Godendochters versus Witte Leeuwinnen

Rodney schrijftEen heuse Noord-Hollandse derby: de Godenzonen van Ajax tegen de Witte Leeuwen van Telstar. Die wedstrijd werd in de eredivisie voor het laatst gespeeld op 5 maart 1978. Voor een matig gevuld stadion de Meer werd het die dag 7-0 voor Ajax. Datzelfde seizoen degradeerden de Velsenaren om tot op de dag van vandaag niet meer terug te keren in de hoogste regionen van het Nederlandse betaalde voetbal. En dat zal, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, ook nog wel een tijdje duren. De kans dat Ajax binnen vijf jaar de Champions League wint is groter.

Maar, zo zie je maar: het leven is soms als Lucille Werner. Het kan raar lopen.  Want afgelopen vrijdagavond was ik zowaar bij een editie van Ajax-Telstar.  In de hoogste voetbalafdeling nog wel. Het is dan ook een duel in de damescompetitie, waarin Ajax dit jaar debuteert. Op deze koude, regenachtige herfstavond hadden bijna tweeduizend bezoekers de moeite genomen om naar Sportpark de Toekomst te komen voor het duel tussen de Godendochters en de Witte Leeuwinnen.  Dat viel me alleszins mee gezien de barre weersomstandigheden en de concurrentie van Nederland-Andorra op de televisie.

De ware Ajacied gaat gewoon ook naar de damesafdeling kijken, al had ik geen flauw idee wie er bij ‘ons’ spelen. Slechts de namen van Daphne Koster en Anouk Hoogendijk deden bij mij een belletje rinkelen, de overige Ajax-speelsters kwamen mij even bekend voor als die van hun tegenstandsters van Telstar.

De toegang op het sportpark is gratis en streng kijkende ME, schor blaffende herdershonden die graag een mals stukje supportersvlees lusten en politie zijn in geen velden of wegen te bekennen. Er zijn dan ook geen agressieve, straalbezopen of doorgesnoven hooligans aanwezig die dergelijke onsympathieke voorzorgsmaatregelen noodzakelijk maken.

De omgeving observerend valt vooral op dat er veel gezinnetjes, maar vooral veel dames op de tribune zitten. Jonge meisjes en vrouwen die ook van voetballen houden en gaan kijken naar de grote voorbeelden van Ajax. Net zoals jongens en mannen dat doen. Maar dan zonder nare spreekkoren en cynisch gefluit. Er wordt ook niet over Joden gezongen. Laat staan over Jodinnen. Er wordt  ‘Ajax! Ajax!’ geroepen ter aanmoediging. Want zo heet de club namelijk, dus waarom zou je het anders noemen? De sfeer is gemoedelijk te noemen.

Het is zomaar een klein verschil dat opvalt. Zoals er natuurlijk nog meer verschillen opvallen. De sport wordt aanmerkelijk minder fysiek bedreven dan bij hun mannelijke collegae. Een speelster mag de bal aannemen, haar actie maken en de tegenstandster probeert dan de bal af te pakken. En dan niet door middel van een allesvernietigende doodschop of een forse sliding met twee benen, maar door gewoon op de bal te spelen. En dat lukt dan of dat lukt niet. Weinig duw en trekwerk bij corners. Speelsters die als stervende zwanen naar de grond gaan als een soort Luis Suarez avant la lettre: niet gezien. Het oogt allemaal wat sportiever.

En, wat ook opvalt: Ajax en Telstar zijn aan elkaar gewaagd. Ajax is zeker niet de betere ploeg, waar ik, onbewust, natuurlijk wel van uitging. Want het is Ajax. En Telstar zal natuurlijk niet al te veel voorstellen. Welnu, de verhoudingen in de damescompetitie liggen toch wat anders, dat is de les van deze dag. In deze wereld heeft het grote Ajax de grootste moeite tegen Telstar.

Toch komt Ajax in de 27e minuut op 1-0. Een vrije trap op zo’n twintig meter van de goal, waar Babiche Roof zich over ontfermd, wordt op Platiniësque wijze tot doelpunt gepromoveerd. Een heerlijke goal, dat mag gezegd worden. Telstar zoekt hierop meteen de aanval en wordt enkele keren gevaarlijk. Met veel kunst en vliegwerk koestert Ajax de moeizaam verkregen voorsprong tot de rust en zoeken mijn gezelschap en ik de gezellige kantine op voor een drankje. Want dat mag in de rust. En voor de wedstrijd en na de wedstrijd. Tijdens de wedstrijd mag er geen bier worden geschonken. KNVB-regels, zo wordt ons verteld. Het zal wel. We bestellen gelijk maar zes bier, dan kunnen we even door.

Halverwege de tweede helft komt Telstar op 1-1, maar gelukkig zorgt Mandy Versteegt na een vlijmscherp uitgevoerde counter in de 73e minuut voor de bevrijdende 2-1. De toeschouwers op Sportpark de Toekomst juichen en schreeuwen alsof Ajax de Champions League weer binnen heeft gehaald. Van vreugde. Of van opluchting. Een Ajacied gaat immers altijd van een overwinning uit. Soms sputtert de tegenstander wat tegen en dan duurt het iets langer, maar Ajax wint natuurlijk altijd. Dat is altijd het uitgangspunt van een Ajacied.  Maar toen kwam de laatste minuut…. Vlak voor tijd wordt  verdedigend geklungel van de roodwitte dames vakkundig afgestraft en tot overmaat van ramp kroont Telstar-spits en regerend Eredivisietopscorer Priscilla de Vos zich in de blessuretijd tot matchwinnares. Vlak daarna blaast de enige man op het veld, de scheidsrechter, voor het laatst op zijn fluitje. 2-3. Ajax heeft zich op suffe wijze de kaas van het brood laten eten. De Telstardames zijn terecht uitzinnig van vreugde. Winnen van Ajax, in Amsterdam, dat is weinig teams gegeven, maar deze meiden hebben het geflikt. Ze lopen naar hun familie en vrienden toe, naar hun vriendjes die langs de kant staan, ze doen vreugdedansjes of ze omhelzen elkaar. Het is een dolle boel.

Van dit publiek hoeven ze geen vijandelijkheden te verwachten. Als de dames na hun kleine feestje op het veld van het veld richting kleedkamers lopen roept een jong meisje met een Ajaxsjaaltje om: ‘Goed gespeeld, meiden!’ Ze krijgt een lach en een duimpje terug van een van de Telstarinnen. Kom er maar eens om in de macho mannenvoetbalwereld aan de andere kant van het viaduct dat De Toekomst en de Arena van elkaar scheidt. Een middelvinger kan de tegenstander daar krijgen. Op z’n vriendelijkst. De Ajax-dames krijgen ondanks de smadelijke nederlaag ook geen fluitconcert, cynische spreekkoren, dan wel boegeroep naar hun hoofden. Zij worden langs de kant met troostende woorden opgevangen door hun fans. En ze willen nog even met hun favoriete speelsters op de foto. Een half uur na het einde van de wedstrijd staan de dames nog steeds langs de kant om handtekeningen uit te delen en poseren ze geduldig voor hun fans.  Het staat mijlenver af van de grimmige sfeer in de even verderop gelegen Amsterdam Arena na een nederlaag van de mannen van Ajax.

Na afloop drinken de dames uit Velsen nog een sportdrankje in de kantine, waar de bierpomp inmiddels ook weer op volle toeren draait. Ze laten zich de felicitaties van de Ajaxfans glimlachend welgevallen. Ze praten uitgelaten over de wedstrijd en natuurlijk over datgene wat jonge vrouwen bezig houdt: waar gaan we uit dit weekend? Het bleef nog lang onrustig in Velsen en omstreken….

 

 

 

2 Comments

  1. “O, gosh, waar gaat dit naar toe?” dacht ik toen ik begon met lezen.
    Zolang ik niet sportief bezig ben, ben ik a-sportief. Ben ik eenmaal aan het sporten wil ik winnen ook. Ik vloek en tier niet, maak geen gekke gebaren, heb geen raar loopje ala Lucille Werner toen had het verhaal mij in de greep). Nee! Ik dribbelde bij het basketbal in kleine sportzaaltjes. En als ik nu hardloop schreeuw ik alleen “AF! LAAG!” omdat de hond al die kilometers bij me opspringt. Staan de kilo’s bij fitness verkeerd ingesteld (ik begin gewoon. Dat is niet super sportief, maar super vergeetachtig) dan kijk ik steels om me heen en priem dat ding zonder verbeten oververhitte blik wat kilootjes minder. Je leest, dames die sporten, jij schrijft het zelf al; Alles onder controle! (Overigens: erg graag gelezen, weer!!!) Gr. Trijntje

    Reply

Laat een antwoord achter aan Gerrit Reactie annuleren