Vandaag is het 4 oktober, dus logischerwijs was het gisteren 3 oktober. Wat ik vorig jaar op 4 oktober deed? Ik heb geen flauw idee. Van 3 oktober 2022 heb ik een duidelijker beeld. Monique en ik zouden naar het Leids Ontzet of zoals Mo en andere echte ‘Leienaren’ het noemen: ‘Dwrie Oktoowbewr’. Het is dé feestdag van Leiden, maar ik ben er in ons bijna driejarig samenzijn nog nooit geweest. Vorig jaar was het kloteweer en dus besloten we niet te gaan. Sta je daar in de kleumende kou en regen bier te drinken: niet gezellig. Gisteren dus hetzelfde verhaal. De hele week is het prima weer en precies op ‘dwrie oktoowbewr’ is het baggerweer. Dus ook gisteren hebben we afgeblazen. Overeenkomst met beide dagen: einde middag werd het het ineens wel mooi weer. Maar toen hadden we al geen zin meer. Gewoon thuis een beetje keutelen, potje triktrak en (geheel volgens Leidse traditie) hutspot koken. En ons alvast voorzichtig verheugen op onze aankomende vakantie naar Kreta. Ook net als vorig jaar.
Twee 3 oktobers achter elkaar dus die nagenoeg dezelfde invulling hadden. En toch waren er wezenlijke verschillen met de 3 oktober van vorig jaar: poes Eva dartelde nog vrolijk door ons huis, Mo’s beste vriendin Agnes leefde nog en Mo had nog geen borstkanker, of althans, daar nog geen weet van. Het leven was op 3 oktober 2022 tamelijk zorgeloos. We genoten van alles in het leven. Wie doet ons wat? Die instelling. Nou, daar kwamen we een kleine maand later achter toen Mo de diagnose borstkanker kreeg. Dan ga je samen de achtbaan in. En nou heb ik al een bloedhekel aan pretparken in het algemeen en achtbanen in het bijzonder, maar deze achtbaan is dus nog veel erger.
Wat bizar was: de vrouw van mijn beste vriend kreeg in dezelfde week dezelfde diagnose. De beide dames gingen ook exact door hetzelfde traject. Mo in Amsterdam, Joy in Rotterdam. Dat geeft ineens een hele nieuwe dimensie aan een vriendschap die al meer dan dertig jaar duurt. En hoe cru en wrang het ook klinkt: het is fijn om over zoiets te kunnen praten met iemand die door hetzelfde heen gaat. Helemaal als het je bestie is.
En midden in dat heftige traject werd poes Eva dus ernstig ziek en overleed in maart en vlak daarvoor stierf Mo’s beste vriendin Agnes plotseling. Alsof we al niet genoeg voor onze kanis kregen.
Mo had het zwaar met haar chemo’s. En hoe kut en hoe zwaar het ook was: dan is humor soms echt een wapen. Wij wonen tegenover het lelijkste stadhuis van Nederland, de Stopera. Op een dag kwam Mo de huiskamer binnen. Duidelijk met een ziek gezicht. Ze zei verdrietig: ‘Jezus, ik lijk wel het Spook van de Opera.’ Dat inkoppertje kon ik niet laten liggen: ‘Welnee lieverd. Je bent het Spook van de Stopera!’ Daar moesten we zo vreselijk om lachen allebei, dat we alle ellende even een tijdje vergaten.
We zijn dus nu minder dan een jaar na de diagnose verder en onlangs is mijn meisie schoon verklaard! Ze heeft het overleefd, niet overwonnen. Iedere kankerpatiënt strijdt net zo hard voor het leven. Wij hebben gewoon geluk gehad. En Joy gelukkig ook. De fantastische zorg van het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis, familie en vrienden die altijd voor ons klaar stonden of er soms alleen al waren voor een luisterend oor en omdat we elkaar er met een lach en een traan doorheen konden trekken: het heeft allemaal zo veel geholpen. En we zijn ook gewoon veel leuke dingen blijven doen. Een van de eerste dingen die de arts zei nadat we het hele behandelplan hadden doorgenomen was: ‘Blijf, waar je kan, zoveel mogelijk leuke dingen doen. Daar krijg je energie van.’ En soms dan was die energie om leuke dingen te doen er, maar soms ook totaal niet.
Mo is nu weer langzaam aan opladen. En sinds kort weer voorzichtig een paar uurtjes aan het werk. Dat was ook weer een mijlpaal. Ze is op de weg terug uit de hel waar we doorheen zijn gegaan! En dat is voor ons allebei lekker. Want hoe lief we elkaar ook vinden: als je tien maanden op elkaars lip zit (ik werk veel thuis en zij kon niet weg) dan ga je je soms ook wel eens ergeren aan elkaar. Dan was ik blij als Mo even twee uurtjes koffie ging drinken bij een vriendin, maar zij vond het natuurlijk ook wel lekker als ik ging wandelen of naar het voetballen ging. Even alleen zijn. Dat hebben we allebei wel eens even nodig.
Vanaf nu gaat de weg hopelijk alleen maar weer omhoog. Het belangrijkste is dat Mo langzaam maar zeker weer haar oude zelf wordt. Onze verwerking is pas net begonnen. We beseffen nu pas écht wat er allemaal gebeurd is in het afgelopen jaar en wat wat voor impact het heeft gehad. En dan blijven de ogen niet altijd droog.
Hopelijk is het volgend jaar lekker weer op ‘dwrie oktoowbewr’, staan we met een groot glas bier mee te lallen op Rubberen Robbie en blijft het verjaagde Spook van de Stopera heel ver weg!
Nog een lekker boekie kopen voor de gure herfstdagen? Ik heb nog een aantal exemplaren van mijn bundel ‘Lockdownsyndroom’ liggen. Quanta costa: €15,- als je ‘m op komt halen in Amsterdam-Centrum en 19,50 als ik de postduif op pad moet sturen. Van elk verkocht exemplaar gaat er een piekie naar de Amsterdamse Voedselbank. Interesse? Laat een reactie achter of stuur een mailtje naar [email protected]
Tag Archives: Leids ontzet
Rodweek 113 Dwrie Oktoowbewr
Tien maanden geleden kreeg ik verkering met de hardcore Leidse en vanaf dag één werd ik bestookt met de wildste verhalen over Het Leids Ontzet-feest op 3 oktober, of zoals de Leienaren het zelf zeggen: ‘Dwrie Oktoowbewr.’ Peen en ui eten, ongebreideld bier drinken en foute muziek luisteren. Dat vind ik allemaal leuk en dat moest ik dus meemaken! De plannen werden gesmeed en ik keek er echt al maanden naar uit. Uitputtend veel Rubberen Robbie geluisterd om in het accent te komen. Ook leuk als antropologisch onderzoek, want praktisch alles wat ik doe is werk, zelfs feesten. Ik schrijf alles op. Kon ik mooi weer een column uit persen, zo dacht ik. Maar helaas, des ochtends op dwrie oktoowbewr’ was het Oud-Hollandsch takkeweer. Regen, wind en de hele klerezooi. Dus geen weer om gezellig buiten bier te drinken. En allebei ook geen zin om hutjemutje in een stampvolle kroeg te staan. We besloten dus gewoon om lekker in Amsterdam te blijven. Allebei een drukke werkweek gehad, dus een dagje in huis cocoonen met voetbal kijken en eten maken vonden we eigenlijk ook wel prima.
De voetbaldag begon met als voorgerecht met de Klassieker Feyenoord-Ajax, maar dan voor eerst in de geschiedenis een vrouwelijke editie. Helaas verloren ‘mijn’ vrouwen met 4-1 van hun Rotterdamse rivalen en tot overmaat van ramp was Pia Rijsdijk een van de grote uitblinksters aan de kant van de gastvrouwen. Geen idee of zij verre familie is, maar veel Rijsdijken komen uit die kant van het land, dus het zou zomaar kunnen. Is er toch eentje in de familie met voetbaltalent. Geluk bij een ongeluk dat vrouwenvoetbal nog niet zo groot is dat er met chocoladeletters in de krant een ronkende kop zou komen als: ‘’Ontketende Rijsdijk sloopt Ajax!’
Kortom, dwrie oktoowber begon al niet lekker. Dan maar door naar het hoofdgerecht, Ajax-FC Utrecht, gewoon met kerels. Omdat ik buiten de stad zou zijn had ik mijn seizoenkaart afgestaan aan een vriend van mij zodat hij zijn zoontje kon meenemen. Helaas gaven ook de heren niet thuis vandaag en mede door de uitblinkende Utrechtse keeper Paes verloor Ajax met 0-1. Hij was, tromgeroffel, ‘onpaesseerbaar.’
Nee, deze dwrie oktoowber was rond 16.30 nog niet wat ik me er van had voorgesteld. Gelukkig verloor Feyenoord ook, dus dat was een kleine pleister op de wond.
Om toch nog in de sfeer van dwrie oktober te blijven hebben we nog wel lekker hutspot gemaakt, won ik dik met ons favoriete spel tric-trac en topten we de dag af met terrasjes op de Nieuwmarkt. Resumerend was het eigenlijk nog niet zo’n slechte dwrie oktoowber. Best wel een lekkere rustige en relaxte eigenlijk. Dat konden we ook allebei wel gebruiken. Je moet ook je zegeningen tellen.
Maawr , Leien, volgend jaawr zain we erwbij hoowr op dwrie oktoowbewr!