Eergisteravond, op de datum waarom wij tot vorig jaar Koninginnenacht vierden, zag ik De Koninklijke uit Madrid Bayern München op de martelbank leggen zoals Hoessein junior dat in vroeger dagen deed met Irakese internationals die het waagden om een wedstrijd te verliezen: hard, pijnlijk en zonder een spoortje mededogen. Real Madrid dendert niets of niemand ontziend door naar het grote doel van dit jaar, het veroveren van La Décima, de tiende Europacup 1. Ik weiger dat ding nog steeds Champions League te noemen, omdat er al jaren meer clubs in spelen die geen kampioen zijn geworden in hun land dan wel. Zo wordt de finale van dit jaar een Madrileens onderonsje tussen twee ploegen die vorig jaar allebei niet de kampioen van Spanje waren en ook niet de titelverdediger van de Europacup 1. En noem mij gerust ouderwets, want dat ben ik ook, maar die horen wat mij betreft niet in een ‘Champions League’ thuis. Maar goed, we dwalen af.

De kans dat ik mijn club Ajax ooit zijn tiende Europacup 1 zal zien winnen is te verwaarlozen, al staan ‘we’ natuurlijk al op vier. Dus dan moet Ajax er nog zes winnen in het hopelijk nog langdurige restant van mijn leven. En nou is niets natuurlijk onmogelijk. Natuurlijk niet. Maar de kans dat ik ooit in een strandtent in Barceloneta een bal honderdvier keer koppend hooghoud met Messi, terwijl ik ondertussen achteloos een grote paellaschotel en een fles Cava met een rietje bestel, acht ik stukken groter. Al is het alleen maar omdat ik echt ontzettend van paella houd.

Bij het behalen van hun Real Madrids’ zevende cup was ik lijfelijk aanwezig. Real Madrid-Juventus. Die werd gespeeld in de Amsterdam Arena waar ik destijds suppoost was. Mijn ingang was Zuid G, de ingang voor pers en eretribune tweede ring. Fouilleren en kaartcontrole. Bij mijn ingang zaten veel supporters van Juve. Ik leerde er het harde mechanisme van de zwarte markt kennen. Een Italiaan kwam met een kaartje waarvan ik van een kilometer al kon zien dat het een nepperd was. En dat klopte ook, want de scan pakte ‘m niet. Nadere inspectie gaf doorslaggevende duidelijkheid: zo nep als de jopen van Lolo Ferrari. De Italiaan voerde een klassiek Italiaans drama op en huilde schreeuwend dat hij er in de binnenstad van Amsterdam veertienhonderd gulden voor had betaald. Of ik niet wist hoeveel geld dat was…. En of ik dat wist, zo veel geld verdiende ik destijds niet eens in de maand. De dramaqueen liep jankend en vloekend weg.

De tweede helft mocht ik boven kijken. Ik kwam in een fanatiek Real Madrid-vak te staan en besloot daar te blijven. Goed zicht en best gezellig tussen de springende en zingende Spanjaarden. Ik herinner me nog hoe de gezworen kabelkameraden Seedorf van Real Madrid en Davids van Juventus elkaar de hele wedstrijd het leven zuur zaten te maken. Seedorf won. Predrag Mijatovic scoorde de winnende goal, zesenzestigste minuut. Ons vak ontplofte en dat deed het nog een keer toen de scheidsrechter het laatste fluitsignaal uitblies. Een reus van een huilende Real Madridfan met een buik die een tamelijk overdadig consumptiepatroon verried hing zijn sjaaltje om mijn nek. Ik mocht het hebben. Hij omhelsde me en tetterde in slecht Engels in mijn oren dat ik geluk had gebracht . Hij knoopte zijn cadeau aan mij nu om mijn nek. Als die Madrileense kolos toen had geweten dat ik een Barça-shirt onder mijn tenue aan had ie dat sjaaltje vermoedelijk wat harder aangetrokken. Ik zei hem vriendelijk gedag, wenste hem nog een tof feest en ging maar weer eens terug naar mijn collegae. Het sjaaltje hangt tot de dag van vandaag tussen al mijn andere voetbalsjaaltjes in mijn trappenhuis.