In elk team en op elk niveau zit er eentje, zo’n jongen die net iets beter is dan de rest, de vedette. Zelfs op het aan mongoloïde grenzende niveau in de kelder van de Amsterdamse onderbond waarop ik tot het einde van de jaren negentig mijn treurige voetbalkwaliteiten vertoonde hadden we er eentje: Snoekie, vraag me niet meer wat z’n echte naam was. Ik betwijfel zelfs of ik die ooit heb geweten.

Onze spits Snoekie was de Pellè van ons team. Lees verder