bij mij thuis en dus ben ik naar de Kinkerstraat gegaan om een TV te huren bij Valkenberg. Het idee om te bellen naar één van mijn vrienden om te vragen of we dan maar bij één van hen gaan kijken schiet ik gelijk af. Eén woont nog bij zijn ouders in Osdorp, de ander in een kippenhok in Slotervaart. Daar heb ik totaal geen zin in. Ik huur de TV en loop met het loodzware ding de straat op. Bij de Bilderdijkkade kan ik niet meer. De verkoper van de kledingwinkel ziet me uitgeput staan, geeft me wat te drinken en belt een taxi voor me.
Amsterdam West, Bos en Lommer, 2 april 1997. De huur-TV staat en niets staat nog een mooie voetbalavond in de weg. Oh wacht. Toch wel. De elf spelers van Oranje op het veld. Nederland verliest met 1-0. Clarence Seedorf schiet een penalty met een baan om de aarde. Ze zoeken die bal nog. De volgende middag breng ik de TV terug. Met de taxi. Het grapje heeft me alles bij elkaar zo’n zeven tientjes gekost. Geld dat ik nou niet bepaald overhad.
Amsterdam, Haarlemmerstraat, 2 april 1997. Ook in slagerij Buzhu is het feest. Het is de slagerij waar papa Mohammed Nouri al jaren werkt.
Amsterdam West en omstreken, 1998. Met een vriendenteam ploeter ik elke zondagochtend op achterafveldjes in Amsterdam-West, Haarlem, Badhoevedorp, Sloten, Noord, Hoofddorp, De Kwakel, Uithoorn en andere exotische oorden. Het zijn de diepste krochten van de Amsterdamse onderbond. Nog net één trede boven G-voetbal en ik betwijfel ook ten zeerste of we het daar zouden redden. Op twee jongens na kan niemand er een hout van. We zijn voornamelijk de sterren van de kantine.
Amsterdam Geuzenveld 1998. De kleine 1-jarige Abdelhak heeft vermoedelijk nu al meer balgevoel en voetbaltalent in zijn piepkleine linkerteentje dan ons hele team in onze grote lompe lijven.
Amsterdam Zuid Oost 2004. Dat de kleine Appie Nouri een uniek talent bezit ontgaat ook Ajax niet. Hij wordt in de jeugdopleiding opgenomen en doorloopt die met speels gemak. De volgende stap is Jong Ajax. Daar wordt hij in 2017 verkozen tot beste speler van de Jupiler League. Hij draait alle beperkte voetballers op dat niveau dol. Hij lijkt op een hoogbegaafde Atheneum-leerling in een VMBO-klas.
Amsterdam Zuid Oost, 21 september 2016. Het Ajax van Peter Bosz speelt voor de beker tegen Willem II. We mogen als seizoenkaarthouders gratis naar binnen. Zo vaak geeft Ajax niet iets weg, dus mijn gabber en ik nemen het cadeautje aan. Dat heeft, behalve dat we lekker Ajax willen kijken, ook een andere reden: wij willen het debuut van Nouri zien. Het stadion is lang niet vol. Een kleine 35.000 toeschouwers hebben de moeite genomen om het zoekende Ajax te steunen. Die wedstrijd valt alles in elkaar. Lasse Schöne keert terug in het elftal en dat is de balans die het team nodig heeft. Willem II, dat een dikke maand eerder nog won in de Arena heeft niets te vertellen. Ajax veegt de Tilburgers met speels gemak van de mat.
‘’WE WILLEN NOURI ZIEN!!!’’ klinkt het uit 35.000 kelen. Een speler die nog geen seconde in Ajax 1 heeft gespeeld maar elke Ajacied beseft wat voor uniek talent we in huis hebben. Zijn roem is hem al met grote passen vooruit gesneld. En hij is een echte Amsterdammer, dat vinden we extra leuk.
Diep in de tweede helft geeft Peter Bosz gehoor aan de smeekbedes van het publiek. In de 73e minuut mag hij invallen voor Hakim Ziyech. De stand is 3-0. Hier heeft Appie het al die jaren voor gedaan. Debuteren in het eerste elftal van zijn club. Lasse Schöne maakt nog 4-0 en dan breekt de 89e minuut aan. Ajax krijgt een vrije trap net buiten de zestien. Lasse Schöne maakt zich al klaar om de vrije trap te nemen als de jonge debutant ineens vraagt: ‘’Mag ik ‘m alsjeblieft nemen? Alsjeblieft?’’ Het is niet eens vragen. Hij smeekt. De oude aanvoerder stemt toe: ‘’Neem jij ‘m maar. Als je mist krijg ik een tientje.’’
Appie staat glunderend achter de bal. Mijn gabber en ik zitten er perfect voor. Hij zet z’n telefoon aan om dit moment te filmen. De Arena klapt voor Appie en hij schiet de bal schitterend in de hoek. Hij mag zijn tientje houden. Als een echte Ajacied scoort hij bij zijn debuut in Ajax 1. Hij wijst op zijn rugnummer. Zo stelt hij zich voor aan het Amsterdamse publiek. Zijn Amsterdamse publiek. Hallo, hier ben ik dan. Nummer 34. Appie Nouri. Aangenaam.
Hij heeft alles in zich om de ultieme publiekslieveling te worden. Hij vertedert in interviews en met zijn vlogs. Wat een heerlijk joch. Hij speelt dat seizoen nog een aantal keer in Ajax 1 , maar is nog geen vaste waarde. Dat is een plan voor komend seizoen. FC Utrecht informeert voorzichtig naar de mogelijkheid om Nouri een jaar te huren maar dat wijst Appie zelf resoluut van de hand. Ajax is zijn club en daar wil hij slagen. Geen discussie.
En dan wordt het 8 juli 2017. Het Oostenrijkse Zillertal. Ajax oefent in de voorbereiding tegen Werder Bremen. Leon Bergsma valt een paar minuten voordat Nouri er in komt in. ‘’Kom op, je kan het Léé!’’ roept Nouri hem nog na. Even later valt Nouri zelf in. En dan staat zijn hart ineens stil. De rest is geschiedenis. Een inktzwarte geschiedenis. Het leven en de voetbalcarrière in luttele seconden onherstelbaar geknakt.
De voetballiefhebber in mij zal zich altijd afvragen hoe goed had deze jongen echt kunnen worden? Een vraag waar we nooit antwoord op zullen krijgen. De mensenliefhebber in mij hoopt dat dit prachtige mens ooit nog een beetje levenskwaliteit terugkrijgt. Ik hoop het zo erg. Ik ben niet gelovig, maar als het Abdelhak Nouri gegund is om zijn familie aan te kunnen kijken en te kunnen zeggen hoeveel hij van ze houdt, dan zal ik misschien toch wel gaan geloven dat de Godenzoon uit Geuzenveld echt een zoon van God is.