Mijn opa en oma hadden vroeger van die tegeltjes met Hollandse wijsheden aan de muren van het toilet hangen. Niet alleen diepgaande filosofische spreuken als “Denk niet bij het laatste vel, wie na mij komt die redt het wel”, maar ook deze: “Van het concert des levens heeft niemand een program”. Ja, als je bij mijn opa en oma zat te schijten leerde je een hoop. Die spreuk over het Concert des Levens heb ik om de een of andere reden altijd onthouden. Of het was al vroeg in mijn leven een voorteken, want ik werk al bijna de helft van mijn leven voor een Amsterdams concertpodium. Lees verder
Category Archives: Allerlei
Verhalen die niet over Amsterdam, de kroeg of voetbal gaan…
Rodney in de 21e eeuw deel 10: voetbal.
Hoewel mijn ouwelui geen echte grote voetballiefhebbers waren werd ik al vrij jong gegrepen door het spelletje. En dat was in een tijd, midden jaren tachtig, dat het Nederlandse voetbal al jaren op z’n gat lag. Op clubniveau lagen de Nederlandse clubs vaak al voor de winter uit de Europese bekertoernooien en het Nederlands Elftal miste de WK’s van 1982 en 1986 en het EK van 1984. Het eerste toernooi dat ik me echt goed kan herinneren was WK86, het WK van Maradona. Iedereen op straat of het schoolplein wilde Maradona zijn. Ik ook, al zag ik zelf ook wel dat mijn voetbalkwaliteiten nou niet heel erg overeen kwamen. Ik kon er geen klote van. Lees verder
De magere darter
Nee, de meest getalenteerde darter zou ik hem bepaald niet noemen. Want hoewel hij dagelijks meerdere keren zijn pijlen gooit heeft hij nog nooit 180 gegooid en dat gaat hem met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid ook nooit lukken. Af en toe gooit hij wel eens 110 of 115 maar meestal gooit hij zo rond de 80. Dat is een beetje zijn gemiddelde. Soms gooit hij ook minder. Dan gooit hij zijn pijlen naast, onder of boven het bord. Hij is, kortom, een tamelijk matige darter die geen potten zou breken op de Embassy. Raymond van Barneveld zou hem uitlachen. Lees verder
Godzooi
Elk jaar, zo ergens in de zomer, dan steekt mijn geloof weer de kop op: mijn rotsvaste geloof dat Ajax kampioen wordt. Dat geloof van mij is in iets minder dan de helft van de achtendertig jaar die ik rond stamp op deze aardkloot een absolute waarheid gebleken. Sinds ik besta werd mijn cluppie zeventien keer kampioen. Maar aan de andere kant werd iets meer dan de helft van mijn leven mijn geloof dus ergens in april of mei door een andere realiteit ingehaald. Dan werd, volkomen tegen mijn geloof, een andere club kampioen. Kortom, mijn geloof is lang niet elk jaar een waarheid gebleken. Lees verder
Rodney in de 21e eeuw 9: Online Shoppen
Hoewel je tegenwoordig prima online kunt shoppen vanachter je laptop of vanaf je smartphone ben ik nog een ouderwetse winkelman. Als ik een nieuwe broek, een nieuw paar schoenen of een lekker luchtje wil kopen dan doe ik dat bij voorkeur nog heel ouderwetsch in een winkel. Schoenen passen, voelen hoe ze zitten en voelen hoe ze lopen. En als alles goed bevalt koop ik het door mij gewenste product en anders niet. Ik ken genoeg mensen die kleding bestellen en als het niet lekker zit of ze vinden bij nader inzien toch niet mooi dan sturen ze het gewoon weer terug. Dat is niks voor mij.
Er is één uitzondering. Lees verder
Onvoorspelbaar
Nederland is een fijn land, eerlijk waar. Maar af en toe word ik zo knetterend gek van de hoeveelheid gekheid in ons land dat ik er even uit moet. Even weg van alle mafkezerij die ik dagelijks hoor en lees. Geen smartphone, geen internet, maar alleen m’n ouwe gare Nokia om te bellen en te sms-en. Ik ben nooit helemaal afgesloten van de buitenwereld. Mijn tas op mijn hotelkamer in Budapest was nog niet eens uitgepakt of ik kreeg al berichten uit Nederland dat het vriendelijke cultvoetbalevenement de Tweede Divisie was afgelast omdat doorgesnoven pubertjes met elkaar op de vuist gingen en het ook nodig vonden om een onschuldige vrouw in het gezicht te slaan. Lees verder
Bodycount
In 2082 hoop ik de eerbiedwaardige leeftijd van 105 te bereiken. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zijn de meeste van mijn hersencellen dan wel zo’n beetje weggezopen en zal ik dus zo dement als een aap zijn. Toch durf ik nu al te stellen dat ik dan nog steeds het goede antwoord zal geven als iemand me vraagt wat het voorprogramma van Bodycount op 15 oktober 1994 was: Headswim. Een band die een verpletterende indruk op me heeft achtergelaten. Het is namelijk ‘by far’ de slechtste band die ik ooit op een podium heb gezien. En nou heb ik na 1994 nog duizenden optredens gezien en ik ben de meeste ook allemaal weer vergeten, maar Headswim…. Bohhh…. Wat was dat gênant slecht. Een metalband met een synthesizer. Drieduizend mensen stonden er stil van verbijstering naar te kijken. Toen ze hun laatste nummer aankondigden begon iedereen te juichen. Pijnlijk. Lees verder
Rodney in de 21e eeuw 7: Porno
Toen ik in 1986 als negenjarig jongetje de videoclip van Sabrina zag ging er een wereld voor me open. Ik vond vrouwen dan weliswaar rare voetbalhatende wezens, maar ze konden er toch wel erg plezierig uitzien, zo viel me ineens op. Toch wel lekker, die wijven. Er gebeurde iets tussen buik en billen en dat beviel me. Het was het begin van mijn levenslange fascinatie voor het vrouwelijk geslacht. Ik ging er steeds meer op letten en inderdaad: er liepen verdomd fraaie exemplaren rond, alleen waren die voor mij als negenjarige nog onbereikbaar. Maar wauw…. Toen ik dan op mijn elfde voor het eerst met een meisje had getongzoend was ik dan ook een week compleet in de war. Lees verder
Figuranten
Vorige week rolde ik eens om 7.00 de kroeg in,in plaats van er uit. Café de Toog was namelijk uitverkoren om als decor te fungeren in de Nederlandse politieserie ‘Bureau Raampoort’. Mijn collega en ik moesten er gewoon zijn om de mensen op te vangen of te helpen als ze iets moesten weten over de kroeg. Mijn collega en ik hebben allebei een mooie kop voor de radio, dus we hadden geen figurantenrol in de serie. Die waren er uiteraard wel. Want zonder figuranten geen film. Ik heb het zelf ook regelmatig gedaan, met wisselend plezier. Lees verder
Rodney in de 21e eeuw 6: Ajax
In deze serie probeer ik, als redelijk gedateerd mens, er achter te komen welke dingen ik leuker of beter vond in de jaren negentig of vind in deze tijd. Dat is in veel gevallen heel arbitrair. In het geval van naar Ajax kijken kan het echter maar één kant op: Ajax was in de jaren negentig bij vlagen briljant. Met als zwaartepunt natuurlijk 1995. Ajax swingde zichzelf naar een Champions League zege en was in Nederland ongenaakbaar. En dat ging dan nog gepaard met leuk voetbal ook. In deze tijd is Ajax vier jaar achter elkaar kampioen geworden omdat de rest nog slechter was.
Het lijkt lichtjaren geleden, maar het is maar twintig jaar geleden. Een clubje dat in het kleine knusse stadionnetje De Meer aan de Middenweg in Oost (of de grote wedstrijden in het Olympisch Stadion) speelde pakte de hoogste Europese beker. Bayern München werd in het Olympisch Stadion met 5-2 van de mat gespeeld en het in die tijd nog grote AC Milan werd drie keer in een seizoen verslagen, waaronder dus de belangrijkste in de finale. Lees verder