Beste Mijnheer Mourinho,

Gefeliciteerd met de overwinning op Ajax. Hoewel het natuurlijk nauwelijks een felicitatie waard is. Het is zoiets als dat Ajax-trainer Frank de Boer uitbundig zou worden gefeliciteerd na een heroïsche overwinning op FC Oss. Zo liggen de verhoudingen in het Europese topvoetbal anno 2012. Ajax heeft een begroting ter waarde van een kwart Ronaldo. Real Madrid heeft een begroting van 500 miljoen euro, het equivalent van een half miljard en daarbij een schuld van 600 miljoen euro. En natuurlijk mag een instituut als ‘De Koninklijke’ gewoon doorgaan met geld uitgeven aan de beste spelers ter wereld. Real Madrid had jongens als Angel Di Maria en Sami Khedira op de bank zitten. Ajax ene Danny Hoesen die vorig jaar nog bij in de stoffige kelder van het Nederlandse betaalde voetbal speelde,  bij Fortuna Sittard.

Maar genoeg gezwateld over voetbal, mijnheer Mourinho. We gaan het over de echte triviale zaken des levens hebben, want ik werd laatst een beetje droevig toen ik u op TV zag. Ik zat een of ander intelligent programma te kijken, Pauw en Witteman of zo, en daar hadden ze soundbites. Dat zijn korte fragmentjes uit de media van de afgelopen week. En daar zat u dan, aan zo’n persconferentietafeltje. Met een paar microfoons voor uw snotkoker. Niks bijzonders dus, want zo zie ik u wel vaker. Ik dacht dat u weer een of andere tactische uiteenzetting ging doen. Maar nee, het ging over iets anders dit keer. U vertoonde zowaar trekjes van een echt mens. U vertelde dat u uw sociale leven haat. Of althans, het gebrek er aan. U zou zo graag een normale vader willen zijn. U gaf als voorbeeld dat u weleens net als andere vaders langs de lijn zou willen staan bij de voetbalwedstrijd van uw zoontje van twaalf. Net zoals mijn vader vroeger bij mij deed nadat hij anderhalf uur volkomen talentloos geklungel van mij had aanschouwd. Dan stond hij me daarna op te wachten in de kantine met een patatje met en een colaatje. En dan vroeg hij me, na de zoveelste verschrikking van een wedstrijd: ‘Zo, heb je lekker gespeeld?’ En dan zei ik soms als ik vond dat ik voor mijn doen goed had gespeeld: ‘Ja, ging wel lekker!’ Terwijl die ouwe van mij natuurlijk ook wel had gezien dat ik wederom  als een godverdomde natte krant had gespeeld. Dat het weer eens totaal kut met peren was. Maar ja, zo ging het elke week. Ik kon gewoon niet beter.

Dus dat mist u. Dat u dat niet met uw zoon kunt delen. De tol van de roem. U bent dus, om het Gullitiaans uit te drukken, niet te benijden.

U snapt al, de tranen in mijn ogen welden op en de sluizen stonden op het punt van doorbreken..

U staat voor een slordige veertien miljoen euro per jaar bij Real Madrid op de loonlijst. Dat zullen mijn vader en ik vermoedelijk samen in ons hele leven niet bij elkaar verdienen. Ik kan gewoon niet echt medelijden met u hebben ondanks dat ik uw gemis volledig snap. Maar u hecht me net iets teveel belang aan geld. Zelfs terwijl u er al meer dan genoeg van heeft. Als u elke Spanjaard een euro zou geven houdt u nog ruim voldoende geld over. Als u zo graag wilt nokken dan doet u dat, want dat kunt u zich permitteren. U bent een meer dan financieel onafhankelijk man. Wat op aarde houdt u tegen om na dit seizoen het trainingspak aan de wilgen te hangen en dan tijd te maken voor dat gezinsleven waar u zo naar snakt? Niks toch? Maar nee, u vertelde in hetzelfde interview dat u nog zeker tot u 70e of zelfs 75e wilt doorgaan met trainen en daarna graag van uw gezin wilt genieten.

Het spijt me, maar dan verdwijnt elk gevoel van medeleven bij mij.

Als u dat zegt moet u gewoon lekker doorgaan met werken en belachelijk veel geld verdienen. Maar stop dan in godsnaam met krokodillentranen te janken over het gebrek aan gezinsleven en sociaal leven, want daar kunt u nu nog iets aan doen. Als u een oude man van 75 bent met een half miljard op zijn rekening is het te laat. Royaal te laat.

En er was eerder dit seizoen nog meer tranendal bij ‘De Koninklijke’. Want uw sterspeler Cristiano Ronaldo was een beetje verdrietig. Hij voelde zich niet helemaal gewaardeerd door zijn werkgever. En dus juichte hij niet meer bij zijn goals, in interviews klaagde hij over de teleurstelling die hij voelde en op foto’s pruilde hij als een klein meisje dat haar zin niet kreeg. Kortom, hij wilde er wat bij. Ik had dat laatst ook op mijn werk. Ik vroeg er een eurootje per uur bij, maar dat ging niet, want er was geen geld. Ronaldo wordt jaarlijks afgescheept met een fooi van zo’n dertien miljoen euro per jaar. De rest moet ie nog bij elkaar beunen met reclamespotjes. Tja, die jongen heeft natuurlijk ook een kind te voeden…

Geestelijke armoede avant la lettre.

Hoe durft zo’n jongen met zo’n buitensporig hoog honorarium zoiets te zeggen terwijl hij woont in een land waar ruim een vijfde van zijn leeftijdsgenoten geen baan heeft? Hij moet zich de ogen uit zijn kop schamen. Heeft hij in al die tijd dat hij in Madrid speelt überhaupt wel eens de moeite genomen om rond te lopen in de wijk rondom Estadio Santiago Bernabeu? Ik denk het zomaar van niet. Het is geen rijkeluisbuurt, allesbehalve, maar ook weer geen getto. Gewoon een eenvoudige arbeiderswijk. Hij zou het gewoon eens moeten doen. Even een snorretje, baardje, brilletje of een petje op of voor mijn part een burka over z’n kop heen trekken om zijn anonimiteit te waarborgen. En dan eens een wandelingetje door de buurt maken. Een buurt waar arme jongetjes met shirtjes met zijn naam er op, op straat voetballen. Hij gaat daar echte mensen zien. Mensen die heel hard moeten werken voor hun kleine beetje geld, als ze tenminste al werk hebben in deze crisistijd. Mensen die in hun kleine arbeidershuisjes wonen. Mensen die soms met net iets teveel gezinsleden bij elkaar wonen. Mensen die niet veel hebben. Maar wel mensen die wel op zaterdagochtend langs het voetbalveld staan om hun zoontje aan te moedigen en die dan na de wedstrijd tegen die kleine zeggen: ‘Hola amigo, heb je lekker gespeeld?’

Misschien zou u die dag met hem mee moeten gaan, mijnheer Mourinho, dan kunnen jullie samen zien wat echte rijkdom is.

Met vriendelijke groet,

Rodney Rijsdijk