Nee, de meest getalenteerde darter zou ik hem bepaald niet noemen. Want hoewel hij dagelijks meerdere keren zijn pijlen gooit  heeft hij nog nooit 180 gegooid en dat gaat hem met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid ook nooit lukken. Af en toe gooit hij wel eens 110 of 115 maar meestal gooit hij zo rond de 80. Dat is een beetje zijn gemiddelde. Soms gooit hij ook minder. Dan gooit hij zijn pijlen naast, onder of boven het bord. Hij is, kortom, een tamelijk matige darter die geen potten zou breken op de Embassy. Raymond van Barneveld zou hem uitlachen.

We kennen hem allemaal, maar niemand heeft hem nooit ontmoet. Je wilt hem ook helemaal niet ontmoeten. Kom zeg, hem ontmoeten, dat is wel het laatste wat je doet. Het maakt hem geen reet uit. Hij blijft stoïcijns zijn pijlen gooien. Elke dag weer. Vaak gooit hij scores van tussen de 80 en de 90. Maar hij gooit ook regelmatig minder door zijn stuitende gebrek aan talent. Hein heet hij. En omdat hij vrij tenger van stuk is wordt hij ook wel Magere Hein  genoemd.

Laatst moest hij weer gooien. Die magere begon nog goed met een triple 14. 42 na slechts één pijl, dat is een prima start. Nog twee pijlen te gaan. Het leek een aan zekerheid grenzende belofte tot een hoge score, want die triple 14 gooide hij wel heel overtuigend. Zo, midden in het vakje. Geen toevalstreffer. Dit kon wel eens een flinke score worden. De twee pijlen daarna gooide die magere hangjas echter op onverklaarbare wijze hopeloos naast het bord. Twee missers uit het volslagen niets. Te belachelijk voor woorden. Hoe kreeg ‘ie dat nou weer voor elkaar? Die magere klojo vertrok geen spier. Hij pakte zijn pijlen weer op en liet ons allemaal in verbijstering achter. En plotseling misten wij Femke. Voortaan beter gooien, dunne, je gemiddelde is weer wat magerder geworden. Dat was niet nodig.