Beste Graziano Pellè,

pelle strikIn elk team en op elk niveau zit er eentje, zo’n jongen die net iets beter is dan de rest, de vedette. Zelfs op het aan mongoloïde grenzende niveau in de kelder van de Amsterdamse onderbond waarop ik tot het einde van de jaren negentig mijn treurige voetbalkwaliteiten vertoonde hadden we er eentje: Snoekie, vraag me niet meer wat z’n echte naam was. Ik betwijfel zelfs of ik die ooit heb geweten.

Onze spits Snoekie was de Pellè van ons team. Snoekie was fysiek net iets sterker dan wij, Snoekie was net iets knapper dan wij,  Snoekie had een kapsel dat even onberispelijk zat als dat zijn schoten doel troffen, Snoekie kon net iets beter (of laten we zeggen, minder slecht)  voetballen dan wij en als er al eens mooie meisjes langs de kant stonden bij onze deerniswekkende wedstrijden dan kwamen ze voor Snoekie.

Snoekie was zich terdege bewust van zijn sterrenstatus. Snoekie liet wel eens een traininkje schieten, Snoekie liet zich in de rust masseren, Snoekie kwam vaak net iets te laat aan voor de wedstrijd en Snoekie trok net iets zelfbewuster aan zijn sigaret dan wij, sneue stervelingen uit het zevende.

Bij zijn vedetteneigingen hoorde ook hilarisch profvoetballer-imitatiegedrag. Als Snoekie ook maar licht aangeraakt werd dan stortte hij kermend ter aarde, rolde dan nog een stukje door en altijd greep hij dan schreeuwend en met een van pijn vertrokken gezicht naar zijn enkel. Dat ik wel eens zag dat hij op zijn linkerenkel was geraakt, maar zijn rechterenkel vastpakte zei ik toen maar niet want Snoekie had de macht in de kleedkamer en als je ruzie had met Snoekie kon je het shaken.

Als er een keer gek werd gejuicht op TV dan kon je er een krat bier op zetten dat Snoekie zijn eerstvolgende doelpunt ook zo zou gaan vieren. En de dramatiek waarmee Snoekie tegen goedwillende amateurscheidsrechters uit de polder ageerde was heel erg Italiaanse Serie A. En Snoekie gebruikte na afloop van weer een verloren wedstrijd ook heerlijke voetbalclichés als ‘we vergaten te voetballen’. En nou waren gekleurde voetbalschoenen in die tijd nog niet in de mode, maar ik durf er een kist wijn uit een goed jaar op in te zetten dat Snoekie een paar jaar later de eerste van zijn team was die op fluorescerend gekleurde kicksen speelde.

Ik weet niet of Snoekie nog steeds voetbalt. Wat ik wel weet is dat als ik aankomende maandagochtend lees dat er ergens in de periferie van het Amsterdamse amateurvoetbal een kleedkamerdeur aan diggelen is geslagen en er een kleedkamer op onorthodoxe wijze is verbouwd dat ik dan twee dingen weet: ten eerste wie het heeft gedaan en ten tweede naar wie hij heeft gekeken.

Met vriendelijke groet,

Rodney Rijsdijk

Leave a Comment.