Null Null

Niemand kon het mooier zeggen dan Frits van Turenhout, de legendarische presentator van de voetbaluitslagen in de jaren zestig en zeventig. Een wedstrijd die eindigde zoals hij begonnen was las hij met zijn karakteristieke stemgeluid op als zijnde geëindigd in null null .

Null null bestaat in diverse verschijningsvormen. Je hebt PSV-Benfica 0-0, met afstand de saaiste Europacupfinale aller tijden tussen twee schijterige angsthazenploegen. Schaakwedstrijden, zoals finales dat vaak zijn. Last van slaapproblemen? Kijk die wedstrijd en binnen de kortste keren zit je weer op de snelweg naar dromenland. Je hebt PEC Zwolle-Volendam 0-0. Twee ploegen die destijds allebei een puntje nodig hadden om niet te degraderen en het op een akkoordje hadden gegooid. De heren hebben twee keer vijfenveertig minuten staan overschieten met elkaar. Je zal er maar een kaartje voor hebben gekocht… Of Ajax-Sparta 0-0 in 2009. Achtendertig (!) doelpogingen waren die middag niet aan de Ajacieden besteed. Paal, lat, naast, over en de keeper van Sparta die de dag van z’n leven had. Met een klein beetje precisie had Ajax een historisch hoge uitslag kunnen neerzetten. Al hadden ze maar één kansje benut dan was het al goed geweest. Maar het bleef dus null null. Aan het eind van de rit bleek hoe duur dat puntenverlies was. FC Twente werd met twee punten verschil kampioen. Verder heb je nog de prachtig lelijke ‘in-de-kelder-van-de-eerstedivisie-voetbal 0-0’. Zo besloten mijn vrienden en ik eens in een dwaze bui om naar Haarlem-Veendam te gaan. Herfst 2005. Geselende regen en striemende kou in het krakkemikkige stadion aan de Jan Gijzenkade. Lege tribunes. Op ons en 1773 andere droeftoeters die kennelijk ook niet wisten wat ze met hun vrijdagavond moesten na dan. Of die er gewoon echt voor hun lol heen gingen, misschien zelfs wel supporter waren. Bier wat maar niet wilde smaken. Lauwe, slappe bitterballen in de kantine. Drie supporters van Veendam in het uitvak. Een wedstrijd die zo zaaddodend slecht was dat we een jaar lang niet over Ajax hebben geklaagd. Nou ja, bij wijze van spreken dan. Null null dus en nat en tot op het bot verkleumd ondernamen we de terugreis naar Amsterdam. Toch vond ik het geweldig. Het had iets, al moet je me niet vragen wat.

Ik dacht er ineens aan toen ik vrijdagnacht op zoek was naar voetbaluitslagen. De Eerste Divisie was bijna compleet afgelast, op één wedstrijd na: Excelsior- Telstar. Een heerlijk troosteloos affiche. Ik kon me voorstellen hoe de 1279 toeschouwers die de moeite hadden genomen om een kaartje te kopen daar zaten te blauwbekken en heimelijk het moment vervloekten waarop ze hadden besloten dat dit een leuke invulling van de vrijdagavond was. Koffie in de handen geklemd. Niet omdat je trek hebt in koffie maar om maar iets warms in je handen te hebben. Ik las het wedstrijdverslag. Het moet een draak van een wedstrijd zijn geweest. De eerste kans viel te noteren na achttien minuten. De rest van de wedstrijd konden beide ploegen de toeschouwers ook niet meer warm krijgen met iets leuks.

Excelsior-Telstar was en bleef null null. Een prachtig lelijke null null. Ik had het mijnheer van Turenhout graag nog eens horen oplezen.