Er gaan hele dagen voorbij dat ik niet aan Zuid-Scharwoude denk. Hele jaren zelfs. Ik weet nog net dat het in West-Friesland ligt. Ik was er ook nog nooit geweest. Dus wie mij vorige week had gezegd dat ik de volgende zaterdag met een fakkel in mijn klauwen in een nieuwbouwwijk van Zuid-Scharwoude zou staan had ik met spoed laten opnemen in het dolhuis.
Maar ja, zo zie je maar: het leven kan vreemde wendingen nemen. Daar stond ik dus gisteren in Zuid-Scharwoude met een fakkel in mijn rechterjat. Tussen allemaal Ajacieden als eerbetoon aan mijn vriend Ruud. Ik kende Ruud meer dan tien jaar. Onze bindende factoren: onze liefde voor Ajax, muziek, pubquizzen, een vergelijkbaar gevoel voor humor en bier. In willekeurige volgorde. Allebei levensgenieters.
Toen ik Ruud leerde kennen woonde hij in Betondorp, Amsterdam-Oost, om de hoek bij het vroegere Ajax-stadion De Meer. Ruud was een graag geziene gast in de Amsterdamse horeca en in de hoofdstedelijke poppodia. Een gozer die veel ondernam, vaak samen met z’n meisie Do. Die twee waren onafscheidelijk.
Hoewel Ruud op het oog ontzettend genoot van zijn Mokumse leven bleef hij altijd een echte West-Fries en hij maakte er ook nooit een geheim van dat hij graag weer terug wilde naar zijn geboortestreek. Een jaar of vijf geleden was het dan zover: Ruud liet Amsterdam achter zich en ging in Zuid-Scharwoude wonen. Op de voor hem vertrouwde grond, vlakbij zijn familie. Dat Ruud daar ging wonen weerhield hem er overigens niet van om nog met regelmaat de Amsterdamse horeca te frequenteren. Pubquizje spelen, Ajax kijken, een avond mosselen eten, op tweede kerstdag Engels voetbal kijken in de Ierse pub of een boekpresentatie van mij of andere schrijvers die hij kende? Voor dat soort gelegenheden kwam Ruud graag naar Amsterdam. Om dan ‘s avonds weer lekker in West-Friesland onder de wol te kruipen. Amsterdam voelde als een vertrouwd huis waarvan hij wist waar de koelkast met koud bier staat, maar zijn echte thuis was West-Friesland.
Ruud was een 24-karaats West-Fries. Hartelijk en gezegend met een mooi gevoel voor humor, maar ook stijfkoppig, stellig of ronduit lomp. We hebben ook best weleens woorden gehad. Je moest van hele goede huize komen om Ruud van mening te doen veranderen of om hem zelfs maar een beetje te laten nuanceren. Maar boven alles een lieve, intelligente jongen die letterlijk en figuurlijk met volle teugen van het leven genoot met z’n meisie. Biertje en een sigaartje erbij en dan was Ruud een tevreden mens.
Aan dat levensgeluk kwam een bruut einde vorige week zaterdag. Ruud was met Do en wat vrienden in Alkmaar geweest en aan het begin van de avond besloten ze terug te fietsen. Ruud was wat onrustig in zijn hoofd en wilde gewoon lekker naar huis. Even wat eten halen en dan, zoals het echte Noord-Hollanders betaamt, terug naar het dorp fietsen. Bij Sint Pancras ging het gruwelijk mis. Verkeerde tijd en verkeerde plaats kwamen op tragische wijze samen. Een auto kwam slingerend en met hoge snelheid door een bocht, vloog uit die bocht en schepte Ruud en Do. Do overleefde het ongeval, Ruud niet. De dader: een 31-jarige man die dronken en zonder rijbewijs reed.
Een levensgenieter die zo uit het leven is geplukt door een onverantwoordelijke randdebiel: dat voelt heel erg oneerlijk en wrang. Als die gozer zichzelf nou aan gort had gereden hadden we in elk geval een domme klootzak minder op de wereld gehad. Nu is een mooi mens er niet meer en zijn de levens van zijn vrouw en familie verwoest. Ik ga niet over de strafmaat, daar gaat de rechterlijke macht over, maar voor een ongeval onder deze omstandigheden mag een dader van mij heel lang met zijn stinkreet op de blaren zitten. En call me Onderbuik, maar wat dat betreft mag die moordenaar blij zijn dat ik de rechter niet ben.
Ruud, zo’n (b)ruud einde had jij niet verdiend! Het laatste wat we voor je konden doen was op een passende manier afscheid van je nemen in jouw geliefde Zuid-Scharwoude. Rust zacht, lieve vriend. En Ajax gaat vanmiddag 3 punten voor je pakken!