Rodweek 80 De Liefde

Zo zie je maar weer, elk huisje z’n eigen kruisje. Toen Dirk Kuyt vorige week bekend maakte dat hij ging scheiden van de vrouw met wie hij al zeventien jaar getrouwd was en al meer dan twintig jaar samen mee was pleurde ik mijn laatste kliekje geloof in de liefde met een sierlijke boog de vullisbak in. Kom op zeg, als zelfs ‘’Dirk de Dorpsdominee’’ bij wie alles altijd zo perfect leek te gaan, al niet eens in de liefde slaagt dan hoef ik me al helemaal geen illusies te maken dat het mij ooit wel lukt, zo dacht ik.

Ik had de vuilniszak nog niet geleegd toen ik een dag later een vriendschapsverzoek op Facebook kreeg van een oud-klasgenoot. Die is gewoon nog steeds samen met zijn higschool-darling met wie hij toen ook al een paar jaar had! In de vijfentwintig jaar dat we elkaar niet hebben gezien zijn er bij mij, voorzichtig gezegd, een paar meer de revue gepasseerd. Hij is al minimaal dertig jaar samen met z’n meisie. Een relatie van een dik volwassen leeftijd. Op één relatie na heeft er bij mij geen eentje de kleuterleeftijd gehaald. 

 Of het mij ooit zal lukken in de liefde of dat ik als een oud cynisch eenzaam kattenmannetje zal eindigen? De tijd zal het leren. Maar ik heb dat laatste restje liefdesgeloof toch maar weer uit de bak gevist. Ik vond het in elk geval mooi om te lezen dat die twee nog steeds samen zijn. Ze bestaan nog!

En sinds vorige week mogen we natuurlijk weer naar het café en aldus weer mensen ontmoeten. Al heb ik daar nog weinig contact gehad om echt te socializen omdat ik vijf van de zeven dagen volle bak heb gewerkt in de kroeg. Maar eerlijk is eerlijk: de mensen hebben zich over het algemeen echt geweldig en begripvol gedragen. Iedereen was vooral blij dat het café, met wat restricties weer voorzichtig open mag. Er was geen gedoe, mensen hielden zich aan de regels en waar ik het minst zin in had en me het meest zorgen over maakte is eigenlijk niet echt nodig geweest: politieagent spelen. Nou is politieagent spelen met de gebeurtenissen van de laatste tijd sowieso even niet zo populair. Maar ik heb slechte knieën dus niemand had bij mij bang hoeven wezen voor een knie in z’n nek, want daar doe ik alleen mezelf maar pijn mee.  

 Van het hele demonstratiegebeuren en het wel of niet goed handelen van Femke Halsema op de Dam heb ik niks meegekregen omdat ik toen al aan werk was. Ik las eigenlijk pas ’s nachts wat er  op een paar honderd meter van mijn huis allemaal was gebeurd. Of ik er een mening over heb? Dam laten leeg knuppelen door de ME met alle gevolgen van dien of een vreedzaam protest door laten gaan?   Natuurlijk vind ik er wat van. Maar we zijn nu inmiddels een dikke week verder en elke journalist, columnist, blogger, Twitteraar of zolderkamerscribent heeft daar inmiddels z’n plasje wel over gedaan, dus dan hoeft die pisstraal van mij er ook niet nog eens bij. Want we weten allemaal: toen plassen pissen werd is het gezeik begonnen. En bovendien is al het gezeik in de stad toch altijd de schuld van Femke Halsema?

Daarbij is er al meer dan genoeg gezeik in de wereld momenteel. Weg met Corona en weg met rassenoorlog. Ik ben kleurenblind als het om mensen gaat. In mijn wereld bestaan maar twee soorten mensen: leuke mensen en kutmensen. Van de eerste groep heb ik er een boel om me heen verzameld. De tweede groep zijn weggooiers. Alleen als ‘kutmensen’ een ras zou zijn zou ik een racist zijn.  

Maar kom op, laten we weer genieten van hoe fijn het is om eindelijk weer naar de kroeg en uit eten te kunnen. En vakantie, voetbal, concerten en al die andere dingen die ik allemaal zo gezellig vind komen op een dag ook wel weer terug in mijn leven. En misschien maakt de liefde ooit ook nog wel eens een rentree. Wie weet. Ik geloof er in elk geval weer een beetje in.

Om met de prachtige quote van Theo Maassen af te sluiten: ‘’De liefde. Ach ja, de liefde. Daar zouden ze eens een liedje over moeten schrijven!’’

Nou ja, liedjes schrijven is niet mijn ding. Dan maar een column.

 

Rodweek 79 Jopie Klep


We schrijven het jaar 1988. Het jaar dat Nederland Europees kampioen voetbal werd, maar ook het jaar dat ik als elfjarige langzaam begon te transformeren van kind naar puber. Bij een schoolvriendje thuis leerde ik de albums van Joop Klepzeiker kennen, getekend en geschreven door Eric Schreurs. De stijl van tekenen, de humor, de platte en rauwe stijl: ik was er meteen verliefd op. Hier wilde ik alles van hebben.

Ik was dus elf en inmiddels was ik wel een beetje klaar met Lego spelen. Ik had in de loop der jaren een groot Lego-kasteel opgebouwd, maar deed ik al lang niks meer mee. Maar ik had inmiddels een neefje van een paar jaar jonger die dat kasteel graag wilde hebben. Vijfenzeventig piek wilde ik voor mijn koninkrijk. Dat was namelijk precies genoeg geld om de eerste zes albums van Klep te kopen. Die kostten namelijk 12,50 per stuk, dus vijfenzeventig was precies genoeg. Dat was best wel geld in die tijd. Mijn oom tikte dat geld netjes af en diezelfde middag zat ik al lachend, maar ook gefascineerd door mijn Klepzeikers te bladeren.

Alles in die strips sprak mij aan. Ik was opgegroeid met Suske en Wiske en de Donald Duck. Lekker braaf. En toen was daar ineens Joop Klepzeiker. De punk onder de stripboeken. Het Amsterdam van de jaren tachtig en negentig in al zijn humoristische, heftige, gore en platte facetten uitgebeeld.

Ik was elf en verliefd op de stijl en de humor van Eric Schreurs. Harde humor. Niets ontziend. De strips die hij eind jaren tachtig, begin jaren negentig maakte: hij zou er nu niet meer mee wegkomen, aangezien nogal wat mensen zich tegenwoordig snel beledigd voelen. Het grappige van dat ding is dat veel mensen tegenwoordig wel graag naar ‘Roast’-filmpjes kijken. Cabaretier staat op het podium en fileert iemand met de meest harde grappen. Ik houd daar dus wel van, maar in de jaren tachtig en negentig was de humor van Eric Schreurs en zijn zielsverwant Hein de Kort nog tamelijk controversieel.

Zo kocht ik begin jaren 90 de Joop Klepzeiker-schoolagenda. Enorme agenda’s op A4-formaat vol met allerlei ranzigheden en gorigheid waar je als pubertje nou eenmaal om moet lachen. Een klasgenootje wilde die agenda ook hebben, maar die greep  mis. De agenda’s waren inmiddels verboden op middelbare scholen. Zo gereformeerd was Nederland nog in die tijd. Al kon je overigens als veertienjarige wel zonder enige vraag de Playboy, de Penthouse, of in het ruigere segment, de Tuk, de Chick of de Candy kopen. Dat mocht dan weer wel. Misschien om dat het aftrekbaar was? En roken mocht je ook zonder dat iemand daar iets van zei. Maar de Klepzeiker-schoolgenda? Nee, dat mocht dan weer niet. Zo hypocriet als de pokken.

Maar goed, ik had die agenda’s elk jaar, vlak voordat ze weer eens verboden werden, en ik genoot van Schreurs. En van de bijdragen van Hein de Kort, Theo van Gogh en van de ranzige en bizarre foto’s van Erwin Olaf.

De Kleppie met alle humor, de bizarheden in zijn verhalen, de details in zijn tekeningen en alles wat er bij hoort: dat heeft absoluut invloed op mij gehad.

Schreurs was ook denk ik de eerste met een complottheorie-gekkie gedicht. Meer dan dertig jaar geleden, maar als er eens een alu-hoedje voorbij komt dan draag ik ‘m altijd graag voor:
‘’De wereld is plat
Zeker weten doe ik dat
Geen formules geen getallen
Ik heb een aambeeld op mijn globe laten vallen.’’

Eric Schreurs, dank voor je geweldige oeuvre en je humor. Ik zal je nooit vergeten. Want niet alleen de 11-jarige jongen die ik was maar ook de 43-jarige man die ik nu ben moeten nog steeds lachen om de ouwe Kleppies.

Ik ga zo dadelijk vis eten en moet nu meteen denken aan de twee ruziende visboeren in een van de strips: ‘’Je vis stinkt! En je wijf ook!’’  Of Klep die moet niezen en dan die verbijsterde dealer: ‘’Tering, je hep voor twee meijer prima spul weggeniest!’’  Of… Weet je, ik pak al die ouwe albums er gewoon weer even lekker bij vanavond. Vanavond geen Netflix maar Klepflix.

RIP Eric Schreurs, en bedankt voor al je inspiratie.  

   

Rodweek 78 Het Nieuwe Normaal

Gistermiddag belde ik weer eens met mijn oude vriend Bennie Jolink, de zanger van de Achterhoekse boerenrockband Normaal, want ik had een prangende vraag voor hem waar ik al een tijdje mee liep. De telefoon ging lang over en even was ik bang dat Bennie niet op zou nemen, maar net toen ik op wilde hangen nam het Achterhoekse icoon op. We begroetten elkaar hartelijk en na wat koetjes en kalfjes uitgewisseld te hebben kwam ik maar snel ter zake: ‘’Bennie, dat ‘Nieuwe Normaal’ waar je tegenwoordig zoveel over leest, wat vind jij daar nou van?  Bestaat dat nou?’’ Bennie beloofde mij om deze kwestie tot op de bodem uit te zoeken en mij, zodra hij meer wist, daarover terug te bellen. Maar hij moest nu ophangen want Vrouw Haverkamp stond voor de deur en als er één vrouw is waar Bennie oerend hard op gaat dan is zij het wel. En blij om weer eens met elkaar van gedachten gewisseld te hebben, verbraken wij de verbinding.

Het was een zonovergoten dag en ik had geen werkverplichtingen. Wat zou ik normaal gesproken nu doen op heerlijke dag als deze?  Ik zou even bij Jerry en z’n crew, bij Café Waterloo, een lekker broodje eten in het zonnetje. Korte broek aan, zonnebril op de knar en wellicht een klein glaasje wijn erbij om de mooie dag alvast te vieren. Daarna zou ik lekker doorlopen naar Oud West, ouwehoeren op de markt,  even gedag zeggen bij Café Bax, goede vrienden begroeten met een stevige hand of een omhelzing, goede vriendinnen met een kus. Ik zou even kijken bij mijn favoriete boekhandel Hoogstins om een praatje te maken, zelf een boek kopen en stiekem te kijken of ze het boek van Tilli en mij nog verkopen. Visje eten op de markt, nog even wat olijven scoren bij mijn favoriete olijvendealer en dan weer terug naar huis lopen.

Of toch nog even langs Soundgarden? Natuurlijk wil ik nog even langs Soundgarden. De zon schijnt en ik moet niks vandaag! Even een paar koude hetsekletsers drinken in het zonnetje met de jongens en meiden die ik al honderd jaar ken, dat moet ik! Daarna door naar huis, toch even gluren of er nog iemand in de Gouden Florijn zit en anders doorlopen. Boodschappen doen. Ik heb zin in paella, dus linksom of rechtsom, maar dan wordt er paella gemaakt. Na het eten bedenken of ik toch niet nog een klein afzakkertje lust bij Dennis in Café de Gaeper of op de Nieuwmarkt in ‘t Loosje of op de Zeedijk bij Nikkie Kroegtijger of bij het Zilt van ome Mike. Wel of niet doen? Het is wel gezellig natuurlijk. Nog effe eruit. Of misschien belt er wel iemand of ik zin heb om mee te doen aan een pubquiz. Of even kijken of er wat leuks in Melkweg of Paradiso speelt. Of misschien is gewoon lekker vroeg in bed liggen met een boek erbij ook wel een fijne optie. Poes Eva knorrend op schoot, telefoon uit en verdrinken in een mooi boek. Of in de Voetbal International. Net waar ik ‘en un momento dado’ zin in heb. De opties zijn legio.

Dat had, normaal gesproken, zomaar eens de invulling van mijn vrije dag kunnen zijn. Nou kunnen een aantal van die dingen nog steeds. De winkels zijn nog open. De markt ook. Maar het café is dicht en ik moet mijn vrienden en vriendinnen op anderhalve meter houden. En ook als de horeca volgende week wel weer beperkt opengaat moet die afstand er zijn. We moeten reserveren om naar de kroeg te mogen.

Ik snap geheel waarom die maatregelen er zijn, houd me er zoveel mogelijk aan en ‘better safe than sorry’ en zo, maar ‘normaal’ is het natuurlijk niet. Althans, niet voor mij en voor een hoop andere mensen ook niet. Aan een ‘anderhalvemeter-samenleving’ ga ik absoluut nooit wennen en ik wil ook helemaal niet wennen aan zoiets tegennatuurlijks. En dat we volgende week allemaal verkleed als een of andere halvegare Michael Jackson met een mondkapje op in het openbaar vervoer moeten  zitten terwijl de horeca dus wel weer opengaat: daar vind ik ook bijzonder weinig normaal aan. Dat hardwerkende ondernemers, poppodia, musea en weet ik veel wie nu massaal op financieel omkukelen staan: daar is niks normaal aan. Vroeger niet, nu niet en in de toekomst niet.

Daar ging de telefoon weer. Het was Bennie Jolink. Hij had mijn vraag aan Vrouw Haverkamp voorgelegd. Ze hadden het uitgebreid  besproken en een conclusie getrokken die Bennie mij nu ging vertellen:  ‘’Nee Rodney, dat Nieuwe Normaal waar jullie in het Westen allemaal over lullen: dat ‘Nieuwe Normaal bestaat helemaal niet, er is maar één Normaal! ’’

En opgelucht dat ik niet de enige ben die vindt dat ‘Het Nieuwe Normaal’ niet bestaat, verbrak ik, na ‘Het Orakel van Hummelo’ bedankt te hebben voor zijn wijze woorden, weer de verbinding.  

Rodweek 77 Het Jongetje Dat Niks Kan

‘’Meneer, ik zweer het u: dit speeltje krijgt zelfs uw zoontje niet kapot.’’ Het waren de legendarische woorden van een speelgoedverkoper aan mijn vader toen ik, pak ‘m beet 2 of 3 jaar was. De verkoper gooide en sloeg met het speeltje en haalde er allemaal capriolen mee uit. Mijn vader was verkocht en kocht het speeltje. Eenmaal thuis speelde ik er een paar minuten mee en het ding was stuk.

Het is het verhaal van mijn leven. Ik ben nooit handig geweest. Eerder klunzig. Er was ook geen omgeving die mij stimuleerde om wat handiger te worden. Thuis niet en op school niet. Het was altijd: ‘Nou, Rodney, bemoei jij je hier maar niet mee, want dat gaat toch fout.’ Het maakte dat ik al snel geen interesse meer in techniek had. Pubers van mijn leeftijd zaten in hun brommerhok aan brommers te knoeien. Snapte ik niks van. Kreeg je alleen maar vieze vingers van. Ik zat liever in het fietsenhok met meisjes te knoeien. Kreeg je ook vieze vingers van, maar dat vond ik dan toch beduidend leuker!

In sport was ik ook al geen uitblinker. Hoeveel ik ook van voetbal hield: ik kon er geen klote van. Dat jongetje dat altijd als laatste werd gekozen op straat of op school na het poten: dat was ik. Daarbij had ik de souplesse van een blok beton.  Als wij op gym over een bok moesten springen of een salto moesten doen: ging altijd mis. Toen ik weer eens keer over de bok flikkerde na de zoveelste mislukte Arabiersprong riep een klasgenootje naar me: ‘’Ha ha, hij weer! Dat jongetje dat niets kan!’’ Een paar van zijn vriendjes lachten mee. Hard.

 Dat joch, ik weet niet eens meer hoe hij heet, was zelf te dom om te schijten. Ik pestte hem toch ook niet omdat hij geen fatsoenlijke Nederlandse zin kon schrijven? Waarom deed hij dit? Ik vond het zo gemeen. Ik heb me nooit meer zo lullig gevoeld. Ik ben huilend weggelopen uit die les. Hij heeft nog ‘sorry’ gezegd, en ik twijfel of die halve tamme wel wist hoe hij het woord ‘sorry’ moest spellen, maar het was al te laat: het litteken stond er al.

Die kutklotetyfus-opmerking heeft toch nog jarenlang, en eerlijk gezegd af en toe nog weleens tot de dag van vandaag, door m’n hoofd gespookt. Die fucking klootzak, die vuile uitgescheten nageboorte. Ik zou het ze allemaal wel eens laten zien. Dat kutjong en z’n posse eikeltjes die er bij stonden te lachen.

Maar misschien hadden ze wel gelijk, dacht ik nog even. Misschien kon ik ook wel niks. Ik kon ook al niet zingen, dansen of tekenen. Die gedachte maakte al vrij snel plaats voor een bewijsdrang.
‘Wat nou, jongetje dat niks kan?!’ Ik wilde het ze allemaal bewijzen.

Ik werd er, op latere leeftijd, zeker in mijn 20’s en 30’s, zelfs extreem competitief door. Ik weet namelijk heel goed wat ik niet kan, maar ook zeker wat ik wel kan. De dingen waar ik niet goed in ben heb ik altijd gewoon aan anderen overgelaten. Waarom zou ik gaan lopen klooien als iemand anders dat beter kan?  Maar in de dingen waar ik wel goed in was of ben wilde ik ook echt wel de beste en de tofste zijn. Gewoon van simpele dingetjes als spelletjes waar ik goed in was altijd willen winnen, of de lekkerste dingen kunnen koken, tot aan het meeste bier van iedereen kunnen drinken, de meeste spare-ribs kunnen eten, quizzen, tot de meeste vrouwen kunnen versieren op een avond: het maakte niet uit. Overal moest een competitie-element in zitten. Ik wilde die status van ‘de beste’ zijn altijd hebben. En daar ging ik ver in. Soms te. Altijd maar dat wedstrijdje ver pissen willen winnen. Grapjes als schild: vaak de lolligste proberen te zijn, ook op de verkeerde momenten. Altijd onbewust met die gedachte in mijn achterhoofd: dit jongetje kan echt wel wat en niemand kan me meer raken.

Inmiddels ben ik 43. En nu weet ik dat dit jongetje die nu dit stukje typt ook echt wel wat kan. Maar ik ben heel lang onzeker geweest.  Zo onzeker als vroeger ben ik gelukkig niet meer. Ik ben nu trots op de dingen die me allemaal wel zijn gelukt, tel mijn zegeningen en kan ook onbedaarlijk lachen om al mijn flaters. Mijn eerste schreden in de horeca waren een ramp. Ik kon geen dienblad normaal vasthouden. Maar met de juiste mensen om me heen en dankzij hun geduld ben ik inmiddels gewoon een prima barkeeper geworden. Overal waar ik heb gewerkt vonden mensen het kut als ik wegging. En niet alleen omdat ik zo’n leuke jongen was, maar omdat ik goed en hard kan werken.

Toen ik een jaar of twintig geleden een vloer moest aanleggen in mijn huis kwam mijn toenmalige schoonvader langs om mij te helpen. Ik heb vrijwel altijd handige schoonvaders gehad. Hij deed een paar plankjes voor, legde me stapje voor stapje uit hoe ik dingen moest doen en als er wat mislukte kon ik ‘m roepen. Hij was heel geduldig en zei niet na drie mislukte plankjes: ‘Nou, Rod, kap er maar weer mee.’ Dat vertrouwen hielp. En zo was ik heel trots dat ik zelf de vloer van m’n slaapkamer had gelegd. Terwijl hij de drie andere kamers in die zelfde tijd al had gelegd, maar ik was trots op mijn gelegde kamertje. En hij was ook trots op mij. Zo’n compliment over iets wat ik zelf had gemaakt had ik nog nooit van iemand gehad.

Maar Handige Harry zal ik nooit worden, laten we eerlijk zijn. Mij moet je niet vragen om een spijker in de muur te slaan. Want voor je het weet zit half Amsterdam zonder stroom. Dat weet ik zelf ook wel, dat hoeft niemand me te vertellen.

Neemt niet weg dat er dingen zijn waar ik wel goed in ben: ik kan best goed koken, ben een goede horecamedewerker geworden, ben columnist en heb boeken geschreven, ik presenteer succesvolle quizzen, DJ geweest, heb meegewerkt aan grote evenementen te organiseren: allemaal autodidact. Ik heb al die dingen zelf geleerd. Allemaal met vallen en opstaan. En ik heb met al die dingen een goede naam opgebouwd. En het meest hilarische van alles: ik verdien het meeste van mijn geld met mijn handen! Wie daar dertig jaar geleden een gulden op had ingezet was nu miljonair geweest.

Een ander talent van mij is dus dat ik ontzettend goed weet waar ik wel en niet goed in ben en dat ik een groot netwerk van mensen om mij heen heb. Dus als ik een schilderijtje op moet hangen dan ga ik daar niet zelf mee lopen hannesen, maar dan vraag ik iemand voor die daar wel goed in is. En toen mijn gasfornuis een nieuwe aansluiting moest of dat er iets met de elektriciteit moest worden gedaan: daar ga ik niet mee lopen klootviolen. No way.

En omgekeerd help ik mensen met mijn talentjes als dat van pas komt.

En zo kreeg ik dus vandaag een nieuwe telefoon. Ik ben niet handig met smartphones, maar mijn ouwe begon kuren te krijgen en ik kon m’n abonnement verlengen. Ik kreeg een prachtig nieuw toestel en de vlotte meneer van de telefoonwinkel legde dingen prima uit. Maar ik begreep er natuurlijk geen reet van en na twee uur klootvinken en met stoom uit de oren staakte ik de strijd. Geduld is helaas ook al geen kwaliteit van mij. Oproepje op Facebook geplaatst of iemand kon helpen. Lacherige reacties.  ‘’Haha, die gekke ome Rod die er weer eens geen ene kut van snapt.’’ Ik verwachtte ze al, maar men doet maar. De eerste die grapjes over de onhandigheid van ome Rod maakt is ome Rod. Zoveel zelfspot heb ik gelukkig.

Want het klopte ook, ome Rod snapte er ook daadwerkelijk geen hol van. Ik stond na twee uur als een aap in een roestig horloge te kijken. Maar toen er eindelijk wel iemand langs kwam om me te helpen, die er wel wat van snapte en niet alleen maar om me lachte, bleek het inderdaad nog niet zo simpel te zijn. Maar, enfin, het is gelukt, mensen. De telefoon doet het weer! Mijn talent om mensen om me heen te  verzamelen om de dingen te kunnen die ik niet kan heeft zich weer bewezen.

Weet je: laat iedereen maar lekker lachen om mijn onhandige geklojo. Dat zal altijd zo blijven. Fok it. Maar vergeet één ding niet: hij heeft er even over moeten doen om er achter te komen wat ie nou wel kan, maar dit jongetje kan echt wel wat. En dat weet ie inmiddels gelukkig heel goed, dus niemand hoeft het een zielig verhaal te vinden. En aan alle jongetjes en meisjes die ooit hebben gehoord dat je niks kan, luister maar naar deze jonge ouwe lul: laat ze maar kletsen en lachen. Je kan veel meer dan ze je wijsmaken. De wereld is van jou en als je dat beseft ben je altijd een winnaar.


Rodweek 76 Next Goal Wins

Sinds het hele quarantainegedoe kijk ik veel films, series, docu’s en meer van die dingen waar ik normaal geen tijd voor heb of voor maak. En zo stuurde een vriend van mij de link van de prachtdocumentaire uit 2014 ‘Next Goal Wins’ door. Laatste doelpunt wint. Ouwe straatvoetbalregel. Als je door je moeder naar binnen werd geroepen voor het eten en al stond je  30-0 achter: dat maakte niet uit. Als je die laatste maar maakte, dan had je toch nog de titel van de dag gewonnen. Laatste goal wint. Was een erecode.

En over 30-0 gesproken: het kan dus erger. Next Goal Wins vertelt het verhaal over de nationale ploeg van Amerikaans Samoa. Ze weten amper of er lucht of zand in een bal zit. Hun blikvanger: de transgender in de verdediging, volgens mij de enige officiële transgender die ooit in een kwalificatietoernooi heeft gespeeld. Maar ze mogen dus meedoen aan een WK-kwalificatietoernooi en daar begint het verhaal van de docu: ze verliezen hun eerste wedstrijd met 31-0 van Australie. De grootste nederlaag dat een team ooit in een officiële kwalificatiewedstrijd heeft geleden. En de wedstrijden daarna gaven ook niet heel veel zicht op verbetering. Ze kunnen er echt geen hol van.

Nou ken ik op verschillende amateurniveaus in Nederland jongens die in vriendenteams voetballen en ze zouden uiteraard allemaal verliezen van Australie, maar zeker niet met meer dan 10-0 of 15-0. Zelfs de slechtste teams die ik ken zouden niet met 31-0 de pottenbak ingaan. 31 goals tegen: binnen elke 3 minuten eentje tegen. Dat is bijna kunst. En keeper: was er echt geen eentje houdbaar?  31  tegen: geen kroegteam dat ik ken zou het zover laten komen, laat staan de wat beter geoefende amateurteams. Hoewel mijn laatste team waarin ik speelde redelijk dichtbij het niveau van de Samoanen zat.

We schrijven het seizoen 1997/1998. Wij waren Pancratius 4. Speelden net over de grens van Amsterdam. Een stuk of twee jongens konden aardig voetballen. De rest was brandhout, zoals ik bijvoorbeeld. Ondanks dat de meeste jongens al vanaf hun jeugd samen speelden waren ze nou niet echt op elkaar ingespeeld. Onze eerste wedstrijd, thuis, kregen we gelijk met 1-13 op onze sodemieter.  Dat kan een keer gebeuren, dacht ik nog in mijn onschuld. Misschien hadden we wel gelijk de sterkste van de competitie getroffen. Maar nee, dat was het niet. We konden niet beter dan dit.De wedstrijden daarna waren we doorgaans ook al blij als we het aantal tegengoals onder de 6  hielden. 4-0 verliezen was voor ons een overwinning. Net als de Samoanen konden wij er officieel geen ene klote van. We voetbalden in de periferie van Amsterdam, Amstelveen, Haarlem, de Haarlemmermeer en dorpen als De Kwakel, Kudelstaart, Aalsmeer en Uithoorn. Vaak op onmogelijke tijden als 8.30 of 9.30. En we hielden allemaal wel van een stappie doen in het weekend. Ook de avond voor de wedstrijd.

Wij waren het Amerikaans Samoa in de diepste kelder van de kelder van de Amsterdamse onderbond. Al hadden we ook bijzondere kwaliteiten: zo was ik bijvoorbeeld een unieke rechtsbuiten met twee linkervoeten. En onze spits was buiten het veld aanzienlijk doeltreffender dan op het veld. Ik heb in dat ene seizoen meer vriendinnen dan doelpunten van hem gezien. Veel meer. Onze meest dramatische nederlaag was uit bij Hoofddorp. Iedereen was de nacht voor de wedstrijd weer eens op stap geweest en er kwamen slechts  8 spelers opdagen. Net genoeg om te mogen beginnen. En van de 8 die er op het veld stonden was de helft ook nog starnakel dronken van de voorgaande nacht. Een paar jongens die op het veld stonden werden slechts een uur of vier eerder de kroeg op het Leidseplein uitgedweild, samen met het andere afval. We kwamen dan ook snel achter. 1-0. Maar tot onze grote verbazing kwamen we via een flitsende aanval terug op 1-1. Maar met 8 tegen 11 hielden we helaas niet lang stand. Bij de 7-1 na twintig minuten was het moreel wel zo’n beetje geknakt en gingen we kloten en flauwe geintjes uithalen. De teller stopte bij 26-2. Toen wij weer richting Amsterdam gingen om in onze eigen kantine nog wat bier te drinken en wij lachend binnen kwamen lopen kregen we genadeloos op onze flikker van de voorzitter. Het nieuws van onze blamage was ons reeds vooruit gesneld. We hadden de club belachelijk gemaakt. Dat bier konden we vergeten. Althans, niet in zijn kantine. Of we heel snel op wilden rotten. In de krant stonden in die tijd ook alle uitslagen. Ook die van kneuzenteams als de onze. De wedstrijdsecretaris had 6-2 doorgegeven. Zodat de club niet al te veel voor lul zou staan.

Het was ook het besef dat we iets boven ons niveau waren ingedeeld. Na de winterstop werden we heringedeeld en kwamen we zowaar tegen teams te spelen waar we redelijk gelijkwaardig aan waren. Sterker nog: we werden tweede! Dus dan kun je nagaan hoe slecht de teams onder ons waren. Maar er was iets gegroeid in die tweede competiehelft: het gevoel dat we best wel wat konden. Het plezier kwam ook weer terug. Van elke week 8-0 of meer verliezen groeit de spelvreugde niet echt. Maar nu speelden we tegen teams die er net zo weinig van konden als wij, dat is toch leuker. Die tweede plaats pakten we uit bij RKAVIC in Amstelveen. Ons publiek: een hond naast het doel die uitbundig aan zijn kloten zat te likken, een oud mannetje en mijn vriendinnetje. We speelden best goed, voor ons doen. Zelfs ik. Vlak voor tijd stond het 2-2. Onze spits liep alleen op de keeper af. De keeper stopte zijn inzet, maar wie stond er op de goede plek? Juist: de piemelepoges die dit stukje schrijft. Ik knalde de bal onberispelijk tegen de touwen en rende extatisch over het veld. Alsof we de Champions League hadden gewonnen. Mijn teamgenoten renden achter mij aan.  Die goal maakte dat we tweede werden. Ik ging op de schouders het veld af en ik kreeg daarna een kusje van mijn meisie. ‘’Rodney in Oranje!!’’ scandeerden mijn teamgenoten. Het was ook meteen mijn laatste wedstrijd. Veel mooier kon het toch niet meer worden. Bovendien kreeg  ik na dat seizoen een vast contract bij Ajax. Goed, weliswaar als suppoost, maar toch. Op de loonlijst bij Ajax staan terwijl je niet kunt voetballen: ik heb het geflikt. Alleen Ivan Gabrich deed het beter, want die kreeg nog een miljoenencontract ook. Ik was elke week al blij met mijn paar tientjes. Maar de laatste wedstrijd die ik speelde was dus fantastisch. Er was geen mooier moment om te stoppen. Ik kon er geen reet van, maar hey, de ouwe straatvoetbalregel:  next goal wins. Die heb ik altijd in ere gehouden.   

Hoe het met de boys en girl van Amerikaans Samoa afloopt? Dat moet je zelf maar lekker gaan bekijken. Hiero is de link, doe maar klik. Maar ik verklap je één ding: zelfs als je niks met voetbal hebt tovert deze docu een lach op je gezicht. Een welbestede anderhalf uur.  

Rodweek 75 Money Don’t Matter Tonight

We schrijven eind juli, 2011. Het was een raar weekend. Op vrijdag nam Amsterdam afscheid van de oude Kraaijkamp en later dat weekend vond een of andere psychopathische Noor het nodig om een aanslag te plegen en bijna tachtig mensen naar een andere wereld te knallen. De volgende dag las ik dat het Amy Winehouse was gelukt om zichzelf te vernietigen. Op zondag ging ik eten bij een vriend. Tot zo ver niks geks op die zondag tot ik rond 21.00 werd gebeld door de Melkweg. Of ik zin had om ’s nachts te werken bij een verrassingsconcert. Nog redelijk moe van een paar dagen hard en veel werken besloot ik om het niet te doen. Ik wist op dat moment ook nog niet om wat voor concert het ging en ik had me eerlijk gezegd ook meer verheugd op gewoon een gezellig avondje bier zuipen en muziekjes luisteren met mijn gabber.

Via een vriend van ons die ook in de Melkweg werkt hoorden we dat het zeer waarschijnlijk om Prince ging. Prince zou eigenlijk in Oslo staan, maar vanwege al het gedoe daar zocht hij een alternatieve locatie, zo ging het gerucht. We keken op Facebook en wat je dan krijgt is een soort sneeuwbal. Het gerucht ging. Het gerucht bleek waar te zijn. Iemand begon met het te posten. Het werd gedeeld, doorgegeven en in een zucht en een natte scheet stond er een volksstam op de Lijnbaansgracht te dringen voor kaartjes.  Al snel werd ik van verschillende kanten gebeld en ge-sms’t. Omdat een hoop dingen buiten de Melkweg omgingen qua organisatie had ik ook geen idee hoe alles liep. Feit was in elk geval dat de Melkweg die avond een streng bewaakt Fort Knox zou worden en dat medewerkers die niet aan het werk waren ook niet aanwezig mochten zijn. Tenzij we natuurlijk een kaartje zouden kopen om onze eigen toko in te mogen. Kaartjes a raison van 100 euro. Cash af te rekenen. Nee dank u.

Een vriend van mij belde op vanuit zijn woonplaats Haarlem. Of het echt waar was dat Prince zou spelen. Hij informeerde namens zijn vrouw, een devote Prince-fan, die alleen al door het gerucht compleet in alle staten was geraakt. Op de achtergrond hoorde ik zijn vrouw extatisch roepen: ‘IS HET ECHT WAAR?! IS HET ECHT WAAR?!’ En luttele seconden na mijn bevestiging is zijn vrouw letterlijk het huis uit gerend, waarbij ze even een klein moment vergat dat ze drie bloedjes van kinderen heeft.  Ze stoof met piepende banden naar Amsterdam. Om daar vervolgens overigens net mis te grijpen want inmiddels had zich een flinke menigte op de Lijnbaansgracht verzameld die allemaal zonder blikken of blozen dat meijertje aftikten om ‘The Minneapolis Midget’ te zien optreden. Financiële crisis? Niet op dat kleine stukje Lijnbaansgracht in Amsterdam. Een beetje handige zakkenroller had daar goede zaken kunnen doen. Ondertussen bleef ook de sms op mijn telefoon roodgloeiend staan met allemaal mensen die van alles wilden weten, maar die ik ook niet zo veel kon vertellen.

Die eerste avond liet ik dus aan me voorbijgaan, maar het gerucht ging al dat er nog een tweede show zou komen. Om de een of andere reden ging ik daar ook gewoon van uit, dus ik ging rustig slapen.

Eenmaal wakker de volgende dag en internet bekijkend bleek dat het definitief was dat ‘die kleine Oempa Loempa op hoge hakken’, zoals een makker van mij (geen liefhebber) hem omschreef, op de maandag nog een show zou geven. Ik kon dus in de herkansing, want die tweede avond wilde ik dan wel werken.

Om 22.30 kwam ik aan bij de Melkweg en de rij buiten reikte tot ver over het Leidseplein. De vriendin uit Haarlem die daags daarvoor nog alle stoplichten negerend, doch tevergeefs, naar Amsterdam was gecrost had zich dit keer goed voorbereid en stond ruim op tijd in de rij. De mensen waren allemaal blij en iedereen leek het Prince-nummer ‘Money don’t matter tonight’ als motto te hebben. Iedereen betaalde zonder morren die meijer. Contant. Money don’t matter tonight. Dat geld ging later letterlijk mee in een boodschappentas.

Het was iets na 0.30, ik stond even in de rookruimte, toen een ietwat corpulente man in een te krap en verwassen ‘Purple Rain Tour 1984’- t-shirt binnen kwam stormen. ‘Wat doen jullie hier nog?! Het gaat NU beginnen!’ De tien mensen die aan hun verslaving stonden te werken hadden geen haast. Die weten dat het vaak nog een tijdje duurt voordat het manneke zelf het podium beklimt en rustig rookte iedereen z’n sigaretje op en liep vervolgens richting de grote zaal. Mijn collegae waren een stuk jonger en vonden het prima als ik in de zaal ging kijken. Zij hadden niet veel met hem. Prince maakte indruk op me. Er stond een waanzinnig goeie muzikant die werkelijk niets aan het toeval had overgelaten. Een show waarin hij vrijwel al zijn hits afwisselde met lange funksessies en covers, het was dik drieënhalf uur topvermaak. De mensen kregen absoluut waar voor hun 100 euro.

Blij ging ik weer naar huis, deze kon ik toch maar weer mooi afvinken. Hoewel ik me later realiseerde hoe wrang het eigenlijk was dat we deze mooie avond te danken hadden aan een Noorse psychopaat.

Rodweek 74 Twee Zwaantjes

Toen ik vanmorgen boodschappen ging doen zag ik twee zwanen naast elkaar drijven. Op het stille water van de Zwanenburgwal. En dat ook nog eens op dag 22 van de quarantaine. Ik verveel me zo, dat ik dat gewoon wist. Ik vond de symboliek mooi. Kijk naar het getal 22, dat lijken net twee zwaantjes als je er naar kijkt. Ze dobberden in serene rust over het water, richting Amstel. Langs de Stopera. Waar onze lokale politici nu koortsachtig overleggen hoe het nu allemaal verder moet, dreven die twee zwanen in alle chillte voorbij. Welke crisis?

Toen ik 1 april wakker werd keek ik het nieuws. Een nanoseconde hoopte ik even dat deze hele crisis een hele slechte 1 april –grap was en dat onze minister-president met zijn kenmerkende glimlach zou zeggen: ‘’Beste landgenoten, dat hele virus was maar een grapje, haha! Vanaf vandaag gaan we gewoon weer gezellig door waar we gebleven waren, sluit de tap aan en gooi de bitterballen maar in het vet!’’ Even snel als de gedachte kwam was ie ook weer weg. Ik had onze MP de avond daarvoor immers, zonder die eeuwige glimlach op z’n porum, op TV gezien en hij had geen vrolijk nieuws: we hebben nog langer huisarrest. Het zou trouwens ook wel de slechtste 1 april –grap ooit zijn.

Als je vroeger huisarrest kreeg van je ouders dan mocht je een paar dagen niet buiten voetballen en geen TV kijken. Moeder Aarde is nog een paar gradaties strenger voor ons. Die pakt je werk, je geld, je sociale leven, je kroeg, je voetbalbezoek, je concertbezoek, je feestjes, je vakanties en je fysieke contacten af. En dan heb ik het niet alleen over fysieke contacten als in seks. Een simpele knuffel, handdruk, omhelzing of een kus op de wang: ik zou er nu al een kleine misdaad voor over hebben. En mijn koninkrijk voor een tongzoen, zou ik al bijna zeggen!  

Maar genoeg gejeremieerd over hoe kut alles nu is. Dat weten we nu allemaal wel. De situatie is nu eenmaal zoals die is. In alle eenzaamheid zijn we allemaal niet alleen. En nu moet ik er, net als iedereen, maar het beste van maken en mezelf een compleet ander levensritme aanmeten. Zo doe ik ineens dingen die ik al veel te lang niet heb gedaan. Zoals een boswandeling maken. Afgelopen week moest ik een voedselpakket dat ik online had aangeschaft, ophalen in Amstelveen. Net over de grens bij Buitenveldert. Naast het Amsterdamse Bos, of zoals hele fossiele Amsterdammers het nog noemen: Bosplan.  

Ik was verbijsterend op tijd. Normaliter ben ik iemand die geen horloge draagt, want ik heb de tijd. Dus ik heb nog even een wandeling door het bos gemaakt. Het was al een tijd geleden en dit keer hing er, niet zoals de laatste keer dat ik er was, zo’n gore blaffende en kwijlende rottweiler die tegen me aan liep te springen, met zo’n schijnheilig baasje die standaard ‘Hij doet niks hoor!’, zegt. Nee, niks van dat soort narigheid, Het Amsterdamse Bos was van mij, deze ochtend! Echt heerlijk. De boswandeling deed me goed en op de afgesproken tijd stond ik op de afgesproken plaats om mijn etenswaren op te halen.

Maar al wie er stonden: niet de mensen die mijn spullen hadden. Daar stond ik dan met mijn goede bedoelingen. Dacht ik eens een goede daad te doen. De boeren geld, ik lekker vers eten: iedereen blij. Niemand te vinden of te bereiken. Na een dik half uur besloot ik maar weer huiswaarts te keren en een vlammende mail naar ze te schrijven toen ik ineens twee andere dolende zielen ontwaarde. Ook zij waren op zoek naar hun eten. Ik dacht al even dat het aan mij lag, maar wij stonden gewoon op het goede adres en daarbij heb ik sterke moeite mij te vergissen als ik iets echt zeker weet. Na wat belletjes kregen we dan toch degene te pakken die we nodig hadden en konden we onze pakketten een halve kilometer verderop halen. Ze hadden het niet zo handig gecommuniceerd. Dat vonden ze zelf ook wel. Mijn lotgenoten waren met de auto en boden aan om daar heen te rijden en mijn pakket ook mee te nemen. In verband met de Coronatyfus kon ik niet meerijden, maar zij pikten mijn pakket op en brachten het bij mij op die parkeerplaats langs. Dat was lief. En zo zat ik even later weer in de metro richting centrum met een zware doos vol lekker eten.   

Je maakt wat mee tijdens zo’n crisis.

Zo is ook mijn hele bioritme compleet anders geworden. Of anders gezegd: ik heb ineens iets dat op een bioritme lijkt.  Tot drie weken geleden had ik mijn vertrouwde nachtvlinderritme. Eén grote flipperkast. Ik weet niet beter. Ik kan op de meest rare tijden slapen of juist wakker zijn. Ontbijten met nasi kip van de vorige dag of waar ik maar zin in heb, alles kan. In deze rare periode lig ik al voor 23.00 in bed. Ik lees wat, kijk een serietje, om 0.30 slaap ik en om 7.30/8.00 ben ik klaarwakker. Een soort van ‘normale mensen-leven’. Het is niet het leven wat ik ooit heb geambieerd, maar het is nu gewoon even zo. ‘s Avonds heb ik vrijwel niks meer te doen, dus dan maar in bed liggen, het is wat het is. Ik ben wat betreft een kameleon die zich snel aanpast aan de omstandigheden. Niet altijd van harte, maar als het moet dan moet het.

Morgen dag 23 van ons collectieve huisarrest. Elke dag komt het einde van deze ellende dichterbij, denk ik maar. Dag 22 drijft langzaam weg van ons, als twee zwaantjes op de Zwanenburgwal.

Nouri, Godenzoon uit Geuzenveld

Amsterdam West, Bos en Lommer 2 april 1997. Ik ben 20 jaar en ik ben mijn huis aan het schoonmaken. Dat doe ik niet dagelijks, maar vanavond komen er twee vrienden langs om voetbal te kijken. Turkije-Nederland, WK-kwalificatie-wedstrijd. In al mijn ijver geef ik ook de plant water die op de TV staat. Ik geef de plant alleen iets te veel water. Het potje stroomt over en het water loopt zo de TV in. Resultaat: TV doet het niet meer. Wat nu? Ik zit met de handen in het haar.

Amsterdam West, Geuzenveld, 2 april 1997. Iets verderop in Geuzenveld is de sfeer een stuk feestelijker. Daar verwelkomt de familie Nouri de nieuwste telg, zoon Abdelhak ziet het levenslicht.

Amsterdam Oud West, 2 april 1997. Het feest moet en zal doorgaan en wel bij mij thuis en dus ben ik naar de Kinkerstraat gegaan om een TV te huren bij Valkenberg. Het idee om te bellen naar één van mijn vrienden om te vragen of we dan maar bij één van hen gaan kijken schiet ik gelijk af. Eén woont nog bij zijn ouders in Osdorp, de ander in een kippenhok in Slotervaart.  Daar heb ik totaal geen zin in. Ik huur de TV en loop met het loodzware ding de straat op. Bij de Bilderdijkkade kan ik niet meer. De verkoper van de kledingwinkel ziet me uitgeput staan, geeft me wat te drinken en belt een taxi voor me.

Amsterdam West, Bos en Lommer, 2 april 1997. De huur-TV staat en niets staat nog een mooie voetbalavond in de weg. Oh wacht. Toch wel. De elf spelers van Oranje op het veld. Nederland verliest met 1-0. Clarence Seedorf schiet een penalty met een baan om de aarde. Ze zoeken die bal nog. De volgende middag breng ik de TV terug. Met de taxi. Het grapje heeft me alles bij elkaar zo’n zeven tientjes gekost. Geld dat ik nou niet bepaald overhad.

Amsterdam, Haarlemmerstraat, 2 april 1997. Ook in slagerij Buzhu is het feest. Het is de slagerij waar papa Mohammed Nouri al jaren werkt.

Amsterdam West en omstreken, 1998. Met een vriendenteam ploeter ik elke zondagochtend op achterafveldjes in Amsterdam-West, Haarlem, Badhoevedorp, Sloten, Noord, Hoofddorp, De Kwakel, Uithoorn en andere exotische oorden. Het zijn de diepste krochten van de Amsterdamse onderbond. Nog net één trede boven G-voetbal en ik betwijfel ook ten zeerste of we het daar zouden redden. Op twee jongens na kan niemand er een hout van. We zijn voornamelijk de sterren van de kantine.

Amsterdam Geuzenveld 1998. De kleine 1-jarige Abdelhak heeft vermoedelijk nu al meer balgevoel en voetbaltalent in zijn piepkleine linkerteentje dan ons hele team in onze grote lompe lijven.

Amsterdam Zuid Oost 2004. Dat de kleine Appie Nouri een uniek talent bezit ontgaat ook Ajax niet. Hij wordt in de jeugdopleiding opgenomen en doorloopt die met speels gemak. De volgende stap is Jong Ajax. Daar wordt hij in 2017 verkozen tot beste speler van de Jupiler League. Hij draait alle beperkte voetballers op dat niveau dol. Hij lijkt op een hoogbegaafde Atheneum-leerling in een VMBO-klas.  

Amsterdam Zuid Oost, 21 september 2016. Het Ajax van Peter Bosz speelt voor de beker tegen Willem II. We mogen als seizoenkaarthouders gratis naar binnen. Zo vaak geeft Ajax niet iets weg, dus mijn gabber en ik nemen het cadeautje aan. Dat heeft, behalve dat we lekker Ajax willen kijken, ook een andere reden: wij willen het debuut van Nouri zien. Het stadion is lang niet vol. Een kleine 35.000 toeschouwers hebben de moeite genomen om het zoekende Ajax te steunen. Die wedstrijd valt alles in elkaar. Lasse Schöne keert terug in het elftal en dat is de balans die het team nodig heeft. Willem II, dat een dikke maand eerder nog won in de Arena heeft niets te vertellen. Ajax veegt de Tilburgers met speels gemak van de mat.
‘’WE WILLEN NOURI ZIEN!!!’’ klinkt het uit 35.000 kelen. Een speler die nog geen seconde in Ajax 1 heeft gespeeld maar elke Ajacied beseft wat voor uniek talent we in huis hebben. Zijn roem is hem al met grote passen vooruit gesneld. En hij is een echte Amsterdammer, dat vinden we extra leuk.

Diep in de tweede helft geeft Peter Bosz gehoor aan de smeekbedes van het publiek. In de 73e minuut mag hij invallen voor Hakim Ziyech. De stand is 3-0. Hier heeft Appie het al die jaren voor gedaan. Debuteren in het eerste elftal van zijn club. Lasse Schöne maakt nog 4-0 en dan breekt de 89e minuut aan. Ajax krijgt een vrije trap net buiten de zestien. Lasse Schöne maakt zich al klaar om de vrije trap te nemen als de jonge debutant ineens vraagt: ‘’Mag ik ‘m alsjeblieft nemen? Alsjeblieft?’’ Het is niet eens vragen. Hij smeekt. De oude aanvoerder stemt toe: ‘’Neem jij ‘m maar. Als je mist krijg ik een tientje.’’
Appie staat glunderend achter de bal. Mijn gabber en ik zitten er perfect voor. Hij zet z’n telefoon aan om dit moment te filmen. De Arena klapt voor Appie en hij schiet de bal schitterend in de hoek. Hij mag zijn tientje houden. Als een echte Ajacied scoort hij bij zijn debuut in Ajax 1. Hij wijst op zijn rugnummer. Zo stelt hij zich voor aan het Amsterdamse publiek. Zijn Amsterdamse publiek. Hallo, hier ben ik dan. Nummer 34. Appie Nouri. Aangenaam.

Hij heeft alles in zich om de ultieme publiekslieveling te worden. Hij vertedert in interviews en met zijn vlogs. Wat een heerlijk joch. Hij speelt dat seizoen nog een aantal keer in Ajax 1 , maar is nog geen vaste waarde. Dat is een plan voor komend seizoen. FC Utrecht informeert voorzichtig naar de mogelijkheid om Nouri een jaar te huren maar dat wijst Appie zelf resoluut van de hand. Ajax is zijn club en daar wil hij slagen. Geen discussie.

En dan wordt het 8 juli 2017. Het Oostenrijkse Zillertal. Ajax oefent in de voorbereiding tegen Werder Bremen. Leon Bergsma valt een paar minuten voordat Nouri er in komt in. ‘’Kom op, je kan het Léé!’’ roept Nouri hem nog na. Even later valt Nouri zelf in. En dan staat zijn hart ineens stil. De rest is geschiedenis. Een inktzwarte geschiedenis. Het leven en de voetbalcarrière in luttele seconden onherstelbaar geknakt.

De voetballiefhebber in mij zal zich altijd afvragen hoe goed had deze jongen echt kunnen worden? Een vraag waar we nooit antwoord op zullen krijgen. De mensenliefhebber in mij hoopt dat dit prachtige mens ooit nog een beetje levenskwaliteit terugkrijgt. Ik hoop het zo erg. Ik ben niet gelovig, maar als het Abdelhak Nouri gegund is om zijn familie aan te kunnen kijken en te kunnen zeggen hoeveel hij van ze houdt, dan zal ik misschien toch wel gaan geloven dat de Godenzoon uit Geuzenveld echt een zoon van God is.

Rodweek 73 Henk Winters

Het is zo’n dag. Zo’n dag dat je wakker wordt en dat je hoort dat Amsterdam weer een stukje kleurlozer is geworden. Henk Winters is er tussenuit gepiept. Wie veel in de Kinkerbuurt kwam kon niet om zijn flamboyante persoonlijkheid heen. En met het woord ‘flamboyant’ doe ik hem eigenlijk nog tekort. Henk was zogezegd een ‘BK-er’, een Bekende Kinkerbuurter.

Ik leerde Henk kennen, volgens mij op het WK 1998. Ik werd door een vriend van mij namelijk meegenomen naar Stadion Winters, het kleinste stadion van Nederland waar Henk de directeur van was. Stadion Winters was namelijk gewoon de huiskamer van Henk, in zijn woninkje in Oud West, alleen dan helemaal vol gezet met tribunes en werkelijk in elke ruimte een overdaad aan TV’s. Of je nou even naar de keuken moest om een biertje te pakken of je moest pissen: ook in de keuken en op het toilet stonden TV’s, dus je hoefde geen seconde van de wedstrijd te missen. Als je een drankje wilde pakken gaf je daar een klein bedragje voor en dan had je een topavond. Stadion Winters was alleen open tijdens de grote toernooien waar Nederland aan meedeed. Ik ben er een paar keer geweest en dat waren altijd bijzondere avonden vol met paradijsvogels uit de buurt.

Later kwam ik Henk tegen toen ik in Café Bax werkte, bij hem in de straat. Henk hield van een stevige slok. Op een rustige dag een biertje of een wit wijntje, maar als Henk er echt zin in had ging ie aan de Corenwijn, zo’n heerlijke ouwelullenborrel. Hij kwam geregeld langs. Henk was al jaren ziek. Dat hij het nog zo lang heeft volgehouden maakt hem op zich al tot een medisch wonder, want hij slikte een apotheek aan medicijnen.

Maar dat weerhield hem er dus niet van om indrukwekkende hoeveelheden drank te consumeren. We hadden ooit eens Sinterklaasfeest voor het personeel in Café Bax. En ja hoor, daar kwam Sinterklaas, of zoals we hem noemden ‘Winterklaas’, binnen. Hij had voor ieder van ons een persoonlijk verhaaltje gemaakt en we moesten allemaal even bij de Sint op schoot. Zeker als het mannen betrof vond deze Sint dat wel sfeerverhogend, daar was de Sint ook bijzonder eerlijk in. Of de Sint wat wilde drinken? Nou, de Sint lustte wel een Corenwijntje. En daarna ook nog wel eentje en daarna ook nog wel en dat ging zo de hele avond door. Totdat Sinterklaas starnakel dronken als een hoerentoeter toch maar weer eens naar huis moest. Onze goedheiligman kon alleen niet meer zo goed lopen en dus hebben een collega en ik hem tussen ons in gehesen en naar zijn huis aan het einde van de straat gesleept. We werden vreemd aangekeken door mensen op straat die dit tafereel zagen. Wij: ‘’Wat kijk je nou, nog nooit twee mensen met een dronken Sinterklaas zien slepen?’’ En Winterklaas hing daar maar een beetje dronken giechelend tussen ons in. We deden best nog wel een tijdje over die 100 meter, want Winterklaas gaf niet echt mee. Het is misschien wel m’n meest hilarische herinnering aan Henk.

Niet lang geleden is Henk definitief opgegeven en gisteren heeft hij op zelfverkozen wijze het tijdelijke voor het eeuwige verwisseld, las ik zojuist. Ik sprak hem niet veel meer de laatste paar jaar, maar als we elkaar zagen dan deden we altijd even een drankje. Of twee. Het was altijd gezellig met Henk. Z’n heerlijke pindasoep die hij maakte in buurthuis de Havelaar was legendarisch. Ik zal ‘m missen, maar de man heeft een prachtig excentriek leven gehad en nu was hij definitief op. Al moeten we niet denken dat we van die ouwe gek af zijn. Henk heeft zijn lichaam namelijk ter beschikking gesteld aan de tentoonstelling Bodyworlds. Daar vertelde hij een paar jaar geleden nog op zijn eigen onnavolgbare wijze over bij Matthijs van Nieuwkerk aan tafel bij DWDD. Henk wordt zo snel mogelijk naar Duitsland gebracht en daar wordt zijn lijf bewerkt met chemisch spul en sterk water en weet ik veel wat. Gelukkig heeft Henk altijd op sterk water gestaan, dus dat lijf is wel wat gewend. Henk, wie weet tot ziens bij Bodyworld op het Damrak. Zet ik een Corenwijntje bij je neer, mooie mafkees.

Rodzooi 72 In Voor en Tegenspoed

Ja, ik weet het. Ik ben strontverwend. Op veel sociale media lees ik berichtjes als:  ‘Goh, nou nou, wat heb jij het toch zwaar, je opa en oma hebben vijf jaar een oorlog meegemaakt, werden opgeroepen,  moesten onderduiken, vraten bloembollen en jij moet alleen maar een paar weken op je luie decadente hol zitten, in je huis dat van alle gemakken is voorzien.’ En weet je, dat is in feite ook zo. Mijn leven bestaat, net als dat van de meeste mensen nu, uit overdag een beetje klusjes doen, schoonmaken, boodschappen doen, op de bank hangen en ’s avonds Netflix kijken. Ik kijk meestal vanuit bed, vanaf een uur of 21.00, dus ik noem het Bedflix. En dan heb ik daarbij een royaal gevulde koelkast met eten, kaasjes, olijven, fris, wijn, bier en snacks tot mijn beschikking, ik heb ook altijd zakken chips en pinda’s in the house en ook nog eens genoeg pleepapier. Deze retraite is een luxe gevangenschap die mijn opa’s en oma’s in de oorlog niet hadden. Dus in zoverre moet ik inderdaad niet zo zaniken en klagen, maar gewoon nederig zijn en de tijd uitzitten zolang het duurt, net als iedereen.

Toch diskwalificeert dat verschil in omstandigheden, luxe en tijdsduur niet mijn gevoelens van neerslachtigheid en eenzaamheid die ik op dit moment heb. Op mijn niveau voel ik me nu gewoon rot en niet echt Rod. Tot precies drie maanden geleden zag mijn wereld er nog zo uit: ik had een relatie, een druk sociaal leven, was lekker bezig met werk, kon lekker naar de kroeg, uit eten en ik ging elke week Ajax kijken. In het stadion of in de kroeg. Die vanzelfsprekendheden die helemaal niet vanzelfsprekend zijn, zijn nu ineens allemaal weg. De relatie had al voor de Corona-crisis de pleiterik gemaakt, namelijk precies drie maanden geleden, de rest sinds 15 maart. Ik heb dus momenteel even helemaal niks meer van al die dingen die mijn leven tot zo’n leuk leven maakten. Hoewel ik mij dus heel erg alleen voel weet ik dat ik daar niet alleen in sta, maar ik moet er echt niet aan denken dat deze akeligheid nog tot 1 juni duurt. De afgelopen tien dagen voelen al als twee maanden.  

Maar goed, na een beetje klaagzang gaat het koppie bij mij altijd weer omhoog en dan ga ik zo bedenken wat ik vanavond weer eens ga kijken. Eerst de serie Apache over Carlos Tevez afkijken. En misschien dat ik daarna wel de laatste Nederlander ga worden die Breaking Bad gaat kijken. Kan ik na al die jaren ook een keer meepraten in de kroeg, als de serie ooit ter sprake komt. Ik zat gisteren nog te bedenken wanneer het voor het laatst is geweest dat ik tien dagen achter elkaar niet in een horecagelegenheid ben geweest. Ik vermoed dat ik toen een jaar of 14 was. Of 9, als je voetbalkantines ook meerekent. Kortom, een kleine 30 jaar van mijn leven hang ik recreatief of werkzaam in de horeca rond. En met dat wegvallen van al die zaken die drie maanden geleden nog volkomen ‘normaal’ waren, wat ze natuurlijk niet zijn, heb ik het nu gewoon even zwaar.

Het komt wel weer goed, zoals ik er altijd van uitga dat alles weer goed komt. Ik sta wat dat betreft te allen tijde optimistisch in het leven. Een optimist is een slecht geïnformeerde pessimist, zeggen mensen wel eens. Nou, laat het ze lekker zeggen, die zure bommen. Misschien dat ik ter compensatie van mijn optimisme weer eens de legendarische Nederlandse serie ‘In Voor en Tegenspoed’ ga kijken. Een van mijn favoriete series uit de jaren 90 en alle vier de seizoenen zijn in z’n geheel te zien op YouTube. Rijk de Gooijer speelt een absolute glansrol als de immer cynische, chagrijnige, totaal politiek incorrecte en pessimistische Mokumse mopperkont Fred Schuit. De titelsong van de serie is van Rick ‘’Ik heb een stem alsof ik heel nodig moet poepen’’ de Leeuw van de Trockener Kecks en eindigt met het legendarisch uitgeschreeuwde : ‘’Het komt nooooooooooooiiiiit meer goed!’’ En juist door die serie voel ik me altijd een stuk beter. Want doordat Fred altijd zo over de top negatief tegen de wereld aankijkt ben ik na een paar afleveringen van In Voor en Tegenspoed altijd weer vrolijk. En dan denk ik altijd: ‘Natuurlijk komt alles goed, gekkie!’