Het was een stralende lentedag in 2005. Mijn gabber Ramses en ik zaten in een van de twee combitreinen vanuit Amsterdam richting Rotterdam. Op weg naar de Kuip Op weg naar de enige echte Klassieker van Nederland: Feyenoord-Ajax. We zaten in trein 2, op zo’n balkonnetje. Het was een rustige reis. We zeiden niet veel. Het was 11 uur in de ochtend. We waren allebei nog een beetje katerig van de zaterdagavond. We gleden de Maasstad binnen langs Rotterdam-Alexander en het was dus een kwestie van minuten tot we bij De Kuip zouden uitstappen.

Op dat moment werd ik gebeld vanuit Amsterdam. Het was onze vriend Daan die belde: ‘Jullie worden teruggestuurd naar Amsterdam.’ Ramses en ik keken elkaar verbaasd aan.
‘Hoezo dan?’
‘Ik hoor hier net op het nieuws over vernielde treinen en rellen.’
We keken eens om ons heen. We zagen wat slaperige en onderuitgezakte supporters. Zoals de sfeer vaak is ’s ochtends vroeg in een supportersbus of -trein. Iedereen die denkt dat de boel in zo’n trein ’s ochtends vroeg op stelten staat heeft nog nooit in een supporterstrein gezeten.

De enige die op stelten stond was de toenmalige burgemeester van Rotterdam, Ivo Opstelten. U weet wel die man met die stem als een bronstig burlend edelhert. Die man had dus inderdaad besloten dat de Ajax-supporters Rotterdam niet in mochten. Er was kennelijk bij trein 1, die al bij De Kuip was aangekomen, van alles aan de hand. Onze trein gleed langzaam de stad weer uit. Bij Capelle stond de trein plots stil. Na een half uur mochten we eruit en stonden we maar op dat spoor. We konden geen kant op.

Hoewel? Aan de overkant van het spoor speelde een amateurvoetbalclub. Het veld werd slechts door een slootje gescheiden van het spoor. Ramses en ik hadden het idee om over dat slootje heen te springen, een biertje in de kantine te pakken en dan weer ergens een trein terug te vinden. Dat we dat niet hebben gedaan was achteraf onze stomste beslissing van de dag. Niemand had ons gemist, want niemand wist wat er zou gaan gebeuren. Ook de meegereisde suppoosten hadden geen flauw idee. Iedereen liep maar wat rond, dus we hadden er zo tussen uit kunnen piepen.

En toen was er ineens een plan. We moesten, op last van de inmiddels gearriveerde politie, met een mannetje of 700, gaan lopen. Over het spoor. Bij Nieuwerkerk aan den IJssel moesten we stoppen en werden ingeklemd tussen peletons ME. Nu konden we echt geen kant meer uit…. Hadden we een half uurtje daarvoor maar besloten om over dat slootje te springen… Inmiddels was het ook flink heet aan het worden op de uitzonderlijk mooie lentedag en begon de dorst flink toe te slaan. De inwoners van Nieuwerkerk keken verbaasd vanaf inderhaast neergezette klapstoeltjes naar 700 uitdrogende Ajacieden op het spoor. Zoveel gebeurt daar natuurlijk niet, dus dan is dat wel een belevenis. Ondertussen bleven we op de hoogte van de ontwikkelingen in De Kuip. Toen Maduro de 2-3 scoorde in de laatste minuut vergaten 700 inmiddels flink uitgedroogde supporters even hun dorst. We stonden daar met z’n allen op dat spoor uitzinnig te juichen. Eindelijk kwam er dan water. Acht flessen Spa Blauw…….. Dat is 12 liter op 700 man. Je hoeft geen grote wiskundige te zijn om te snappen dat dat natuurlijk nooit genoeg was. Maar we moesten het er maar mee doen.

Om 15.00 kwam het verlossende woord: er zouden bussen komen om ons terug naar Amsterdam te vervoeren. Dat werd in de praktijk dus 1 (zegge: één) bus die kwam en die steeds heen en weer reed om een groep op te pikken. Vrouwen, kinderen en mensen die medicijnen gebruikten eerst. Wij waren uiteindelijk om 22.00 aan de beurt. Tegen middernacht waren we weer terug in ons vertrouwde Amsterdam-West…. Uitgehongerd, uitgedroogd en doodop. Thuis viel ik een pak crackers aan en het waren de lekkerste crackers die ook ooit had gegeten.

De dag daarna heb ik uiteraard een vlammende brief geschreven aan de heer Opstelten en daarop kreeg ik een prachtige standaardmail van drie pagina’s op terug waarin natuurlijk stond dat hij de gang van zaken heel erg betreurde en meer van dat geburl….

We konden ons wedstrijdkaartje wel vergoed krijgen, de reiskosten niet. Dat kaartje besloot ik te houden. De datum stond er nog verkeerd op ook. 11 april 2004 in plaats van 11 april 2005. Al is het ook weer niet zo gek: voor m’n gevoel hadden we namelijk ook een jaar op dat spoor staan wachten….

De mensen die in trein 1 zaten stonden opgesloten voor de Kuip en hebben stenen gekopt. Toenmalig burgemeester Opstelten is tegenwoordig, oh ironie, Minister van Veiligheid (!!) en Justitie.