Ja, ik weet het. Ik ben strontverwend. Op veel sociale media lees ik berichtjes als:  ‘Goh, nou nou, wat heb jij het toch zwaar, je opa en oma hebben vijf jaar een oorlog meegemaakt, werden opgeroepen,  moesten onderduiken, vraten bloembollen en jij moet alleen maar een paar weken op je luie decadente hol zitten, in je huis dat van alle gemakken is voorzien.’ En weet je, dat is in feite ook zo. Mijn leven bestaat, net als dat van de meeste mensen nu, uit overdag een beetje klusjes doen, schoonmaken, boodschappen doen, op de bank hangen en ’s avonds Netflix kijken. Ik kijk meestal vanuit bed, vanaf een uur of 21.00, dus ik noem het Bedflix. En dan heb ik daarbij een royaal gevulde koelkast met eten, kaasjes, olijven, fris, wijn, bier en snacks tot mijn beschikking, ik heb ook altijd zakken chips en pinda’s in the house en ook nog eens genoeg pleepapier. Deze retraite is een luxe gevangenschap die mijn opa’s en oma’s in de oorlog niet hadden. Dus in zoverre moet ik inderdaad niet zo zaniken en klagen, maar gewoon nederig zijn en de tijd uitzitten zolang het duurt, net als iedereen.

Toch diskwalificeert dat verschil in omstandigheden, luxe en tijdsduur niet mijn gevoelens van neerslachtigheid en eenzaamheid die ik op dit moment heb. Op mijn niveau voel ik me nu gewoon rot en niet echt Rod. Tot precies drie maanden geleden zag mijn wereld er nog zo uit: ik had een relatie, een druk sociaal leven, was lekker bezig met werk, kon lekker naar de kroeg, uit eten en ik ging elke week Ajax kijken. In het stadion of in de kroeg. Die vanzelfsprekendheden die helemaal niet vanzelfsprekend zijn, zijn nu ineens allemaal weg. De relatie had al voor de Corona-crisis de pleiterik gemaakt, namelijk precies drie maanden geleden, de rest sinds 15 maart. Ik heb dus momenteel even helemaal niks meer van al die dingen die mijn leven tot zo’n leuk leven maakten. Hoewel ik mij dus heel erg alleen voel weet ik dat ik daar niet alleen in sta, maar ik moet er echt niet aan denken dat deze akeligheid nog tot 1 juni duurt. De afgelopen tien dagen voelen al als twee maanden.  

Maar goed, na een beetje klaagzang gaat het koppie bij mij altijd weer omhoog en dan ga ik zo bedenken wat ik vanavond weer eens ga kijken. Eerst de serie Apache over Carlos Tevez afkijken. En misschien dat ik daarna wel de laatste Nederlander ga worden die Breaking Bad gaat kijken. Kan ik na al die jaren ook een keer meepraten in de kroeg, als de serie ooit ter sprake komt. Ik zat gisteren nog te bedenken wanneer het voor het laatst is geweest dat ik tien dagen achter elkaar niet in een horecagelegenheid ben geweest. Ik vermoed dat ik toen een jaar of 14 was. Of 9, als je voetbalkantines ook meerekent. Kortom, een kleine 30 jaar van mijn leven hang ik recreatief of werkzaam in de horeca rond. En met dat wegvallen van al die zaken die drie maanden geleden nog volkomen ‘normaal’ waren, wat ze natuurlijk niet zijn, heb ik het nu gewoon even zwaar.

Het komt wel weer goed, zoals ik er altijd van uitga dat alles weer goed komt. Ik sta wat dat betreft te allen tijde optimistisch in het leven. Een optimist is een slecht geïnformeerde pessimist, zeggen mensen wel eens. Nou, laat het ze lekker zeggen, die zure bommen. Misschien dat ik ter compensatie van mijn optimisme weer eens de legendarische Nederlandse serie ‘In Voor en Tegenspoed’ ga kijken. Een van mijn favoriete series uit de jaren 90 en alle vier de seizoenen zijn in z’n geheel te zien op YouTube. Rijk de Gooijer speelt een absolute glansrol als de immer cynische, chagrijnige, totaal politiek incorrecte en pessimistische Mokumse mopperkont Fred Schuit. De titelsong van de serie is van Rick ‘’Ik heb een stem alsof ik heel nodig moet poepen’’ de Leeuw van de Trockener Kecks en eindigt met het legendarisch uitgeschreeuwde : ‘’Het komt nooooooooooooiiiiit meer goed!’’ En juist door die serie voel ik me altijd een stuk beter. Want doordat Fred altijd zo over de top negatief tegen de wereld aankijkt ben ik na een paar afleveringen van In Voor en Tegenspoed altijd weer vrolijk. En dan denk ik altijd: ‘Natuurlijk komt alles goed, gekkie!’