Toen ik een jaar of veertien was vroeg mijn vader mij of ik een verlanglijstje voor Sinterklaas wilde maken. Onder de door mij felbegeerde gettoblaster schreef ik ‘Playboy scheurkalender’. Ik had al met een aantal meisjes gezoend, had ook al met wat ontluikende puberborstjes gespeeld en reeds voorzichtig de zuidelijke streek verkend, maar veel verder was het allemaal nog niet gegaan. Desalniettemin was mijn fascinatie voor vrouwen en vooral het vrouwelijke lichaam toen al volop aangewakkerd. Mijn ouweheer gaf mij de gettoblaster voor Sinterklaas en daar was ik enorm blij mee. Maar ik kreeg ook de kalender! En daar was ik minstens zo blij mee! Elke dag scheurde ik trouw de blaadjes af en de mooiste bewaarde ik. Hugh Hefner leerde mij via Playboy kennis maken met de schoonheid van het vrouwelijk lichaam. En was sowieso belangrijk als voorvechter van de seksuele revolutie in de preutse wereld van de jaren vijftig en zestig. Maar ‘The Hef’ is dus niet meer. Zelfs hij kan dus dood. De man is godbetert eenennegentig geworden en aldus bepaald niet in de wieg gesmoord, maar toch verraste het nieuws me. Sommige mensen kunnen nou eenmaal niet dood, denk ik soms, maar elke keer blijkt toch dat ik me daar lelijk in vergis. Toch heeft ie wellicht ook na z’n dood nog mazzel hoor, die ouwe Hef. Stel nou dat ik weer eens ongelijk heb en dat er toch een hemel bestaat, dan wordt hij opgewacht door zijn muze en tevens de eerste dame die op de cover van Playboy stond: Marilyn Monroe. Dat kan een stuk slechter. Lees verder