Beste Nimby,

Beste Nimby,

Rodney schrijftIk schrijf u maar even aan met de voor u geldende afkorting: Not in my backyard. Want dat is een beetje uw levensfilosofie. U woont graag in de grote stad, maar zodra het stadse leven iets te dichtbij komt dan haakt u af.

Wat wonderlijk dat u daar ooit bent gaan wonen dan. Hoe is dat zo gekomen? Was Amsterdam niet ooit de stad waar u als jong provinciaaltje heen vluchtte? Niet alleen om rechten te studeren maar ook om uit uw allejezus saaie klotedorp te ontsnappen. Want in Amsterdam gebeurde het.

Weet u nog toen u net in stad woonde? Op uw kamertje in Oost? U feestte en u zoop wat af tijdens uw studie. Lallend en brallend schuimde u tot het krieken van de ochtend elke kroeg af. Over uw studie heeft u uiteindelijk twaalf jaar gedaan. Tja, dat kon toen nog hè.

Maar goed, uiteindelijk bent zelfs u de wilde haren kwijtgeraakt. U bent serieus aan het werk gegaan, u heeft de liefde van uw leven aan de haak geslagen en zij schonk u drie helblonde dotten van kids: Vlinder, Sterre en Splinter. Zo heten alle yuppenkinderen tegenwoordig namelijk, dus die van u ook, al vond u het heel erg bijzondere namen. U vervoert uw kinderen naar school in zo’n handige bakfiets die u altijd zodanig op de stoep parkeert dat niemand er meer langs kan. Maar dat is natuurlijk niet uw probleem, dat snap ik.

Het huurhuis in Oud West voldeed helaas niet meer aan de eisen die uw gezinsomvang vroeg en dus besloot u te kopen. U wilde natuurlijk wel graag in de stad blijven. ‘Niet naar Almere of zo.’, zei u altijd stellig en dan trok u daar een hoofd bij alsof u zojuist een drol met een takje dille kreeg geserveerd. Niet naar Almere toch? Kom zeg. Immers, Amsterdam is toch he-le-maal uw stad, of niet soms?

U vond uiteindelijk uw droomhuis in de Jordaan, op de Lijnbaansgracht. Mooi stukje stad heeft u dat altijd gevonden. En zo centraal ook! Overal dichtbij. U voelde zich de koning van de stad na het ondertekenen van het koopcontract.

Maar naar mate de tijd verstreek werd uw enthousiasme over het wonen in de binnenstad tanende. Want op de Lijnbaansgracht zijn kroegen. En restaurants. En galeries. Er wonen veel mensen op elkaar gestapeld. En dan heb ik het nog niet eens gehad over woonboten. Al die bezoekers en bewoners hebben fietsen die ze daar neerzetten. Of auto’s. Koninginnedag in de lente. Er varen potenbootjes in de zomer vol met drukke dansende nichten en hun bonke-bonke-muziek! Om het maar niet te hebben over dat vermaledijde Jordaanfestival waar al die Almere-Jordanezen op af komen om die buurt waar ze ooit uit gevlucht zijn te bezingen… De kinderen kunnen soms niet slapen van al dat stadse lawaai. Het Leidseplein met al die zuipende, lallende en brallende boeren is ook nog eens om de hoek en dan wordt u op zondagochtend ook nog eens wakker gebeierd door die o zo vaak bezongen Westerteringtoren die daar pas 400 jaar staat! Daar heeft u niet al dat geld voor betaald, kom zeg! En dus begon u een meldpunt. Want dat is het Nederland van tegenwoordig: als je je van wie of wat dan ook last hebt dan richt je daar een meldpunt voor op en daar kunnen we dan netjes alle klachten verzamelen. Handig toch? En zo klom u in de pen en richtte u het meldpunt overlast Lijnbaansgracht op. Want ‘wonen op de Lijnbaansgracht en omgeving is geen pretje.’, aldus de vlammende eerste zin op de homepage.

Wel, mijn beste Nimby, ik denk dat een hoop mensen graag met u van woonlocatie in Amsterdam zouden ruilen. Mijn vriendin en ik bijvoorbeeld wel. Want hoewel ik dol op mijn buurtje in Amsterdam-West ben: ik zou ook best graag op de Lijnbaansgracht willen wonen. Maar helaas, ik heb niet de beschikking over zo’n dikke portemonnee als de uwe en dus fiets ik bijna dagelijks die tien minuten naar de Lijnbaansgracht, waar ik werk. In de Melkweg. Daar heeft u vast ook al eens klachten over gehad op uw meldpunt, als u daar zelf al niet woont. Klachten van mensen die daar een paar jaar geleden met hun volle verstand en portemonnee een woning hebben gekocht en nu ineens huiliehuilie gaan doen over het lawaai van de bezoekers. Tja, het is wat hè, koop je voor zoveel geld een huis om de hoek van het Leidseplein, werkt u zich een slag in de rondte om uw hypotheek te kunnen betalen en dan heeft u nog niet die serene rust waar u zo graag naar verlangt! En waarom moeten mensen nog zuipen na tien uur ’s avonds doordeweeks?

U leest mijn licht cynische ondertoon, waarde Nimby, maar ik ben bloedserieus: wij zijn u en uw medezeurpieten zat. Wat doet u hier nog in de stad, behalve de sfeer verzieken met uw vervelende aanwezigheid? Waarom woont u niet al lang in een hutje op de hei in een mooi vrijstaand huis? Serieus, Nimby: verkoop de toko op de Lijnbaansgracht en voor de helft van het geld koopt u iets leuks in Drenthe of Friesland. Rust en ruimte, dat wilt u toch? En alle ruimte voor de bakfiets gevuld met Vlinders, Sterretjes en Splintertjes. O nee, maar daar heeft u natuurlijk ook hooglopende bezwaren tegen: want op het platteland stinkt het naar mest en koeien en natuur en zo! En de kerkklokken luiden daar nog elke dag. En de mensen praten er gek. En er is geen ene flikker te doen. En het is ver weg van alles. En er zijn maar drie winkels in zo’n dorp: de bakker, de slager en als je mazzel hebt een minisupertje. En de bussen rijden daar maar een keer in het uur.

Dus dat vindt u ook weer niet leuk. Eigenlijk bent u gewoon een beetje een notoire zeikerd.

Wat vindt u dan wel leuk?

Juist. Wonen op de mooiste plek van Nederland in een ruime woning met alle rust om u heen. Waar u van niemand enige vorm van stadse overlast ondervindt.

Ik weet wel een plek waar een hoop echte oude Jordanezen jaren geleden massaal naar toe trokken omdat ze zo graag groter wilden wonen met veel rust en groen om zich heen, wellicht is het ook wel iets voor u:

Almere.

Op een half uurtje van Amsterdam.

U liever dan ik trouwens, maar ik heb dan ook niks te zeiken over het wonen in Amsterdam.

Wij, normale stadsmensen die trots zijn op Amsterdam met alles wat daarbij hoort, zijn uw zeurderige soort zo zat als een bord koude pap. Echt meer dan zat. En daarom hebben wij, omdat het zo hip is om dat te doen dezer dagen, het meldpunt klaarmetdezaaikendeyuppeninamsterdam opgericht.

Want wij zijn klaar met uw gezeik

Mazzel ouwe,

uit naam van het Meldpunt Klaarmetdezaaikendeyuppeninamsterdam,

Rodney Rijsdijk

Meldpunt klaarmetdezaaikendeyuppeninamsterdam

 

5 Comments

  1. Ach ja , dankzij deze mensen kunnen ik en mn collega’s van korsakoff straks heerlijk genieten van onze rust…

    Reply
  2. Haai, via Trudy kom ik bij je terecht. Je schrijft heerlijk, alleen de term ‘huiliehuilie’ vind ik jammer en volgens mij kan een goed schrijver als jij daar best iets heerlijk Amsterdams voor bedenken, mazzel

    Reply
  3. Goed stukje, je moet het alleen ook nog naar Engels vertalen aangezien een groot deel van de NIMBYs geen Nederlands spreken. 😉

    Reply

Laat een antwoord achter aan van Dijk Reactie annuleren