In deze naargeestige tijd waarin de wereld in brand staat en iedereen en z’n moeder elkaar maar naar het leven staat is Lang Leve de Liefde mijn baken van hoop dat het toch ooit eens goed komt met de wereld. Lang Leve de Liefde is het datingprogramma op SBS en de nieuwe guilty pleasure van mij en mijn vriendin. We kijken het elke dag en als we het missen kijken we het de volgende dag terug. We willen geen seconde missen.

Ik heb altijd al een fascinatie gehad voor datingshows op TV. Dat begon al in 1987 toen ik als 10-jarig jongetje met natte haartjes op de bank naar ‘Op Goed Geluk’ zat te kijken, de eerste datingshow van Nederland. Dat werd gepresenteerd door Carry Tefsen, die in die tijd heel erg bekend was als poetsvrouw Mien Dobbelsteen uit ‘Zeg eens AAA’. Elke woensdagavond zaten we er klaar voor. Een single kandidaat die door een waaier werd gescheiden van drie potentiële dates. En Carry stelde iedereen dan in heerlijk sappig Amsterdams voor: ‘’Nouuuuu liefe menseee, we hebbe weer drie kanjers staan achter de waaier!’’ De drie kanjers achter de waaier kregen drie vragen of stellingen voorgelegd door de single en wie de beste antwoorden gaf werd dan gekozen. Vervolgens ging de waaier open en dan schalde Carry heel Dobbelsteensiaans: ‘’Oooop Goed Geluk!!’’ door de huiskamers en dan ging zo’n koppel dan een paar dagen op reis. Een heerlijk simpel format.

De volgende aflevering kwamen de twee dan terug om te vertellen hoe de vakantie was gegaan. In een enkel geval helemaal verliefd, maar vaak ook met de meest vreselijke verhalen of zelfs ruzie. Maar het gaat om die sporadische succesverhalen. Een jaar of 35 later en vele datingshows en formats verder ben ik hedentendage dus verslingerd aan Lang Leve de Liefde. Mijn vriendin en ik leven onder het eten altijd heel erg mee met de kandidaten. Soms is het net alsof we naar een voetbalwedstrijd zitten te kijken: we kunnen dan extreem blij zijn als een koppel matcht, dan is het nog net niet alsof we het winnende doelpunt in de Champions League Finale vieren. Maar soms kunnen we ook Statler en Waldorf uit de Muppetshow zijn met opbouwende en afbrekende commentaren als:

‘’Mijn god, wat een lul’’
‘’Ik zou nu zo weg lopen’’
‘’Geen seconde langer met dat mens’’
‘’Nee, hij is ook niet echt Brad Pitt!’’
‘’Nee, zij is ook bepaald geen Doutzen!’’
‘’Die heeft ook niet het zwarte garen uitgevonden’’
‘’Ja, zij zijn leuk samen!’’
‘’Wat een hork’’ (M/V)
‘’En dan moet je nog 23 uur met die … (M/V)’’
‘’Zou je echt die hele 24 uur uit moeten zitten?’’
‘’Hij is leuk, zij is vreselijk’’ (Of omgekeerd)
‘’Hij zegt dit echt…’’
”Zij is te leuk voor hem” (Of omgekeerd)
‘’Volgens mij heeft die gozer zo’n hark in z’n broek’’
”Zij vindt hem leuk. Zaadvragende ogen”
‘’Neee! Waarom verlengen ze niet???!’’
‘’Wat een stom wijf!’’
‘’Nou, kom op, die tong er in!’’
‘’Als dat geen neuken wordt…’’

98 van de 100 keer matchen de kandidaten niet, ongemakkelijke stiltes en zo, maar het gaat me altijd om die twee goudklompjes die wel met elkaar samensmelten. Ik word daar blij van.

Wat ik me altijd afvraag is: waarom zou je meedoen aan een TV-programma waar honderdduizenden mensen zoals Mo en ik zitten te kijken naar jouw blind date gehannes. Ik ken best veel mensen, maar ik ken, bij mijn weten, niemand die aan een datingshow op TV heeft deelgenomen.
Ik heb meer dan eens het duistere en schimmige pad van het daten moeten betreden, maar aan zo’n TV-show zou ik zelf nooit meedoen. Het idee dat Piet en Riet van 3 hoog achter uit Koog aan de Greppel mij lopen te recenseren terwijl ik loop te klootviolen met iemand waarvan ik na een half uur al weet dat het niks wordt lijkt me helemaal niks. Maar toch bestaan er nog steeds datingshows op TV. Er zijn dus kennelijk mensen van buiten mijn universum die zich daar wel durven te begeven. Mij niet gezien. Zelfs als Mo op een kwade dag mij en mijn flauwe grappen helemaal zat is en mij met met een bloedend hart, als in het nummer van De Dijk, op de kasseien schopt zal ik nooit aan zoiets meedoen. Het lijkt me compleet ongemakkelijk om voor het oog van heel Nederland op date te gaan. Doe mij maar gewoon de ouderwetse kroeg. Dan zien maar een paar mensen je wel of niet gelukte poging tot een potje tongworstelen en kun je in alle geluk of stilte weer de nacht ingaan.

Maar andere mensen doe er gelukkig wel aan mee. Soms mensen waarvan je denkt… ‘Ja, daar zijn datingshows voor uitgevonden’ en soms ook mensen waarvan je denkt ‘Nou, die zouden in het echte leven toch ook wel iemand moeten kunnen vinden’. Het blijft me verrassen wat voor mensen er aan meedoen. En zo hoop ik dus nog tot in lengte van jaren mee te kunnen genieten van al die mensen die ‘en plein publique’ het pad van de liefde verkennen. Je kijkt stiekem mee. Voyeuristische smul-TV. Zo lekker als een reep chocolade opvreten als niemand het ziet. En ik zal altijd JUICHEN als Louis van Gaal als ik pril liefdesgeluk tussen mensen die ik wel of niet ken zie ontstaan. Gewoon, omdat ik een hart heb.

Zouden ze in het Kremlin trouwens ooit Lang Leve de Liefde hebben gezien? Ik weet wel zeker van niet. Daar moet je namelijk een hart voor hebben.