Tienermeisjeshysterica on Tour

gillende meisjes 3Ze maken meer lawaai dan een gros slijptollen, een cordon opstijgende straaljagers of een leger krolse poezen, hoewel die laatste vergelijking nog wel enigszins opgaat. Mijn oren suizen nog na van gisteren toen we in de Melkweg vereerd werden met een optreden van The Janoskians…. Wie? Nou, je weet wel… Kijk Youtube maar. Of doe jezelf een lol en doe het niet. Tienermeisjes die naar boybands gaan kijken…. Vanuit antropologisch oogpunt vind ik het een van de meest wonderlijke fenomenen in de popmuziek. Hysterische gedragingen bij popconcerten zijn het exclusieve domein van het vrouwelijk geslacht. Ik heb in mijn tamelijk lange en uitgebreide carrière als concertganger nochtans nooit 1500 jongens de longen uit hun lijf zin gillen, oprecht keihard zien grienen en elk gevoel voor rede kwijt zien raken bij het aanschouwen van een damesband als, pak ‘m beet, The Bangles. En dat terwijl Susanna Hoffs nog steeds een bijzonder appetijtelijke verschijning is.

Ik heb het merkwaardige fenomeen voor het eerst live mogen aanschouwen bij het concert van de Backstreet Boys in de ArenA. Het was 5 juni 1999 en ik was in de ArenA werkzaam als suppoost. Ik was dus gewend aan voetbalsupporters en aan bezoekers van popconcerten. Compleet doorgeslagen tienermeisjes uit de provincie die al drie dagen doodzenuwachtig voor het stadion lagen te slapen om maar vooraan te staan bij het concert…. Dat was nieuw voor me. Ik had de Doe Maar-video wel eens gezien, maar nu kwamen al die vrouwelijke hysterica plotseling gevaarlijk dichtbij. Het terrein rond het stadion was verworden tot een slagveld van slaapzakken, lege frisdrankflessen, blikjes, lege chipszakken, patatbakjes en andere troep. Zelfs rond voetbalwedstrijden is de bende aanzienlijk minder.

Toen ik het stadion inkwam kregen we een briefing. Ik werd ingedeeld op het veld, vlakbij het podium. Mijn taak was simpel: zodra er een meisje flauwviel moest ik mijn hand opsteken en dan kwam er medische verzorging voor zo’n meisje. De binnenste cirkel rond het podium was afgezet met hekken voor de meisjes die als eerste binnenkwamen. Toen de stadionpoorten opengingen hoorde ik ze al van verre aankomen. Hordes hysterisch gillende vrouwwezens in de leeftijd van 12 tot 17 jaar bestormden het veld met een fanatisme waar de gemiddelde voetbalhooligan nog wat van kan leren. Bloedfanatieke, totaal gestreste koppies…. Ik dacht dat ik alles wel had meegemaakt qua fanatieke toeschouwers, maar dit was buitencategorie. 70.000 man eh… vrouw sterk….

Bij de voorprogramma’s werd al behoorlijk gegild maar naarmate het aanvangstijdstip van The Backstreetboys dichterbij kwam, werd het gegil steeds harder en hysterischer. Stel je 70.000 gillende meisjes voor in een galmbak als de ArenA…. Dan is het geluid van een slijptol een lieflijk melodietje. Ik stond dus middenin dat gekrijs. Mijn taak was simpel, maar daarom niet minder intensief: ik stond vrijwel non-stop met mijn hand in de lucht want de meisjes vielen bij niet bij bosjes, maar bij complete regenwouden flauw. Sommigen alleen van de spanning, anderen door de combinatie van spanning, ondervoeding en uitputting doordat ze drie dagen lang voor het stadion in een slaapzak hadden geleefd op een rantsoen van vijf Sultana’s en een fles cola-light … Er raakten meisjes gewond die door een paar wat oudere heksen letterlijk uit die cirkel werden gesmeten. Het woord ‘gekkenhuis’ dekt de lading van die avond niet eens.

In de Melkweg zie ik dit soort concertjes ook met enige regelmaat voorbij komen. Weliswaar een stuk kleinschaliger, maar geloof me dat 1500 meisjes ook au kunnen doen aan je oren. De meisjes komen van heinde en verre en staan om acht uur ’s ochtends al op de brug van de Melkweg te wachten terwijl de zaal om acht uur ’s avonds pas opengaat…. Ze bewaken hun plekje beter dan een Noord-Koreaanse grensovergang, want stel dat ze niet helemaal vooraan staan. (Wat in een kleine zaal als de Melkweg altijd mogelijk is, maar leg dat die meisjes maar eens uit…)gillende meisjes 2

Het blijft vermakelijk om de meisjes zodra de deur opengaat in een Olympische tijd naar het podium te zien rennen en bij het minste of geringste langgerekte ijselijke gillen uit te horen slaan… De garderobe heeft op zulke avonden weinig te doen, de bar heeft het ook niet druk. De hormonen gieren door de tent heen. Buiten wachten ongeruste moeders… Zijn ze ongerust omdat ze weten hoe ze vroeger zelf waren? Omdat ze in 1999 zelf bij The Backstreetboys waren? Of misschien wel in 1984 bij Doe Maar. Zoals de oma’s van de meisjes gilden voor The Beatles en Elvis… In sommige families slaat de hysterie geen generatie over. Arme kerels met hun hysterische dochters, vrouwen en moeders…

Gelukkig ga ik zaterdag weer naar het voetballen. Veel bier drinken en heel hard ‘KUT!’ roepen als mijn cluppie weer een wanprestatie levert. Heel hard JUICHEN voor doelpunten van mijn favoriete club. Samen met de andere jongens. Zo zijn wij dan weer. Benieuwd hoe een vrouwelijke antropoloog daar naar kijkt. Ik vermoed met dezelfde verwondering als dat ik naar de hysterica bij popconcerten kijk…

Leave a Comment.