Toen ik afgelopen donderdag aan mijn dagelijkse ochtendwandeling bezig was belde ik met Jesse, al 35 jaar mijn boezemvriend. Voor mensen die de geschiedenis niet kennen het verhaal in een notendop: zijn vrouw Joy werd op het vrijwel hetzelfde moment met borstkanker gediagnosticeerd als mijn meisie. Het scheelde een dag. De dames doorliepen exact hetzelfde traject van chemo’s en bestralingen. Joy in Rotterdam. Mo in Amsterdam. Zij hadden steun aan elkaar, maar Jesse en ik ook. Wij waren ook allebei bang. Als je dan toch al in die achtbaan moet (en ik hou al niet van achtbanen) dan maar het liefst met je bestie. We leefden in een constante onzekerheid. Er was een onvoorspelbare massamoordenaar in onze levens geslopen, maar hoe wapen je je daar tegen?

De chemo’s waren zwaar voor de dames maar het ging goed. De goede afloop van de chemo’s vierden we met z’n vieren met een copieuze kaasfondue in Café Bern op de Nieuwmarkt in Amsterdam. Natuurlijk zouden we die kankerziekte verslaan! Onze vrouwen als dappere strijders met Jesse en mij als trouwe schildknechten aan hun zijdes. Het was een prachtige voorjaarsavond in 2023. Een vervelende hobbel, veroorzaakt door wat vervelende knobbels, op onze levenspaden, maar de eerste slag was voor ons. 1-0 en vastberaden om de voorsprong niet meer uit handen te geven. Klaar er mee, feest vieren en door! We vierden het leven die avond en proostten uitgebreid op de toekomst.

Waar mijn Mootje langzaam maar zeker herstelde en weer ‘gewoon’ haar leven op kon pakken en weer aan het werk ging, werd Joy na verloop van tijd weer terug geworpen naar de kille realiteit van het ziekenhuis. De ziekte was toch weer terug en ook nog uitgezaaid. Daar hadden wij het moeilijk mee. Dit muntje had ook onze kant op kunnen vallen. Maar het allermoeilijkste was het natuurlijk voor hen als gezin. En toen, even een sprongetje in de tijd, kwam de grote klap: Joy bleek ongeneeslijk ziek te zijn. En weer een sprongetje verder in de tijd was de hoop vervlogen en was Joy uitbehandeld. Een doodsvonnis. Eind februari was ik bij hen in Rotterdam. Lekker eten voor the family gemaakt en bij Joy op de slaapkamer met haar opgegeten. Ze klonk zwak en at weinig. Zachte stem, maar ze was er wel bij. We gaven elkaar een knuffel en ik hielp haar met eten.

En toen werd het dus donderdag 6 maart 2025. Ik was bezig aan mijn dagelijkse ochtendwandeling toen ik een appje van Jesse kreeg: het ging serieus niet goed met Joy. Ik belde gelijk terug. Joy was sinds een aantal dagen niet meer bij kennis en ze maakte reutelgeluiden. Die geluiden kende ik nog van toen mijn oma stervende was. Dat duurde toen niet lang meer.

‘Hoelang denk je nog dat het gaat duren?’, vroeg ik. Jesse wist het ook niet. Het konden dagen of uren zijn. Het voelt onrechtvaardig. Gevangenissen vol tinnef en dan gaan lieve mensen als Joy er aan.

Iets meer dan een uur na ons telefoongesprek, ik zat inmiddels al thuis te ontbijten, belde Jesse op met de mededeling dat Joy haar laatste adem had uitgeblazen. Een donderslag op de donderdag. Natuurlijk wisten we dat het niet lang meer zou duren, het was zeker geen donderslag bij heldere hemel, maar dat het zo snel zou gaan zag ik in elk geval niet aankomen. Of beter gezegd: ik wilde het niet zien. Ik had zo gehoopt dat Joy nog wat meer tijd met Jesse en de kinderen had gehad, maar het mocht niet zo zijn. Het lichaam was op. Dag lieve Joy, je hebt de betekenis van je naam eer aan gedaan. Je zorgde voor veel vreugde bij de mensen om je heen. Ik heb altijd genoten van je hartelijkheid en je warmte. Jesse zal, als de fantastische vader die hij is, jullie kinderen groot brengen en Mo en ik zullen er ook altijd voor ze zijn. Rust zacht, lieverd.