Vandaag is het precies 25 jaar geleden dat voetbalminnend Nederland het Duitsland- en Gerd Müller-trauma van zich afschudde: Oranje werd Europees kampioen. In Duitsland nog wel. De Russen werden in de finale verslagen, maar wat nog wel meer impact had was de zege op die vermaledijde Duitsers in de halve finale. Overal werd woest gejuicht. Geschreeuwd ‘dat het eindelijk gelukt was tegen die moffen.’ Het collectieve trauma van 1974 was eindelijk doorgeslikt, verteerd, uitgescheten en doorgetrokken.
Ik bestond nog niet in 1974, dus voor mij speelde dat niet zo. Ik vond het in 1988 als 11-jarig jongetje dat van voetbal hield gewoon heel leuk dat Nederland Europees kampioen was. Gerd Müller? Ik wist niet eens wie dat was. En ook toen ik dat later wel wist heeft ‘Der Bomber’ me nooit echt bezig gehouden.
Maar ineens kwam Gerd Müller vorige maand mijn leven ingebomberd. Tot twee keer toe, binnen een week. De eerste keer was nadat Peter en ik het Olympisch stadion waren binnengeglipt op een besloten bijeenkomst van de Johan Cruijff-foundation. Een simpele lulsmoes zorgde ervoor dat we rondliepen tussen ouwe toppers als Van der Sar, Bergkamp, Van ’t Schip, Bosman, Sjaak Swart en uiteraard Johan Cruijff himself. We gingen zelfs even met ome Johan op de foto. Daarna dronken we wat biertjes aan de overkant van het stadion bij Café Jozz. We raakten in een geanimeerd gesprek met uitbaatster Nicole en lieten haar onze foto’s zien die we in het stadion hadden gemaakt. Johan en Sjaak. Die kende ze al als klein meisje. Nicole bleek de dochter van Jan Jongbloed te zijn, de keeper die zich door dat ogenschijnlijk lullige rollertje van Müller liet verschalken in de WK-finale van 1974. Ze vertelde dat ze heel wat heeft afgeknokt vroeger op het schoolplein, elke keer als haar vader weer werd beschimpt om die ene tegentreffer. Nicole Jongbloed kon er nu wel om lachen, al blijft ze erbij dat haar vader er echt niks aan kon doen.
Later die week bereikten Marcel en ik het finalespel van een voetbalquiz. We waren in Café Blinq aan het Kleine Gartmanplantsoen de gedoodverfde favorieten voor de hoofdprijs: twee kaartjes voor de Champions League-finale in Londen. We kregen tien vragen. Een redelijk niveau, maar goed te doen voor voetbaltrivia-nerds als Marcel en ik. Eén of twee twijfelgevalletjes, maar we rekenden er eigenlijk wel op dat we er zeker negen goed zouden hebben. En toen kwamen de antwoorden. De vraag waarbij het antwoord Mario van den Ende had moeten zijn hadden we fout, maar daar hadden we min of meer op gerekend. Dat was ook een gokje. De rest ging goed. Tot die ene vraag over een Bayern-coryfee. We overlegden. Was dat Gerd Müller of Beckenbauer? We gokten op Gerd Müller.
Fout dus.
Marcel en Rodney niet naar Londen want onze concurrentie had die vraag wel goed. Als ware Hollanders struikelden ook wij in de finale over Gerd Müller. ‘Zijn we er toch weer ingetuind!’, zei commentator Herman Kuiphof in 1974 na die goal. Het waren exact onze gedachten….
Ha, ha, moet je die naam gewoon deleten uit je harde schijf. Ik was in 1974 slechts.17 jaar. Ik heb de finale op à een woonwagenkamp gezien en zat.zonder dat iemand opsmukte, helemaal in het oranje met een groene broek (Omg) er was een meisje dat over het.Ned. Elftal zei dat het zo vloekte dat oranje met groen gras. Ik hoorde dit en keek naarmezelf en voelde het schaamrood zo over mijn gezicht kleuren. Verder had ik er geen trauma van. Van die hele wedstrijd niet! Thuis bij mij hadden ze erg
Wat fijn dat je deze wond weer even hebt opengerukt Rodney! 😉
Rodney,
ik dacht dat Duitsers pas in de kleedkamers verslagen waren maar klaarblijkelijk gaat het ook daarna nog jaren dóór……
Overigens heb ik altijd gevonden dat Der Bomber een geweldige spits was én ’n prettig mens. Nét als Der Kaiser. Zulks in mijn beleving in tegenstelling tot Rummenige en U. Hoeness.
In mijn ongebreidelde fantasie én geldingsdrang heb ik zelfs ooit in ’n aangeschoten bui georeerd, dat Gerd Müller en ik nooit in hetzelfde elftal zouden kunnen spelen omdat ie me dan steeds in de weg zou lopen.
Ach ja.
Mooi stukkie weer.
Vr. gr.
Gerdo