Bejaardenblog 3: Kampioenen van De Klinker


Ik werk nu twee weken in het verzorgingstehuis in de Kinkerbuurt en inmiddels weet ik van mijn zeven schatties zo ongeveer wel met wie en op welk niveau ik een gesprek kan voeren. Met Eduard en Noortje vrijwel niet, die kunnen weinig tot niet praten. Al geven ze goed aan als ze iets nodig hebben, maar een echt gesprek zit er niet in. Met Leo, mijn Ajacied,  is het lastig communiceren. Niet omdat hij uit de binnenlanden van Suriname komt, maar omdat hij binnensmonds en heel snel praat. Ik moet dingen soms wel drie keer aan hem vragen omdat ik er niks van versta. Het ligt gelukkig niet alleen aan mij.  Niemand verstaat hem goed. Maar uiteindelijk komen we er altijd wel uit. Karel heeft goede en slechte momenten.  

Klara de downie en ik hebben een soort eigen taaltje ontwikkeld die we allebei begrijpen en met haar speel ik domino. Laatst moest ze naar haar kamer want er kwam een artiest liedjes voor haar zingen. Ze beweegt nogal onhandig en heeft de souplesse van een blok beton. De zusters kregen haar niet mee. ”Laat mij maar even”, zei ik. Ik zei haar dat ze me een arm moest geven. ‘’Hey Klaartje! Luister even naar mij. Doen we net of we een afspraakje hebben! Ben jij mijn date.’’ Meteen hing ze aan mijn arm en liepen we al ‘’Lalalalalalala!!’’ zingend naar haar kamer.

Met Ingeborg en Ramona communiceer ik het best. Met Ingeborg zelfs op behoorlijk intelligent niveau. Met Ramona kan ik ook wel uit de voeten, maar ze is heel erg vergeetachtig.

En zo leer ik dus met wie ik en wel of niet een spelletje kan spelen. Een spelletje als Yahtzee of Rummikub. Dat kan eigenlijk alleen met Ramona en Ingeborg.

Maar toen was er ineens afgelopen vrijdag. Ik  stond rustig de lunch te maken voor mijn cluppie en hoorde ik een van de begeleiders met Ramona praten en ik ving het woord ‘’pubquiz’’ op. De Klinker organiseert dus gewoon elke vrijdag een pubquiz in de grote kantine beneden! Wie mij kent weet dat ik een fervent quizzer ben. Zowel aan de presenterende en organiserende kant als aan de deelnemende zijde.

Mijn aandacht was in één keer gewekt! Ramona wilde graag heen, maar niemand kon. Toevallig viel het aanvangstijd van de quiz samen met de tijd dat mijn werkdag erop zat.

‘’Kom op, Ramona, wij gaan samen.”
‘’Maar jij bent nu vrij toch?’’
‘’En daarom kunnen wij samen quizzen!’’
‘’Echt waar, Rocky?’’
‘’Nee, grapje. Natuurlijk, gaan we echt, gekkie van me! We gaan iedereen verslaan samen! We zijn allebei Indo’s. Noemen we onszelf ‘’Team Rendang.’’ Vind je het leuk om samen te quizzen?’’

Ramona vond het leuk en daar zat ik dan mijn eerste pubquiz in maanden te spelen in een verzorgingstehuis. De quizzen die ik normaal speel zijn in kroegen en overgoten met drank. Nu zat ik tussen de oudjes en een paar begeleiders met een kopje thee. De quiz was aangepast op het niveau van de deelnemers. Niet al te moeilijk. Een wat andere quiz dan ik gewend ben.

Ik besprak van te voren even onze tactiek met Ramona.
‘’Ramoon, we moeten wel fluisteren naar elkaar want anders horen de andere mensen onze antwoorden. En we moeten natuurlijk wel winnen.’’
‘’Ja, Ronnie!’’

Dat idee kon al snel naar de prullenbak. Al bij de eerste vraag schreeuwde mijn teamgenote al gelijk het antwoord door de zaal.

‘’Ramona, we moeten schrijven, niet roepen.’’
‘’O ja. OK.’’
Om vervolgens bij de volgende vraag het antwoord aan de buurvrouw te geven die de vraag niet had verstaan: ‘’Robbie (ik dus) zegt dat het Clint Eastwood is!’’

 Vrijwel alle vragen, hier en daar onderbroken door een bulderende scheet vanuit de zaal, wist ik wel, maar ik probeerde om Ramona zelf na te laten denken. Soms kwam ze er op, vaak ook niet en dan vulde ik het gewoon in. We moesten winnen. Ook al omdat Ramona zei dat ze toch nooit won.

Eén vraag, een fragment wist ik niet. Het was het nummer ‘’Ik zou je het liefste in een doosje willen doen’’. Ik kende het nummer wel, maar wist niet meer van wie het was.
‘’Donald Jones’’, fluisterde Ramona.

En verdomd, het was goed.

Einde quiz: Ramona en ik hadden gewonnen met 1 punt verschil. Ik zeg het altijd tegen mensen die niet mee willen spelen omdat ze denken dat ze nooit een quiz winnen: ‘’Die ene die jij weet en ik niet, kan zomaar de winnende zijn.’’ En dat was deze van Ramona dus.

Ramona en ik gaven elkaar een High Five en zeiden heel hard ‘’Yes! Wij zijn de beste!’’

Ze was helemaal blij.

‘’Maar, Rogier, jij hebt bijna alles geraden en ik niet zoveel.’’
‘’Klopt, Ramona, maar jij maakte wel mooi de winnende. Wij waren samen vandaag het Ajax van De Klinker! Kampioenen van De Klinker. We waren beter dan iedereen!’’
‘’Yes, Ronny! Goed waren we he!’’  
”Ik hoop dat we volgende week nog mee mogen doen, Ramoon, zo goed waren we!”
Ze moest lachen.

Ik bracht Ramona terug naar haar afdeling. We liepen, als ware kampioenen juichend door de gangen, ik racend achter met haar in de rolstoel. Ze lachte het uit als een jonge meid. Iedereen mocht weten dat wij de besten waren. Een begeleidster van de afdeling maakte een grapje naar ons.

Ik zei: ‘’Ik zou maar effe niet zo bijdehand doen, grapjurk, want je spreekt hier toevallig wel met de winnaars van de quiz!’’
Ramona glom.’’ We waren echt goed he!’’ En we gaven elkaar weer de hoge vijf. ‘’Yes!’’

Ik zette haar weer neer aan haar vaste plek in de huiskamer en ze vertelde iedereen honderduit over onze overwinning. Ik ging maar weer eens op huis aan.

De volgende ochtend was ik er weer. Ramona ook gelukkig.

‘’Goeiemorrege Ramona! Mijn quizvriendin! Was leuk he gisteren!’’
‘’Goeiemorrege Roddy. Ja was echt leuk gisteren! Zo gezellig met jou! Maar hoeveelste zijn we nou eigenlijk geworden?’’

PS: De namen van bewoners en medewerkers zijn in het kader van de privacy gefingeerd.

Voor Bejaardenblog 1: klik hiero

Voor Bejaardenblog 2: klik daaro

En die ouwe Rodzooi komt komende maand ook met z’n nieuwe boek uit: ”Het nut van een gebreide condoom”. Bestellen kan via [email protected] of via Facebook Rodney Rijsdijk.







 

5 Comments

  1. Ha Rodney, wat een prachtig verhaal weer. Jij brengt onze bewoners net dat extra in deze donkere dagen! Groet Radmer

    Reply
  2. Wat leuk om dit te lezen. Heel herkenbaar.
    Je heb je draai al helemaal gevonden, tussen onze bewoners.
    Groetjes Ingrid

    Reply

Laat een antwoord achter aan Lucienne Reactie annuleren