Twee jaar geleden zat ik met mijn vaste groep kroegvrienden in ons Amsterdamse voetbalcafeetje naar de kampioenswedstrijd van mijn favoriete club Ajax te kijken. Ze deden wat ze moesten doen: gelijkspelen tegen het laaggeklasseerde Heracles dat ook aan een punt genoeg had om in de Eredivisie te blijven. Beide ploegen blij. Wij in de kroeg deden wat wij altijd doen: als een stel ouwe Stattler en Waldorf-achtige Muppets mopperen en grappen maken over Ajax. Na het laatste fluitsignaal konden we niet echt blij zijn met de titel van onze club. Het hele seizoen speelde Ajax al als een natte tosti en we stonden alleen bovenaan omdat de rest nog slechter was. En dan kampioen worden met een salonremise? Pleur op. Daar doen we het niet voor in Amsterdam. We vonden het waardeloos. Een lelijk kampioenschap. We dronken nog maar eens een biertje te veel en daarna gingen we allemaal weer naar huis. Geen reden voor al te veel feest, vonden wij.
De supporters die van (erg ver) buiten Amsterdam kwamen vonden ons maar blasé en misschien hadden ze daar ook wel gelijk in. Nergens op de wereld is voetbalpubliek namelijk kritischer dan in Amsterdam. Kampioen worden? Hartstikke leuk, we verwachten eigenlijk ook niets minder. Maar het moet er graag wel een beetje mooi uitzien. Het maakt de taak om in deze tijd voor Ajax te werken als coach tot een lastige, zo niet onmogelijke taak. Als Ajax komende zondag kampioen wordt dan is dat voor de vijfde keer in vijfenhalf jaar onder Frank de Boer. Dan krijg je bij zo ongeveer elke club op de wereld een standbeeld. In Amsterdam zeggen we dat ‘het eigenlijk wel weer eens tijd wordt voor iemand anders, met dat saaie schuifvoetbal’.
Op het spel van jullie club Leicester City, in Nederland vergelijkbaar met pak ‘m beet FC Groningen, was ook voldoende aan te merken. Geen flitsende combinatie ploeg zullen we maar zeggen. Het zal jullie aan je derrière oxideren: jullie club bleef winnen en presteerde het onmogelijke: de Premier League werd gewonnen. Tussen al het klatergoud en megalomane geldsmijterij van de Premier League bleven jullie met een bescheiden selectie overeind. En meer dan dat. De gekte van het hedendaagse voetbal werd prachtig gelogenstraft door een clubje waarvan de topscorer amper een miljoen pond kostte en die een paar jaar terug nog op het achtste niveau speelde, in de diepste krochten van het Engelse voetbal. Fantastisch! En dus gingen jullie terecht uit je dak. Chelsea, de Spurs, de Manchestertjes en al die andere moderne miljoenenbedrijven: te kakken gezet door een klein clubje dat bewees dat voetbal gelukkig nog steeds geen kwestie is van zo veel mogelijk dure aankopen doen, maar van het smeden van een eenheid. Leicester City laat ieder modaal team weer dromen van succes.
Jullie waren oprecht blij en trots op jullie club. En met jullie zo ongeveer iedereen die echt van voetbal houdt. Doe me een lol als jullie uitgekaterd zijn: geniet van het succes,maar ga er niet aan wennen. Dat is het vervelende van fan zijn van een grote club: je wordt nog maar zelden echt blij. Een beker vieren we in Amsterdam niet eens en een kampioenschap vinden we eerlijk gezegd niet meer dan logisch. De taferelen van een uitzinnige kroeg in Leicester zoals ik die op TV zag: dat gaat hier niet gebeuren. Er zal gejuicht worden, maar niemand zal echt in de lampen hangen. De laatste keer dat ik die ontlading heb meegemaakt was in 2011, want toen waren we al zeven jaar geen kampioen geworden. Inmiddels verwachten we niet anders meer. Ik gaf mijn kat ooit eens duur kattenvoer: toen ze een paar dagen daarna weer gewoon Whiskas kreeg haalde mevrouw haar neus op. Haar standaard was veranderd.
Kleinere clubs die kampioen worden: ik vind het mooi, maar die clubs en ook de supporters veranderen vaak: bij FC Twente was ineens niet meer Jan Jeuring de held van de club, maar Blaise N’Kufo. En ineens ging de club rare bedragen betalen voor middelmatige spelers. En bij AZ gebeurde dat ook. Succes doet rare dingen met mensen.
Kortom, gefeliciteerd mensen uit Leicester! Geniet van dit kampioenschap, maar blijf dicht bij jullie zelf. Geniet van jullie voetbalsprookje. Zuip jezelf de komende weken zo lam dat het wit van je ogen dwars voor je kont staat. Zeg tegen iedereen die het wel of niet wil horen dat jullie de allerbeste zijn. En als de alcoholmist in het hoofd weer is opgetrokken: wees dan volgend jaar niet teleurgesteld als jullie cluppie volgend seizoen gewoon weer tiende wordt. Dit wat dit seizoen is gebeurd, gebeurt jullie misschien nooit meer! Dat is niet erg. Jullie waren er nu bij. Niemand pakt jullie dit af. Ik ga komende zondag hopelijk het zoveelste kampioenschap van mijn club meemaken. Ik weet uit m’n hoofd niet eens meer hoeveel ik er heb meegemaakt. Heel veel in elk geval. Ik zal juichen. Ik zal er nog een biertje extra op nemen. En daarna waarschijnlijk met mijn vrienden klagen over het bedroevende spel. Verwende nesten als wij zijn.
Met vriendelijke groet,
Rodney Rijsdijk