De beste stuurlui drinken aan wal

Afgelopen weekend was ik met mijn meisje in Groningen. Ik ben een groot deel van de wereld over geweest, maar Groningen, op twee uurtjes van Amsterdam, ken ik amper. Ik ben er als kind en later als jongvolwassene wel eens geweest. En met voetballen. Maar dan kwamen we nooit verder dan het stadion. Nee, de laatste keer dat ik echt de stad Groningen in was geweest was zeker twintig jaar geleden. Maar toen was ik zo poepeloeres lazarus dat ik daar ook niet alles meer van weet. Kortom, ik was op stap in een mij redelijk onbekende stad.

Mijn vriendin heeft een aantal jaren in Groningen gewoond en ze liet mij ‘haar’ stad zien. Het was goddelijk lekker weer en de liefste had een fijn hotel midden in de stad geregeld. Op zondag rond 12.30 kregen we trek in lunch. En wijn. En daar we op zaterdag heerlijk aan het water hadden gezeten bij Café de Sigaar, aan een gracht met de curieuze straatnaam Hoge Der A, namen we daar weer plaats. Het zelfde tafeltje was zelfs nog vrij, tafel 102, om precies te zijn. We bestelden een fles ijskoude Chardonnay/Viognier en twee broodjes. We genoten van de zon en na een tijdje zitten was er ineens vermaak op het water: een jonge vader, zijn vrouw en twee kleine kindjes in een grachtensloepje. Hun boottochtje moest nog aanvangen, maar het sloepje was al wat van de kant afgedreven. Pa stond driftig aan het snoer van de buitenboordmotor te trekken, maar die gaf geen sjoege. Lees verder

Bali (4) The Fresh Prince of Gili Air

DSCF0129Els en ik hadden onszelf dus twee weken tot Kuta veroordeeld. Gelukkig hadden we in Amsterdam ook al twee nachtjes op Gili Air bijgeboekt. Een boottocht van iets meer dan twee uur vanaf Bali en ineens zaten we van het schreeuwerige Kuta met al z’n scootertjes, taxi’s en toeristengedoe op een paradijselijk bounty-eiland waar behalve eten, drinken, snorkelen, wandelen en op het strand liggen weinig te doen is. Ideaal voor een tamelijk luie vakantieganger als ik. Gemotoriseerd vervoer is niet toegestaan op Gili Air, dus de grootste verkeersopstopping die ik heb gezien was dat een paard en wagen uit tegengestelde richting even op elkaar moesten wachten. Heerlijk.  DSCF0145

Gili Air is een stipje op de kaart, maar wel een ontzettend mooi stipje, geen lelijke puist of zo. In een uur en een kwartier loop je rondom het hele eiland. We waren amper een half uur op het eiland toen we besloten om lekker op het strand te gaan liggen. Ik besloot om eens te verkennen waar we ergens wat konden drinken en bij de eerste de beste strandhut kwam ik mijn Brabantse makker Gert-Jan met zijn familie tegen. En als Gert-Jan ergens zit dan weet je in elk geval zeker dat er in het betreffende etablissement wat te drinken is, dus dat was snel geregeld. Lees verder

Bali (3) Kuta

rodney marco elsNa drie dagen Ubud was mijn horecagrijze huidsteint er al er al afgebladderd en begon het langzaam maar zeker te transformeren in een mooie gebronsde teint. Tijd om dat proces te continueren aan het strand, dus op naar Kuta. De waarschuwingen die ik al had gekregen over Kuta bleken keiharde realiteit. Kuta is een toeristenhel. Tenzij je natuurlijk houdt van lange straten vol opdringerige verkopers die je proberen op te lichten, ranzige massagesalons waar minderjarige meisjes aanbieden je tussen je liezen te masseren en slechte karaokebars: boek dan vooral een trip naar Kuta. Lloret de Mar voor Australiërs.   Lees verder

Bali (2): De krijshaan van Ubud

ubud monkey forestOfschoon ik veel van reizen houd, houd ik niet van reizen. Het duurt maar. Na een vlucht waar geen einde aan leek te komen landden Els en ik in Denpasar. De plaatselijke tijd was pas een uur of 19.00, maar buiten was het al donker. In Indonesië moet de zon direct na Sesamstraat naar bed. De tropische warmte viel als een warme deken over ons heen en een kleine 365768 schreeuwende taxichauffeurs verdrongen zich in de klamme aankomsthal om onze klandizie. Helaas voor alle 365768 aandachttrekkers hadden we al vervoer geregeld dat we na enig zoeken ook vonden. We waren behoorlijk gemarineerd door de lange reis, maar we moesten nog even een dik uur met de taxibus naar Ubud. Mijn koninkrijk voor een bed. En een koud biertje. Of een koud biertje in bed! Nog beter! Ik kon niet wachten tot we er waren.   Lees verder

Bali (1): Rob

rob debrichy 2Toen ik mijn kroegmakker Rob in februari vertelde dat ik met mijn goede vriendin Els naar Bali zou gaan grensde zijn enthousiasme aan hondsdolheid. Rob, Alex en ik waren de drie Indo’s uit Café de Toog. We hadden alle drie een paar druppels Indo-bloed in onze lijer, bij elkaar waren we volgens mij nog niet eens een hele Indo, maar het was meer dan genoeg om een gezamenlijke voorliefde voor met name het Indonesische eten te hebben. Indo’s be like selemat makan en zo. We hadden ook al het plan voor een Indonesische barbecue in de zomer bedacht. Rob reisde graag en veel naar Azië in het algemeen en naar Bali in het bijzonder. Lees verder

Money don’t matter tonight

prince melkweg 201126-7-2011: Het was een raar weekend. Op vrijdag nam Amsterdam afscheid van de oude Kraaijkamp en vond een of andere psychopathische Noor het nodig om een aanslag te plegen en bijna tachtig mensen naar een andere wereld te knallen. De volgende dag las ik dat het Amy Winehouse was gelukt om zichzelf te vernietigen. Op zondag ging ik eten bij een vriend. Tot zo ver niks geks op die zondag tot ik rond 21.00 werd gebeld door de Melkweg. Of ik zin had om ’s nachts te werken bij een verrassingsconcert. Nog redelijk moe van een paar dagen hard en veel werken besloot ik om het niet te doen. Ik wist op dat moment ook nog niet om wat voor concert het ging en ik had me eerlijk gezegd ook meer verheugd op gewoon een gezellig avondje bier zuipen en muziekjes luisteren met mijn gabber. Lees verder

Vrijheid van Meningsschreeuwing

mening 2Terwijl Ajax en PSV zich opmaken voor een ongemeen spannende titelstrijd in de laatste weken van de competitie en het daaronder nog spannend wordt voor Europees voetbal en degradatie, speelt er zich onder de supportersgroepen al een tijdje een heel andere competitie af. Namelijk de competitie om wie er zo lomp mogelijk uit de hoek kan komen.

Een kleine greep uit het laatste jaar:

Feyenoord: wij slopen een fontein in Rome.
Ajax: OK, maar dan slopen wij een kroeg in Glasgow en molesteren we de eigenaar.
ADO Den Haag, mengt zich op het veld nooit maar in hooliganland wel regelmatig in de titelstrijd: wij maken apengeluiden naar donkere spelers!
Feyenoord: wij roepen gewoon traditioneel dat joden aan het gas kunnen.
Ajax: OK, wij hangen gewoon een pop op van onze ouwe keeper die vier titels met ons heeft gewonnen maar die nu voor Feyenoord speelt.
PSV: Haha, wij doen ook nog mee! Wij gooien muntjes naar bedelende vrouwen, laten ze opdrukken voor een paar stuivers en verbranden briefjes van vijftig voor hun smoel. Nou jullie weer! Lees verder

Rodney 21e eeuw 11: Vakantie

spaanse vlagIn het deze serie weegt de gedateerde auteur dezes de ‘goeie ouwe tijd’ af tegen de zegeningen van deze tijd. Was het vroeger allemaal beter? Of heeft deze tijd ook wel z’n voordelen?  

In de lente van 1986 boekten mijn ouders voor het eerst een vakantie naar het buitenland voor het hele gezin. Voor mijn zusje (zes lentes) en ondergetekende (negen) zou het onze eerste vakantie naar het buitenland worden. Onze ouwelui hadden een leuk hotelletje geboekt in Lloret de Mar. Helemaal in Spanje. Charmant hotel met zwembad, ook geschikt voor gezinnen, op een kindvriendelijke locatie en inclusief busreis met luxe touringcar.

Onderweg haalden we door heel Nederland mensen op en daar gingen we voor het eerst de grens over. De eerste buitenlandse stad die ik in mijn leven zag was het foeilelijke Luik, dus ik hoopte maar dat de rest van dat buitenland wat mooier zou zijn. En dat was gelukkig zo. We aten in Luxemburg onderweg en een paar uur later voelde ik me als Rod in Frankrijk. Lees verder

Rodney in de 21e eeuw 10: Eten

soep van de dagEten, als ik alles eens zo goed en zo veel kon als eten. Ik hou er van. Omnivoor. Ik eet vrijwel alles, de drie V’s (Vlees, Vis, Vega) zijn me alle drie even lief. Zolang eten lekker en met liefde is bereid heb je aan mij een smullend kind. Als kind vrat ik veel. Een half brood per dag was niks. In de avond een goed bord warm eten en als het me goed smaakte en er nog wat over was lustte ik nog wel een tweede bordje ook. Ik kon me dat ook makkelijk permitteren, want tot ongeveer mijn 24e was ik een tamelijk scharminkelig mannetje waarvan je de ribben als xylofoon kon gebruiken. Een gespierde spijker die tussen de luxaflex kon slapen en tussen de douchestralen door kon rennen. Ik kon vreten en zuipen wat ik wilde, er kwam niks bij. Daarna ontwikkelde zich gestaag mijn bierbuik en een plofkop, al kwam dat niet alleen door de plofkip.   Lees verder

Eva, de schrijvende kat

eva gaaptHallo! Ik zal me even voorstellen: mijn naam is Eva, maar Hare Koninklijke Katheid mag ook. Ik woon samen met Rodney in Amsterdam-West. Dat wil zeggen: ik tolereer zijn aanwezigheid want hij is toch wel erg handig voor het openmaken van die zakjes eten. Rodney is nu alleen even niet thuis en daarom neem ik de honneurs waar om even een stukje te typen. Net als Rodney ben ik een autodidact, alleen schrijf ik natuurlijk wel beter dan hij. Lees verder