Zaterdagavond was ik voor het eerst in jaren weer eens in het Ajax-supportershonk. Ik was iets eerder dan gebruikelijk in de buurt van het stadion en besloot het resterende uurtje tot aan de wedstrijd daar te killen. Biertje er bij. Gezellig. Ik zag wat vrienden en bekenden, maar ook een paar mannen met strakke, fanatieke blikken. Volgens hun paspoort ook volwassenen. Een van die mannen, een grote kale met een niet al te sympathiek hoofd, had iets over Rotterdammers. Dat waren kakkerlakken! En die moesten allemaal een enge ziekte krijgen, zo schreeuwde hij. En niet ver van de ingang van het honk stond een mannetje met de uitstraling van een lullige kantoorklerk heel stoer dingen te roepen als ‘Amsterdam, hooligans!’ In z’n eentje. Dat maakte het nog sneuer. Toen het klerkje zag dat ik even naar hem keek riep hij nog een keer iets heel stoers. Om indruk te maken of zo, denk ik. Persoonlijk was ik meer onder de indruk van de laatste keer dat mijn neefje van twee zijn neus snoot. Dat maakte een indrukwekkender geluid.

Ik was weer terug in de kille realiteit van het moderne voetbal.

En dat terwijl ik daags daarvoor zo genoot van de weldadige warmte van het ouderwetse voetbal. Ballenopdeberg, een evenement georganiseerd voor en door echte voetballiefhebbers, op de Wageningse Berg. Een ode aan de ouderwetse voetbalbeleving. Ver weg van Champions League, transferwindows, commercie, Arenacards, nare spreekkoren, financieel wangedrag, combiregelingen en al die andere zaken die vroeger even non-existent waren als Feyenoordkampioenschappen in de eenentwintigste eeuw.

Een goeie vijftienhonderd mensen beklommen op vrijdag de dertiende die goeie ouwe Wageningse Berg weer eens om oude helden van FC Wageningen als Gerdo Hazelhekke, Jan van Halst en Carel van der Velden nog eens te zien schitteren in het groen-wit. En bij de tegenstanders, een selectie van Oud-Vitessespelers speelden onder andere Frans Thijssen, Marc van Hintum en wat te denken die lange Huub Loeffen? Dat is nogal een hoofdmenu. Een sensationele voorwedstrijd tussen voetbalbloggers en journalisten was het smakelijke voorafje.

Biertje erbij, frikadelletje uit de snackkar erbij, sigaretje erbij en lekker langs de lijn staan om het voetballen te bekijken. Geen gezeik. Geen stewards in te grote pakken die zeggen dat je niet mag roken.

Publiek bestond uit echte liefhebbers. Voetbalsupporters kwamen uit alle windstreken. Amsterdammers, Rotterdammers, Brabo’s, Limbo’s, Groningers, Drenten en natuurlijk veel mensen van de Veluwe. Alles en iedereen stond daar gezellig met elkaar een mooie voetbaldag te hebben. Mooie verhalen uitwisselen met elkaar. Zoals het altijd zou moeten zijn.

Het clublied schallend uit een krakkemikkige installatie. De vrijwilligers die heerlijke broodjes ham en kaas hadden gesmeerd. De patat en de frikadellen die smaakten zoals het alleen rond een voetbalveld kan smaken. Samen met David Endt zijn Paniniplaatjesalbum uit 1981 bladzijde voor bladzijde doornemen. De ouwe mannetjes met hun Wageningensjaals. De vervallen tribunes. De lichtmasten die al lang geen functie meer hebben. Het woekerende onkruid.

En de Wageningse Berg die nog één keer beefde als in zijn grootste gloriedagen toen Carel van der Velden vlak voor tijd de gelijkmaker achter de Vitesse-goalie kogelde. Het bleef nog lang onrustig op De Berg…