Eén van mijn meest favoriete films ooit, op gepaste afstand van The Big Lebowski, is Life of Brian, een parodie op het leven Jezus Christus. Een film uit 1979 waar toen al ophef over was, maar die je nu over geen enkel geloof meer kunt maken, want dan word je kop er af gehakt. Brian wordt per ongeluk aangezien voor de Messias en krijgt vele volgers die alles blind geloven wat hij zegt. De mooiste scène is als hij in het raam bij zijn moeder zijn volgers toespreekt. ‘You’re all individuals! You don’t need to follow anyone! You are all different!’ ‘I’m not’, zegt er dan eentje uit die massa. Een prachtscène en exemplarisch voor de massahysterie en het blinde geloof van gelovige mensen.

Tegenwoordig hebben wij, Nederlanders die de laatste twee decennia tot in het extreme gevoelig zijn voor massahysterie, een nieuwe Messias: Arjen Lubach. Een grappige gozer bij wie op het naamplaatje bij zijn deur ‘Aan de deur wordt geen snuitpaling gekocht’ staat. Dat is echt waar en ik kan het weten want ik heb post bij hem bezorgd, maar dit terzijde. Ik vind ‘Zondag met Lubach’ leuk. Prima redactie  erachter, Lubach als prima anchorman en onderwerpen waar je toch even over nadenkt als hij ze heeft behandeld. Een tikkeltje teveel van David Letterman afgekeken, maar vooruit.   

Voor afgelopen zondag had ik 2346 Facebook-contacten. Na de uitzending van ‘Zondag met Lubach’, waarin Arjen Lubach opriep om met z’n allen massaal van Facebook af te stappen omdat Facebook heel erg stom doet met privacygegevens zag ik ronkende berichten op mijn tijdlijn verschijnen. Inderdaad. Dat kut-Facebook. Met die Kut-Zuckerberg. Facebook Zucks. Lubach heeft gelijk. We moeten hier weg en dat gaan we doen ook! Al dat soort boude teksten zag ik ineens verschijnen. Woensdag was het dus D-day. Toen ik ’s nachts thuiskwam was ik toch wel benieuwd hoeveel mensen het nou echt hadden gedaan. Tien? Twintig? Misschien wel vijftig?

Nee. Ik had nog 2344 contacten over. Twee mensen eraf.

Te tellen op een door vuurwerk aangetaste hand dus. Twee mensen die ik ook in het echte leven ken , die volledig achter hun beslissing stonden en van wie ik ook wel wist dat ze Facebook-suïcide zouden plegen. Ik vind daar niet veel van. Het zijn twee volwassen intelligente mensen die ik niet ken als meelopers, die daar goed over nagedacht hebben. Prima. Zelf weten.

Het is natuurlijk ook makkelijk om de ‘afvalligen’ weg te zetten als domme volgzame schaapjes, want dat zijn ze natuurlijk niet allemaal. Ik heb er geen seconde over na hoeven denken. Ik blijf gewoon. Dat je anno 2018 nog heel veel privacy hebt is een illusie. Via je bank, je creditcard, je internethandelingen, je smartphone, je andere netwerken op internet en weet ik wat je allemaal uitspookt: alles is allang bekend van je. Ik heb laatst nog wel mijn bonuskaart geruild met een 86-jarig vrouwtje zodat ze zich op de burelen bij de Albert Heijn nu ongetwijfeld afvragen waarom die oude vrouwtjes zoveel bier drinken. Zo fuck ik het systeem! Maar het is wat mij betreft mosterd na de maaltijd om Facebook er nu uit te gooien. Dan had je er gewoon nooit aan moeten beginnen. Je weet: het beste medicijn tegen AIDS is niet neuken. Maar ja, je hebt het al gedaan. Je hebt al in die gifpot geroerd. Misschien zijn je gegevens gelekt! Of niet. Dat kun je trouwens vrij makkelijk checken. Dan is het nu dus de keuze of je actief mee blijft doen of niet. Ik dus wel. Twee mensen uit mijn lijst kozen er voor om dat niet te doen. Hun keuze en het zijn gelukkig mensen die ik ook wel op andere manieren weet te vinden.

Voor mij is het ook een egoïstische keuze. Facebook heeft mij veel gebracht. Ik onderhoud mijn contacten met mensen die ver weg wonen (ik vind buiten de ring al ver), ik promoot mijn schrijfwerk, mijn muziekquizzen en ik blijf op de hoogte van allerlei feestjes en partijen, want ik mis niet graag iets. En zo zijn er nog wel een aantal redenen. De enige reden om ooit met Facebook of wat voor sociale media dan ook (want moet je dan ook meteen weg doen als je consequent bent)  te stoppen of in elk geval te minderen is dat het nog wel eens wat kostbare tijd van me afsnoept die ik beter kan besteden. Dat ik weer drie uur zit te klootviolen en te F5-en. Dat is inderdaad een puntje om over na te denken. Maar zeker niet om privacyredenen. Of ik niks te verbergen heb? Echt wel. Zat. Iedereen heeft dingen te verbergen, mensen die zeggen van niet moet je wantrouwen. Maar die dingen die ik te privé vind zet ik dan dus ook niet op sociale media. Die zaken bespreek ik liever in het echte leven met mensen om mij heen.

Lubach is tof, maar hij is niet de alwetende die ik blind volg. Ik volg niemand blind. Ik ga altijd mijn eigen weg, dat doe ik al 41 jaar en dat bevalt me nog altijd uitstekend. Om met de moeder van Brian te spreken: ‘He’s not the Messiah! He’s a very naughty boy!’