Allereerst een gelukkig nieuwjaar. Geluk, gezondheid en hopelijk gaat het je sportief ook allemaal voor de wind. Je speelt in de Engelse Tweede Divisie, een competitie die om de een of andere duistere reden het ‘Championship’ heet. Dat doe je bij Birmingham City. ‘There ain’t no place like Birmingham’, zong Randy Newman ooit. En al zong Randy dan over Birmingham, Alabama: ik kan die woorden volledig onderschrijven. Ik heb namelijk nergens op de wereld zo verbijsterend veel lelijke mensen bij elkaar gezien als in Birmingham, Engeland.

Snel met de trein door naar Londen. Dat deed jij laatst ook, zo vertelde je in de meest recente editie van Voetbal International. Je keek er je ogen uit. Daar stond je dan: Maikel Kieftenbeld uit Lemelerveld. Ex-speler van Go Ahead Eagles en FC Groningen. Midden in wereldstad Londen! Dat was wat. Het allermooiste vond ik, dat je heel aandoenlijk zei: ‘Je kan als voetballer gewoon anoniem over straat lopen in Londen.’

Dat vond ik lief.

Londen, de stad waar (ik doe een kleine greep) spelers als Didier Drogba, Dennis Bergkamp, Frank Lampard, Robin van Persie en Harry Kane al vele illustere stappen hebben liggen. En jij trad letterlijk in hun voetsporen. Maar waar jij had verwacht dat het verkeer op Piccadilly Circus zou vastlopen, de treinen op Paddington zouden ontsporen, de Big Ben zou stoppen met tikken of dat er een opstopping in Harrods zou ontstaan zodra Maikel Kieftenbeld zich daar vertoonde bleek dat toch ontnuchterend anders. Ongelooflijk! Iedereen bleef gewoon zijn ding doen terwijl de grote Maikel Kieftenbeld daar toch echt liep. Profvoetballer in de Engelse Tweede Divisie! Bij Birmingham! En niemand keek ook maar een nanoseconde om!

Weet je wat het ook is, Maikel? Zelfs al zouden ze je herkennen: mensen uit de grote stad zijn niet gauw onder de indruk van bekende mensen. Bijna op blasé af. Ik woon zelf in Amsterdam, het Bekende Nederlanders-reservaat van Nederland. We staan bij die BN-ers in de rij bij de bakker, we zitten met ze in de tram, we staan naast ze bij een concert, en we ouwehoeren met ze in de kroeg. Wij kijken niet op tegen bekende mensen. Nog erger, ik herken ze vaak niet eens. Ik heb ooit eens een dame versierd en die vertelde me de volgende ochtend pas dat ze in een soapserie speelde en dat ze het fijn vond dat ik daar niet over begon. Toen ik de lieverd vertelde dat ik werkelijk nog nooit van haar had gehoord en haar gewoon had versierd omdat ik haar een mooie vrouw vond was ze hoogst verbaasd. Zelfs van de huidige Ajax-selectie kan de helft me zo op straat passeren zonder dat ik ze herken. En een vriendin van me kreeg ooit eens het telefoonnummer van Xabi Alonso, die dacht dat ze wel onder de indruk van hem zou zijn. Ze draaide zich verveeld naar mij toe: of ik wist wie die rare Spaanse snuiter was en of ik hem kon zeggen dat ie op kon rotten. Ook toen ik haar vertelde dat hij Real Madrid voetbalde en multimiljonair was.

Maar als ik het goed begrijp was het in Deventer en Groningen en nu dus in Birmingham ‘Maikel-mania’. Ik wens je er sterkte mee man, het lijkt me niks om overal maar te worden aangeklampt. Maar hey, Maikel, als je de anonimiteit even wilt opzoeken en door niemand herkent wil worden, dan ga je gewoon even naar Londen. Of Amsterdam. Of Maastricht. Of Antwerpen. Of Nijkerkerveen.

Met vriendelijke groet,

Rodney Rijsdijk