Natuurlijk hoop ik dat er dit seizoen een einde komt aan de hegemonie van de gebroeders De Jong in de Eredivisie. Sinds 2010 is er altijd eentje van jullie kampioen geworden. Luuk in 2010 met FC Twente, jij van 2011 tot en met 2014 bij Ajax en Luuk de afgelopen twee seizoenen bij PSV. Nu jullie voor het eerst in het betaalde voetbal bij elkaar spelen bij PSV hoop ik daar dus niet op. Niet dat ik het jullie niet gun om samen kampioen te worden, maar niet in dit shirt. De enige De Jong waarvan ik dit jaar hoop dat hij kampioen wordt is Frenkie.

Jij in een PSV-shirt. Het blijft wennen Siem, maar ik ben door de loop der jaren wel wat Ajacieden in een PSV-shirt gewend. Vanenburg, Arnesen, Koeman, Lerby, Kieft, Wouters, Vink, Jonk, Menzo, Reiziger, Van der Meyde en nota bene ons Champions League-goudhaantje Patrick Kluivert. En dan vergeet ik er nog een paar. En Frankie Rijkaard liet zich in 1987 bijna voor een stereotoren verleiden tot een overgang naar Eindhoven. Echt wennen doet het eigenlijk nooit, zo’n Ajacied in een PSV-shirt, maar goed we heten nou eenmaal niet allemaal Sjaak Swart, Paolo Maldini en Francesco Totti die hun hele leven monogaam zijn aan één club.

De bijgaande jeugdfoto is leuk trouwens, vind je niet? Kijk ze shinen: jij en Luuk in een Ajax-shirtje ergens half jaren negentig. Twee kleine Ajax-fans die ongetwijfeld allebei op schoolplein hebben geroepen dat Ajax ‘de allerbeste van de heeeeele wereld is’. Wat in die tijd trouwens nog echt waar was ook.

Het zal pijn doen, Siem, om jou zondag in het shirt van ‘die anderen’ te zien. Het is toch een beetje alsof je je leukste ex ineens met een andere (in jouw ogen veel lelijkere)  gozer door de stad ziet lopen: ooit waren haar billen ‘jouw’ billen en ineens zie je zijn vieze hand op haar derrière liggen terwijl hij met z’n andere hand een satékroket in zijn neanderthalerbakkes staat te prakken. Gadverdamme. Sommige dingen horen nou eenmaal niet, maar zoals het met alles is: je moet er maar mee leren leven of anders jezelf maar opheffen. Dingen veranderen, that’s life.

En hoezeer ik en vele andere Ajacieden met mij het betreuren dat je nu voor hunnie uit Brabant speelt, omdat Ajax je nou eenmaal niet terugwilde en jij er toen voor koos om samen met je broer te spelen: ik hoop dat de Ajax-supporters het op kunnen brengen om je waardig welkom te heten. Dus niet de ontvangst die je ouwe ploegmakker en collegaheld Kenneth Vermeer ten deel viel. Nederlanders zijn nog al eens belabberd in het eren van hun vroegere helden. Zoals Vermeer werd ontvangen was een regelrecht dieptepunt. Ik zal jou en ik ben zeker niet de enige, een applaus geven bij je opkomst. Ik hoop dat we de eencellige hatende schreeuwers overstemmen met een liefdevol applaus voor de man die onze club op het veld naar vier titels leidde. Dat zou mij als Ajacied trots maken.

Ik zal 15 mei 2011 nooit vergeten. De dag dat de Ajacied Siem de Jong de Arena letterlijk liet trillen. De wedstrijd die we simpelweg niet konden verliezen. De dag dat ik aan het wenen van geluk was. En toeterlam was trouwens, dat ook. Ik heb me zelden gelukkiger gevoeld dan op die dag. En daar zal ik je altijd dankbaar voor zijn. Mensen die jou uitfluiten hebben simpelweg geen historisch besef en staan niet voor wat Ajax hoort te zijn: stijl en klasse.

Wat ik overigens wel ludiek zou vinden is als ze die foto van jou en Luuk in Ajax-shirtjes op groot doek printen en dan uitrollen over Zuid. Daar zou ik dan minstens zo hard voor klappen trouwens. Dat is klasse, stijl en humor.

Geluk zondag, Siem, maar niet te veel! Je mag de eretreffer maken als Ajax al een royale voorsprong heeft.

Met vriendelijke Ajax-groet,

Rodney Rijsdijk