Nouri, Nouri en nog eens Nouri. Dat is wat er de gehele afgelopen week door mijn hoofd speelde. De foto in de Voetbal International. Op de ene foto zie je Appie uithalen op goal. Verbeten koppie. Het tijdstip staat er ook bij. De foto is een minuut voor het fatale moment genomen. Op de foto ernaast wordt Appie gereanimeerd. Ik heb de foto minimaal een keer of 150 bekeken. Ik kan er niet bij. Ik kan er niet bij dat een jonge sportman van twintig lentes een minuut na die foto ineens roerloos op het veld lag. Leven tussen hoop en vrees. Het hart was nog goed, de eerste hersenscans gaven reden tot voorzichtig optimisme en toen kwam dus die fatale donderdag de 13e. Nouri gaat zo goed als zeker niets meer kunnen. Niet meer voetballen, maar ook als mens niet meer functioneren. De beelden van de bijeenkomst in Geuzenveld. Een 20-jarig Amsterdammertje van Marokkaanse afkomst had ongewild datgene voor elkaar gekregen wat nog geen politicus is gelukt: een plein waar moslims, niet-moslims, Ajacieden en Feyenoorders allemaal door elkaar stonden. Zij aan zij. Verdriet verbroedert. Dat is de grootste zege van Appie. Lees verder