Jaren geleden kwam ik Rafael van der Vaart eens tegen in de Melkweg. We raakten aan de praat en de aardige Rafael kocht bier voor mij en cola voor zichzelf. Op een gegeven moment kwamen we op bijnamen binnen de Ajax-selectie en hij vertelde me dat jij ‘Marcello Lippi’ werd genoemd, vanwege jouw iets dikker dan gemiddeld zijnde lippen. Hij moest er zelf het hardste om lachen van ons twee. Er gaat toch ook niets boven die gezellige voetbalhumor, nietwaar Johnny?

Het was de tijd waarin jullie met Ajax nog tegen de Europese subtop aanschurkten. En als jullie wat langer bij elkaar waren gebleven was er misschien nog wel kans op Europees succes. Zo zeg, als je kijkt naar het Ajax van 2003: daar speelde wel wat hoor. Sneijder, Van der Vaart, Zlatan, Maxwell, noem ze maar op. Allemaal mannen die de Europese top of meer hebben gehaald. Ongelooflijk en niet meer voor te stellen, maar mijn gabbers en ik vonden Zlatan in zijn eerste twee jaar bij Ajax een motorisch gestoorde lange kachelpijp. Pas in zijn laatste jaar liet hij zijn klasse zien en bewees hij ons ongelooflijke ongelijk.

Jij hebt de Europese top niet gehaald, maar laten we wel wezen: met Atletico Madrid, Everton, Fulham en Hertha BSC heb je het ook niet slecht gedaan. En als je steden als Amsterdam, Londen, Madrid en Berlijn als woonplaatsen hebt gehad heb je sowieso een bevoorrecht leven geleid op jonge leeftijd.

Hoewel jong natuurlijk relatief is in de voetbalwereld.

Jij komt uit de Ajaxjeugd uit de jaren negentig die op Voorland speelden. Je bent enige selectiespeler die nog weet hoe De Meer er uit zag. Ik heb je nog zien debuteren voor Ajax. In 2001, als 17-jarig jongetje in De Kuip tegen Feyenoord, onder Co Adriaanse die er later dat seizoen uitvloog. En over vliegen gesproken, dat doet de tijd ook, Johnny. Sommige voetballers worden helaas sneller oud dan anderen. Zlatan is op zijn 34e nog steeds wereldtop en jij, Johnny, jij bent op je 32e al een beetje op aan het raken. Althans, dat liet je trainer Frank de Boer doorschemeren. Het viel hem tegen dat je een stuk langzamer was geworden, maar je bent nog wel belangrijk in de kleedkamer, zo zei hij. Met die dodelijke opmerking maakte Frank de Boer jouw eigenlijk in een klap zo waardeloos was als een cadeaubon van de V&D. Binnengehaald als held, afgeserveerd als Stoffel de Schildpad.

Je bent belangrijk voor de kleedkamer. Je legt een arm om de schouders van de jonge jongens als ze weer eens teleur hebben gesteld in een grote wedstrijd waarin jij weer niet hebt gespeeld. Je maakt meer minuten in de sponsorlounge dan op het veld. Je zat met je vrouw bij een suf kortpittigkapseltrutmutsenprogramma als Koffietijd. Kom op, Johnny, hiervoor ben je toch niet naar Amsterdam teruggekomen?

Ik ben vaak te vinden in de Amsterdamse horeca. Hetzij werkend, hetzij recreatief. Dan zie ik wel eens mannen (of vrouwen) die zichzelf nog steeds het lekkere ding van de kroeg wanen. En dat terwijl iedereen ziet dat die persoon heden ten dage gewoon een ouwe taart van 60 met een dikke buik is die nog steeds de illusie heeft dat jonge chickies van 23 soppend op hem zitten te wachten. En zo is het in zekere zin ook met jou: Frank de Boer vindt jou eigenlijk niet meer goed genoeg voor Ajax 1 en ik ben bang dat hij gelijk heeft. Het beste is er af en het is altijd lastig om dat van je zelf te moeten toegeven. Jij zal dat zelf ook moeten gaan inzien. Mijn advies: oh Johnny….. Hou lekker de eer aan jezelf. Stop na dit seizoen en denk dan nu en dan met een brede glimlach om die grote lippen terug aan je prachtige voetbalcarrière, zoals die ouwe in de kroeg nog wel eens denkt aan de lekkere vrouwen die hij vroeger nog wel veroverde. Alvast een mooi 2016, Johnny met geluk, gezondheid en wijsheid!

Met vriendelijke groet,

Rodney Rijsdijk