Mensen die de hinderlijke gewoonte hebben om andere mensen te bekeren behoren tot de meest vervelende schepsels op de wereld. Vandaar dat ik altijd zo’n pesthekel heb gehad aan religie: mensen die een religie aanhangen hebben de vervelende neiging om een monopoly op de waarheid te nemen. En in extreme gevallen willen ze hun geloof, wat feitelijk niets meer dan een subjectieve waarneming is, met geweld aan je opdringen. Maar goed, dan hebben we het dus over de extreme mafkezen.
Doorgaans zijn de meeste fanatieke gelovigen gelukkig niet zo heel erg gevaarlijk. Ze zijn hooguit irritant als ze hun mening willen opdringen. Irritant als een wesp die rond je drankje zoemt. Niks doen, die gaan vanzelf weg. Het geldt overigens niet alleen voor religieuze mensen maar ook voor mensen die op een latere leeftijd heel erg in iets zijn gaan geloven. Tamelijk jeukopwekkende types die mensen hun mening op willen dringen kunnen bekeerlingen zijn die hun leven op een dag radicaal hebben veranderd. Mensen die bijvoorbeeld zijn gestopt met roken, alcohol of drugs. Of die gestopt zijn met vlees eten. Want zij zijn met al die verderfelijke toestanden gestopt en dus moet jij dat dan ook maar doen en hoe kan je zo’n vreselijk mens zijn om te roken, drinken, drugs te doen of vlees te eten en boe en bah en bla. Of mensen die hun politieke opvatting door je strot willen duwen.
Maar de allerergste mensen in het genre der bekeerlingen: mensen die ineens het licht hebben gezien en in een god zijn gaan geloven. Die types zijn veel heftiger en fanatieker dan de oergelovigen die hun hele leven al in die god geloven. De bekeerlingen hebben alles in hun ongelovige leven gedaan wat hun zogenaamde god verboden heeft en die komen het dan nu allemaal even uitleggen aan verloren zielen zoals ik. Ga je gauw weg! Kssst!
Ik heb ook best een mening over dingen. Ik zal ‘m alleen nooit opdringen. Doe er mee wat je wilt. Weet je wat het is? Meningen zijn als anussen. Iedereen heeft er eentje, maar die hoef je niet altijd maar ongevraagd in iemands gezicht te duwen.
Ik heb vroeger wel eens met zo’n jongen gewerkt. Ik kende hem van het uitgaan. Dat jong stuiterde als een ongeleid projectiel door de Amsterdamse nachten. Prima dat-ie daar op een dag maar eens mee gestopt was, beter ook voor hem, maar die gozer was dus helemaal ‘in de heer geraakt’. Moet ie zelf weten. Al gelooft ie in een goddelijke gnoe. I don’t care. Maar hij had dus ook ineens zo’n rare glazige EO-reli Tijs van den Brink-blik in zijn ogen. Een hardcore gelovige. Zo’n bekeerhoofd die mij wel even ging uitleggen hoe het allemaal werkt in het leven en hoe ik het allemaal moet doen. Dan haak ik dus al snel af. Ik vind het prima om naar anderen en hun meningen of levensopvattingen te luisteren, maar val mij en andere mensen niet lastig met je bekeerdrang. Doe ik ook niet bij anderen: om de sodemieter niet dat ik ook maar iemand de les ga lopen lezen en met een priemend vingertje ga debiteren wat er allemaal wel en niet mag.
Mijn religie is voetbal in het algemeen en Ajax in het bijzonder. Het zal u niet ontgaan zijn als u mij zelfs maar een heel klein beetje kent. Omdat ik al jaren vind dat alles rond het WK in Qatar stinkt als de meest gore stinkscheet die je ooit hebt geroken en dan maal duizend heb ik, ook al jaren geleden, besloten dat ik niks van dit WK hoef te zien. Van de toewijzing, tot de arbeidsomstandigheden, de mensenrechten (of beter: het gebrek eraan) en alle kleinere en grotere omstandigheden die als een een rottend lijk om dit ‘voetbalfeest’ heenhangen stinkt het. Het maakt dat ik voor het eerst in mijn leven een maandje van mijn geloof val. Dit is niet mijn feestje. Iemand trok de makkelijke kaart of ik dezelfde mening toegedaan zou zijn als Ajax daar een belangrijke wedstrijd zou moeten spelen. Makkelijke vraag met dito antwoord: nou en of!
Dat is mijn keuze. En niet die van iemand anders. Ik ben dus niet zo’n vervelende ‘anti-Qatar’-zendeling die iedereen maar even de maat gaat nemen omdat ze het voetbal wel kijken of het wel willen uitzenden omdat het geld in het laatje brengt. Iedereen doet maar lekker wat-ie doet. Voor mijn part met zo’n oranje molentje op het hoofd en je brulpak aan. Daar heb ik toch al nooit wat aan gevonden.
Wat ik ga doen tijdens die WK-periode: verliefd worden. Ik wil weer verliefd worden op voetbal. Ik ga lekker bij wedstrijden in de Eerste Divisie of bij de amateurs kijken. Of op zaterdagochtend eens kijken bij de wedstrijden van kinderen van mijn vrienden. Dingen die ik de afgelopen jaren te weinig heb gedaan en waar ik nu ook meer tijd voor heb nu ik weinig in de horeca werk. Even terug naar de basis. Lekker langs de kant staan, ook als het koud is. Patatje met in de kantine. Iedere kenner weet: de lekkerste patat verkopen ze nog altijd in voetbalkantines! Zo’n kantine die echt naar voetbal ruikt en niet naar commercie en corruptie. Sporttassen in de gang. Waar jongens en meisjes en ook volwassenen nog voetballen omdat ze voetballen leuk vinden. Omdat ze er plezier in hebben. Die geen dubbele agenda hebben. Gewoon, omdat ze nog echt geloven in de schoonheid van hun favoriete sport.
Als je net als ik dat vergiftigde WK ook niet zo nodig hoeft te zien: kom gerust een keer gezellig met me mee of support je eigen lokale voetbalhelden op welk niveau dan ook. Doe lekker je ding. Ik ga absoluut niemand bekeren want ik hou niet van zendelingen. Ik keer zelf gewoon even terug naar de basis.