Vorige week rolde ik eens om 7.00 de kroeg in,in plaats van er uit. Café de Toog was namelijk uitverkoren om als decor te fungeren in de Nederlandse politieserie ‘Bureau Raampoort’. Mijn collega en ik moesten er gewoon zijn om de mensen op te vangen of te helpen als ze iets moesten weten over de kroeg. Mijn collega en ik hebben allebei een mooie kop voor de radio, dus we hadden geen figurantenrol in de serie. Die waren er uiteraard wel. Want zonder figuranten geen film. Ik heb het zelf ook regelmatig gedaan, met wisselend plezier.

Een hele nacht in de kou voor Hotel l’Europe staan, dertig keer door een coffeeshop heen en weer lopen en zelfs een keer een week naar Mallorca voor de film ‘Volle Maan’: ik heb het allemaal gedaan in ruil voor een roestig stuivertje. Rijk en beroemd ben ik er nooit mee geworden. In Volle Maan ben ik een nanoseconde te zien omdat ik net het beeld uitren richting de catering omdat de regisseur zei dat ik uit beeld moest. Ik vond het best, ik was al lang blij met mijn gratis vakantie plus de tweehonderd euro aanwezigheidspremie.

Tijdens die week op Mallorca leerde ik ook de ambitieuzere figuranten kennen. De wannabee-acteurs die zich gingen bemoeien met de manier van opnemen, die op de aftiteling vermeld wilden worden, die pochten over het aantal films waar ze in mee hadden gespeeld en die de regisseur en de crew ongevraagd van tips voorzagen. Het was aandoenlijk.

Maar de allergrappigste was de figurant die ik meemaakte op de set van de Heinekenreclame in Canada waar ik in 2002 de hoofdrol in had. De slechtste Heinekenreclame ooit. De figurant, een oudere man, liep de hele tijd tegen die regisseur aan te zeiken en hij wist alles beter. Die man noemde zichzelf ook heel serieus ‘an actor’ omdat ie ooit wel eens een kopje koffie had geserveerd in LA Law of zo. Op een bepaald moment was de regisseur die man helemaal zat en hij loste het briljant op. Ik was die kerel al een tijdje kwijt toen ik die regisseur vroeg waar onze vriend was. De regisseur wees naar buiten en daar fietste die vent dus al een uur rondjes over een parkeerplaats. Slechts gekleed in een leren string oftewel een ‘holleeder’. Zichtbaar voor iedereen die langsreed in z’n auto. De regisseur lachte zijn meest satanische lach. “Ik heb hem gezegd dat het een cruciaal shot is voor de reclame, maar jij en ik weten natuurlijk dat hij er niet in voor gaat komen,ik wilde gewoon van die vent af en gunde mezelf even een lolletje. Niks zeggen.” Een uur later waren de opnames klaar en onze actor nam uitgeput, blij en trots zijn vergoeding van 100 dollar in ontvangst. Om de hoek hapten de regisseur en ik naar adem van het lachen.