Toen ik in het jaar 2000 in de woning kwam wonen waar ik nu nog steeds woon, woonde er een bejaard echtpaar onder mij, op de begane grond. Joop en Sonja heetten ze, crematorium Westgaarde hebbe inmiddels hun zielen. Joop en Sonja hadden behalve elkaar ook een valse klerelijer van een herdershond. Ik was, om het met een mooi Amsterdams woord te zeggen, pages voor dat beest. Elke keer als ik voor hun raam langs liep vloog die etter hard blaffend, grommend en klaar om mij te verscheuren tegen het raam. Ik schrok me elke keer weer een rolberoerte en ging zelfs bijhouden op welke tijden Joop met dat monster naar buiten ging. Dit om het risico te verkleinen dat we tegelijk naar buiten zouden gaan en elkaar dan zouden tegenkomen, want dat gebeurde ook wel eens. Dan wilde dat gemene kreng me gelijk aanvliegen en trok die ouwe Joop dan zowat met kunstbeen en al omver. Ik had bijna twee jaar lang echt dagelijks angst. Lees verder