Vandaag is het 4 oktober, dus logischerwijs was het gisteren 3 oktober. Wat ik vorig jaar op 4 oktober deed? Ik heb geen flauw idee. Van 3 oktober 2022 heb ik een duidelijker beeld. Monique en ik zouden naar het Leids Ontzet of zoals Mo en andere echte ‘Leienaren’ het noemen: ‘Dwrie Oktoowbewr’. Het is dé feestdag van Leiden, maar ik ben er in ons bijna driejarig samenzijn nog nooit geweest. Vorig jaar was het kloteweer en dus besloten we niet te gaan. Sta je daar in de kleumende kou en regen bier te drinken: niet gezellig. Gisteren dus hetzelfde verhaal. De hele week is het prima weer en precies op ‘dwrie oktoowbewr’ is het baggerweer. Dus ook gisteren hebben we afgeblazen. Overeenkomst met beide dagen: einde middag werd het het ineens wel mooi weer. Maar toen hadden we al geen zin meer. Gewoon thuis een beetje keutelen, potje triktrak en (geheel volgens Leidse traditie) hutspot koken. En ons alvast voorzichtig verheugen op onze aankomende vakantie naar Kreta. Ook net als vorig jaar.
Twee 3 oktobers achter elkaar dus die nagenoeg dezelfde invulling hadden. En toch waren er wezenlijke verschillen met de 3 oktober van vorig jaar: poes Eva dartelde nog vrolijk door ons huis, Mo’s beste vriendin Agnes leefde nog en Mo had nog geen borstkanker, of althans, daar nog geen weet van. Het leven was op 3 oktober 2022 tamelijk zorgeloos. We genoten van alles in het leven. Wie doet ons wat? Die instelling. Nou, daar kwamen we een kleine maand later achter toen Mo de diagnose borstkanker kreeg. Dan ga je samen de achtbaan in. En nou heb ik al een bloedhekel aan pretparken in het algemeen en achtbanen in het bijzonder, maar deze achtbaan is dus nog veel erger.
Wat bizar was: de vrouw van mijn beste vriend kreeg in dezelfde week dezelfde diagnose. De beide dames gingen ook exact door hetzelfde traject. Mo in Amsterdam, Joy in Rotterdam. Dat geeft ineens een hele nieuwe dimensie aan een vriendschap die al meer dan dertig jaar duurt. En hoe cru en wrang het ook klinkt: het is fijn om over zoiets te kunnen praten met iemand die door hetzelfde heen gaat. Helemaal als het je bestie is.
En midden in dat heftige traject werd poes Eva dus ernstig ziek en overleed in maart en vlak daarvoor stierf Mo’s beste vriendin Agnes plotseling. Alsof we al niet genoeg voor onze kanis kregen.
Mo had het zwaar met haar chemo’s. En hoe kut en hoe zwaar het ook was: dan is humor soms echt een wapen. Wij wonen tegenover het lelijkste stadhuis van Nederland, de Stopera. Op een dag kwam Mo de huiskamer binnen. Duidelijk met een ziek gezicht. Ze zei verdrietig: ‘Jezus, ik lijk wel het Spook van de Opera.’ Dat inkoppertje kon ik niet laten liggen: ‘Welnee lieverd. Je bent het Spook van de Stopera!’ Daar moesten we zo vreselijk om lachen allebei, dat we alle ellende even een tijdje vergaten.
We zijn dus nu minder dan een jaar na de diagnose verder en onlangs is mijn meisie schoon verklaard! Ze heeft het overleefd, niet overwonnen. Iedere kankerpatiënt strijdt net zo hard voor het leven. Wij hebben gewoon geluk gehad. En Joy gelukkig ook. De fantastische zorg van het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis, familie en vrienden die altijd voor ons klaar stonden of er soms alleen al waren voor een luisterend oor en omdat we elkaar er met een lach en een traan doorheen konden trekken: het heeft allemaal zo veel geholpen. En we zijn ook gewoon veel leuke dingen blijven doen. Een van de eerste dingen die de arts zei nadat we het hele behandelplan hadden doorgenomen was: ‘Blijf, waar je kan, zoveel mogelijk leuke dingen doen. Daar krijg je energie van.’ En soms dan was die energie om leuke dingen te doen er, maar soms ook totaal niet.
Mo is nu weer langzaam aan opladen. En sinds kort weer voorzichtig een paar uurtjes aan het werk. Dat was ook weer een mijlpaal. Ze is op de weg terug uit de hel waar we doorheen zijn gegaan! En dat is voor ons allebei lekker. Want hoe lief we elkaar ook vinden: als je tien maanden op elkaars lip zit (ik werk veel thuis en zij kon niet weg) dan ga je je soms ook wel eens ergeren aan elkaar. Dan was ik blij als Mo even twee uurtjes koffie ging drinken bij een vriendin, maar zij vond het natuurlijk ook wel lekker als ik ging wandelen of naar het voetballen ging. Even alleen zijn. Dat hebben we allebei wel eens even nodig.
Vanaf nu gaat de weg hopelijk alleen maar weer omhoog. Het belangrijkste is dat Mo langzaam maar zeker weer haar oude zelf wordt. Onze verwerking is pas net begonnen. We beseffen nu pas écht wat er allemaal gebeurd is in het afgelopen jaar en wat wat voor impact het heeft gehad. En dan blijven de ogen niet altijd droog.
Hopelijk is het volgend jaar lekker weer op ‘dwrie oktoowbewr’, staan we met een groot glas bier mee te lallen op Rubberen Robbie en blijft het verjaagde Spook van de Stopera heel ver weg!
Nog een lekker boekie kopen voor de gure herfstdagen? Ik heb nog een aantal exemplaren van mijn bundel ‘Lockdownsyndroom’ liggen. Quanta costa: €15,- als je ‘m op komt halen in Amsterdam-Centrum en 19,50 als ik de postduif op pad moet sturen. Van elk verkocht exemplaar gaat er een piekie naar de Amsterdamse Voedselbank. Interesse? Laat een reactie achter of stuur een mailtje naar [email protected]