Beste Zlatan Ibrahimović,

zlatan-ibrahimovic-psg-swedenVannacht had ik een gekke droom. Ik onthoud mijn dromen zelden, maar deze droom zag ik zo levensecht voor me dat ik bij het ontwaken zelfs even een nanoseconde twijfelde of het nou echt was gebeurd.

Het was seizoen 2018-2019. Jij had je comeback gemaakt bij Ajax omdat je per se wilde afsluiten bij Ajax. Zlatan bepaalt immers zelf wel waar en wanneer hij stopt. Ajax leek jou de perfecte plaats om je loopbaan af te sluiten, dus dan gebeurt dat.

Halverwege de competitie stond Ajax tweede en zojuist was de uitwedstrijd tegen promovendus Telstar, de revelatie van het seizoen, met 2-0 verloren. Daar zaten jullie dan in de spelersbus met de pest in jullie lijven. Toen jullie bijna weer terug bij de Arena waren gebeurde wat er de laatste jaren nou eenmaal altijd bij elke Nederlandse club  gebeurt als het even tegenzit: jullie werden opgewacht door stampvoetende mannetjes met capuchontruitjes. Ze schreeuwden dat ze bloed, zweet en tranen wilden zien. En dat jullie overbetaalde klootzakken zijn. En dat het bestuur op moest rotten. En nog wat onverstaanbare kreten.

En toen gebeurde het.

“Stop the bus,” zei jij kalm en nors tegen de buschauffeur. De man voldeed braaf aan jouw niet erg vriendelijke doch wel zeer dringende verzoek. De buschauffeur wilde de deur nog voor je openmaken, maar die had je zelf al opengescheurd. Je keek rond en zocht meteen de drie stoerste capuchonmannetjes met de grootste muilen uit. Aan meelopertjes maakt Zlatan geen handen vies. De drie stoere capuchonnetjes stonden vooraan, hun stoerste blik te kijken, in hun rug gedekt door de laffe meelopertjes. Ze hadden gerekend op een verontschuldigend babbeltje van Zlatan met een gebogen hoofd, maar in plaats daarvan pakte jij ze alle drie tegelijk bij hun capuchonnetjes op en sloeg ze met hun puisterige pokkensmoelen tegen elkaar.  “And now, opzouten! You little capuchonized pissfingers. Zlatan is hungry and want’s to go home! Go fuck yourself or Zlatan eats you for diner!”, beet je die snotjongetjes toe en als geslagen schurfthonden dropen ze af, de meelopertjes als eerst. Eentje leek zelfs in zijn broek gepoept te hebben, want het stonk nogal. Jij stapte de bus weer in en zei tegen de buschauffeur “You can drive. Zlatan had a little conversation with the boys. It’s all solved”. En rustig ging je weer zitten en ging verder met het telefoongesprek waar je net in zat. De bus vervolgde  rustig zijn weg richting parkeerdek.

Ik had mijn ouwe trouwe Nokia eindelijk ingeruild voor een smartphone en had alles gefilmd. Waarom ik er bij stond? Geen idee, want ik zou nooit van m’n leven zoiets debiels doen als een spelersbus opwachten en dan als een man-bijt-hond-gekkie rare teksten gaan lopen schreeuwen. Maar het was dus een droom en in dromen kan nou eenmaal alles. Ik vond het een mooie droom. De imbeciele hype van spelersbussen opwachten had een jaar of tien geduurd en jij,  Zlatan, had er eigenhandig een einde aan gemaakt. Ik werd grijnzend wakker. Zou het een voorspellende droom zijn?

Met vriendelijke groet,

Rodney Rijsdijk

3 Comments

Laat een antwoord achter aan Peter Reactie annuleren