Gistermiddag belde ik weer eens met mijn oude vriend Bennie Jolink, de zanger van de Achterhoekse boerenrockband Normaal, want ik had een prangende vraag voor hem waar ik al een tijdje mee liep. De telefoon ging lang over en even was ik bang dat Bennie niet op zou nemen, maar net toen ik op wilde hangen nam het Achterhoekse icoon op. We begroetten elkaar hartelijk en na wat koetjes en kalfjes uitgewisseld te hebben kwam ik maar snel ter zake: ‘’Bennie, dat ‘Nieuwe Normaal’ waar je tegenwoordig zoveel over leest, wat vind jij daar nou van? Bestaat dat nou?’’ Bennie beloofde mij om deze kwestie tot op de bodem uit te zoeken en mij, zodra hij meer wist, daarover terug te bellen. Maar hij moest nu ophangen want Vrouw Haverkamp stond voor de deur en als er één vrouw is waar Bennie oerend hard op gaat dan is zij het wel. En blij om weer eens met elkaar van gedachten gewisseld te hebben, verbraken wij de verbinding.
Het was een zonovergoten dag en ik had geen werkverplichtingen. Wat zou ik normaal gesproken nu doen op heerlijke dag als deze? Ik zou even bij Jerry en z’n crew, bij Café Waterloo, een lekker broodje eten in het zonnetje. Korte broek aan, zonnebril op de knar en wellicht een klein glaasje wijn erbij om de mooie dag alvast te vieren. Daarna zou ik lekker doorlopen naar Oud West, ouwehoeren op de markt, even gedag zeggen bij Café Bax, goede vrienden begroeten met een stevige hand of een omhelzing, goede vriendinnen met een kus. Ik zou even kijken bij mijn favoriete boekhandel Hoogstins om een praatje te maken, zelf een boek kopen en stiekem te kijken of ze het boek van Tilli en mij nog verkopen. Visje eten op de markt, nog even wat olijven scoren bij mijn favoriete olijvendealer en dan weer terug naar huis lopen.
Of toch nog even langs Soundgarden? Natuurlijk wil ik nog even langs Soundgarden. De zon schijnt en ik moet niks vandaag! Even een paar koude hetsekletsers drinken in het zonnetje met de jongens en meiden die ik al honderd jaar ken, dat moet ik! Daarna door naar huis, toch even gluren of er nog iemand in de Gouden Florijn zit en anders doorlopen. Boodschappen doen. Ik heb zin in paella, dus linksom of rechtsom, maar dan wordt er paella gemaakt. Na het eten bedenken of ik toch niet nog een klein afzakkertje lust bij Dennis in Café de Gaeper of op de Nieuwmarkt in ‘t Loosje of op de Zeedijk bij Nikkie Kroegtijger of bij het Zilt van ome Mike. Wel of niet doen? Het is wel gezellig natuurlijk. Nog effe eruit. Of misschien belt er wel iemand of ik zin heb om mee te doen aan een pubquiz. Of even kijken of er wat leuks in Melkweg of Paradiso speelt. Of misschien is gewoon lekker vroeg in bed liggen met een boek erbij ook wel een fijne optie. Poes Eva knorrend op schoot, telefoon uit en verdrinken in een mooi boek. Of in de Voetbal International. Net waar ik ‘en un momento dado’ zin in heb. De opties zijn legio.
Dat had, normaal gesproken, zomaar eens de invulling van mijn vrije dag kunnen zijn. Nou kunnen een aantal van die dingen nog steeds. De winkels zijn nog open. De markt ook. Maar het café is dicht en ik moet mijn vrienden en vriendinnen op anderhalve meter houden. En ook als de horeca volgende week wel weer beperkt opengaat moet die afstand er zijn. We moeten reserveren om naar de kroeg te mogen.
Ik snap geheel waarom die maatregelen er zijn, houd me er zoveel mogelijk aan en ‘better safe than sorry’ en zo, maar ‘normaal’ is het natuurlijk niet. Althans, niet voor mij en voor een hoop andere mensen ook niet. Aan een ‘anderhalvemeter-samenleving’ ga ik absoluut nooit wennen en ik wil ook helemaal niet wennen aan zoiets tegennatuurlijks. En dat we volgende week allemaal verkleed als een of andere halvegare Michael Jackson met een mondkapje op in het openbaar vervoer moeten zitten terwijl de horeca dus wel weer opengaat: daar vind ik ook bijzonder weinig normaal aan. Dat hardwerkende ondernemers, poppodia, musea en weet ik veel wie nu massaal op financieel omkukelen staan: daar is niks normaal aan. Vroeger niet, nu niet en in de toekomst niet.
Daar ging de telefoon weer. Het was Bennie Jolink. Hij had mijn vraag aan Vrouw Haverkamp voorgelegd. Ze hadden het uitgebreid besproken en een conclusie getrokken die Bennie mij nu ging vertellen: ‘’Nee Rodney, dat Nieuwe Normaal waar jullie in het Westen allemaal over lullen: dat ‘Nieuwe Normaal bestaat helemaal niet, er is maar één Normaal! ’’
En opgelucht dat ik niet de enige ben die vindt dat ‘Het Nieuwe Normaal’ niet bestaat, verbrak ik, na ‘Het Orakel van Hummelo’ bedankt te hebben voor zijn wijze woorden, weer de verbinding.