Er gaat niets boven een voetbalkroeg. Je eigen voetbalkroeg wel te verstaan. Iedere voetbalsupporter van welke club dan ook verdient een eigen voetbalkroeg. Het liefst van de club in de stad waar je woont. Dat geluk moet je ook maar net hebben. Mijn gabber bijvoorbeeld, die is ooit voor de liefde naar Rotterdam verhuisd. Hij heeft het daar prima naar z’n zin, is van de stad gaan houden en is vrijwel volledig geassimileerd als Rotterdammer. Op één belangrijk detail na: een clubliefde kan natuurlijk nooit veranderd worden. Zijn liefde voor Ajax is meeverhuisd naar de havenstad, dat zit nou eenmaal voorgeprogrammeerd in de man! De consequentie van het wonen in Rotterdam is helaas wel dat die arme jongen dus niet naar de buurtkroeg kan gaan en vragen aan de barman of ie Ajax even gezellig op wil zetten. Laat staan er keihard voor te juichen. Dan vliegt ie met kop en kont de tent uit, in het gunstigste geval. Dat lijkt mij een verschrikkelijk groot gemis. Mijn gabber voelt zich soms als Napoleon die naar Elba en Sint Helena werd verbannen: een Ajacied in ballingschap die zijn Ajaxshirt slechts in zijn eigen huis kan dragen. Gelukkig komt hij nu en dan weer even wat Ajax-zuurstof tanken in Amsterdam en dan neem ik hem dus ook mee naar mijn voetbalkroeg.
Mijn favoriete voetbalkroeg is De Gouden Florijn. Die bevindt zich op de Rozengracht, de straat die de Jordaan letterlijk in tweeën splitst. Heel af en toe ga ik wel eens vreemd met andere voetbalkroegen, maar mijn thuisbasis is doorgaans de Florino. Een gemiddelde zondagmiddagwedstrijd gaat als volgt: je komt binnen en werpt gelijk een blik op de stamtafel. De andere ‘usual suspects’ die de stamtafel doorgaans bevolken zijn er allemaal al. Je vraagt of er nog een pooltje is vandaag. Die is er. Inzet drie piekies. Je bent laat, alle populaire en gangbare uitslagen zijn al genoemd, maar je doet toch mee. Misschien verrast je cluppie. 5-1 gok je. Kan zomaar, dus die vul je in en je tikt je 3 euro af bij degene die zich als penningmeester heeft opgeworpen.
Hoewel je na een lange zaterdagnacht soms nog niet helemaal wakker bent moet je er rekening mee houden dat de rest van de tafel al wel op standje AAN staat. De grappen aan de stamtafel gaan doorgaans gelijk vlot. En het bier en de wijn vanzelf ook wel weer. De opstellingen komen in beeld. Iedereen heeft een mening over de opstelling en de trainer.
Einde wedstrijd. ‘Ze’ waren weer vreselijk, maar hé, lelijke overwinningen tellen ook en ‘we’ doen tenminste nog mee. Of ze waren heel goed. Of ‘we’ wonnen ‘gewoon’, zoals een Ajacied dat nou eenmaal verwacht. Je hebt de pool weer niet gewonnen, maar ja, dat ben je gewend. Volgende keer beter. Of niet.
Rond etenstijd ga je maar weer eens op huis aan. Zelf koken? Chinesie bestellen voor onder Studio Sport? Je bedenkt het onderweg wel. Vaststaat dat er wat meer eten in moet dan de paar snackjes die je op hebt. Thuis flans je snel iets eetbaars in elkaar, of je bestelt wat, en precies om 19.00 plof je met je bord op schoot neer op de bank om Studio Sport te kijken. Te kijken naar de momenten die je in de voetbalkroeg gemist hebt omdat je het te druk had. Te druk met al die niet na te vertellen grappen. Die grappen die je buiten de voetbalkroeg niet kan uitleggen aan mensen: je had er bij moeten zijn.
Het is nu 14 november 2022. De winterstop valt dit jaar vroeg voor mij. Vanwege het WK in Qatar speelt Ajax pas in januari weer. En normaal gesproken vind ik een WK of een EK een prima surrogaat voor de Ajax-loze maanden, want er is tenminste voetbal op TV en ik word doorgaans heel rustig van een groen scherm met voetballers daarop. Maar dit WK stinkt zo aan alle kanten dat ik er helemaal niks mee te maken wil hebben. Van de toewijzing aan het land, het volledige gebrek aan mensenrechten tot aan de duizenden arbeiders die als direct gevolg van de stadionbouw in de Qatarese bloedhitte zijn gestorven: dan voelt het voor mij niet goed om gezellig in een oranje shirt lollig te gaan doen in de kroeg. Ik vaar in dezen op mijn eigen morele kompas. Ik zal niemand erop veroordelen die wel gezellig voetbal wil kijken in de kroeg en ik begrijp kroegen die het gewoon als lekkere extra omzet zien, maar mij zal je voorlopig niet vinden in de voetbalkroegen. Het voelt gewoon niet lekker. Ik hoef er ook niks van te zien, ook niet thuis. Maar ieder z’n ding. Leven en laten leven. Dachten ze er zo ook maar over in Qatar. Voetbal is voor mij in elk geval klaar voor dit jaar. Al scoort keeper Justin Bijlow in de WK-finale de winnende met een uittrap vanaf z’n eigen doel en wordt Nederland voor het eerst in de historie wereldkampioen: het zal mij werkelijk aan mijn derrière oxideren. Voor mij wordt het twee maanden zonder voetbal. Ik noem het mijn ‘voetbalramadan’. En die is, as we speak, vandaag ingegaan.
Het voetbaljaar 2022 zit er op voor mij. Zondag 8 januari 2023. NEC-Ajax. 14.30 in de Gouden Florijn. Dan is de voetbalramadan voorbij. Ajax kent een chagrijnige eerste seizoenshelft en eigenlijk is het wel even lekker om me even niet te hoeven ergeren aan het verschrikkelijke spel en het gezeur rond de club, maar toch: ik kan nu al niet wachten tot de voetbalramadan voorbij is en om weer gezellig in de voetbalkroeg te zijn. Juichend, lachend en klagend met met een mening, zoals het hoort in de voetbalkroeg.
