Mijn paspoort was zoek en dat is onhandig als je voornemens bent om een reis te boeken. Het document lag niet op de plek waar hij altijd lag, in een klein ingebouwd kastje. Misschien was het ergens achter of tussengevallen.  Want hoewel het kastje weliswaar niet groot is was het volgestouwd als een gemiddeld damestasje op een zaterdagavond. In al mijn brille had ik bedacht dat ik eens wat ouwe troep uit het kastje zou weggooien, dat kon dan mooi samen gaan met het zoeken.

Ik zag al een vuilniszak liggen bij het kastje. Mogelijk was Anna al begonnen met spulletjes op te ruimen en kon ik de vuilniszak verder vullen met de troep uit het kastje. Ik wierp even een snelle blik in de vuilniszak. Ja, dat moet ouwe troep zijn. Ik begon vlijtig met het sorteren van de oude meuk. Oude faxrollen uit de tijd dat mijn ex hier een faxapparaat had staan ergens in 2001, een telefoonboek uit 2005 en weet ik wat voor nutteloze zooi nog meer. Ik flikkerde alles met een no-lookpass waar Michael Jordan een puntje aan kan zuigen in de grijze Komo-zak, knoopte die dicht en liep naar de ondergrondse vuilcontainer op ongeveer vijftig meter van Casa di Rodzooi. Kleppie open, zakkie weg en weer voor twaalf jaar klerebende de vergetelheid in gegooid. Fijn!

Het kastje was weer opgeruimd.

Al had ik nog steeds mijn paspoort niet gevonden.

Anna was ook blij, want ik ben een echte vent: ik gooi zelden iets weg. Mannen zijn verzamelaars. Zelfs van de meest onnodige dingen. Aan bijna alles in mijn huis zit wel een herinnering of zelfs een goed verhaal, dus vaak duurt het jaren voor ik het over mijn hart kan verkrijgen om iets weg te gooien.

Vlak voordat ik ging slapen vroeg Anna of ik toevallig die vuilniszak die vlakbij het kastje stond had weggegooid.

Ja dus.

Of ik dat serieus meende.

Ja dus.

Mijn liefste moest even snel een koffer uitruimen van haar vakantie omdat haar zusje die weer nodig had en had alles even zo snel in een vuilniszak gegooid. Boekjes, potjes, crèmepjes en wat kleding. Ik had niet helemaal goed gekeken…

En zodoende weet ik sinds gisteren wat het kost om een vuilniszak door de gemeentelijke afvaldienst stadsdeel West uit de ondergrondse vuilcontainer te laten vissen: 55 (zegge vijfenvijftig) euro.

En wie weet wat voor crèmes en potjes mijn schattebout gebruikt weet dan ook dat ik maar beter die vijfenvijftig piek kon lappen dan dat ik al die nieuwe crèmes en potjes opnieuw voor haar moest kopen. Het is nou niet bepaald het huismerk van de HEMA of Kruidvat waar ze zich zelf mee besmeert. Het goedkoopste crèmepje was al 60 (zegge zestig) euro…

Hoewel ik een feitjesmongool en een triviadebiel ben had ik dit feitje toch liever niet willen weten als ervaringsdeskundige.

Of ik mijn paspoort nog heb gevonden? Ja hoor, die zat nog in mijn winterjas…