Mijn god, wat hadden mijn ouders vroeger een grafhekel aan die eikeltjes die het presteerden om altijd onder het eten te bellen voor krantenabonnementen, enquêtes, goede doelen, verzekeringen en andere oplichterij. Die mensen werden tot op het bot gehaat bij ons thuis. Hoe ironisch was het dan ook dat uitgerekend hun bloedeigen zoon later, als 19-jarig guppie, zelf dat werk ging doen voor het dagelijks bier op de plank.

Telemarketeer dus.

Ik besefte me donders goed dat ik ontzettend klierwerk deed en dat werkelijk niemand op mijn telefoontje zat te wachten, behalve wat eenzame oude mensen die nooit door hun kinderen werden gebeld en het dan gezellig vonden om met een wildvreemde telemarketeer over koetjes en kalfjes te ouwehoeren.

Ik vond het kutwerk, maar de huur en mijn stapavonden moesten ergens van betaald worden. Ondanks mijn aversie jegens het werk bleek ik er nog redelijk goed in te zijn ook. Zo goed dat ik op een gegeven moment teamleider mocht zijn en zelf nauwelijks meer hoefde te bellen. Moest ik af en toe een beetje aansturen, statistiekjes bijhouden en mijn teamleden uitleggen hoe je argeloze burgers op een zo charmant mogelijke wijze in de val van bijvoorbeeld een krantenabonnementje kon laten trappen.

Later, toen ik leuk werk ging doen, merkte ik zelf hoe bloedirritant het was om op de meest ongewenste tijdstippen te worden gebeld. Je kon je laten uit laten schrijven door een bepaald nummer te bellen, maar echt werken deed dat niet. Of beter gezegd: het werkte echt niet. Weer later kreeg je een bandje te horen wat je dan helemaal moest afluisteren, waarna je kon aangeven dat je niet meer lastig gevallen wilde worden. Werkte ook niet. Het was nog voor de tijd van het belmenietregister op internet, want dat bestond toen nog niet.

Het was, eind jaren negentig, begin eenentwintigste eeuw, dus tamelijk onmogelijk om uit de registers gehaald te worden. Gekmakend was het. Het leek wel alsof ik in elk mogelijk bestand stond. Waarschijnlijk was het mijn straf omdat ik dat werk zelf drie jaar heb gedaan.

Op een dag besloot ik tot iets drastisch. Ik was dat gezeik helemaal zat. En de eerste de beste telemarketeringlijer die me zou bellen die zou ‘m vangen. Dat liet niet lang op zich wachten, want zoals gezegd: ik stond zo ongeveer in elk register. Ik werd wekelijks gebeld.

Ja hoor. Zo’n verzekeringslul. Of hij het genoegen had met R.C. Rijsdijk, woonachtig in Amsterdam?

Ik herkende dat kruiperige toontje in zijn stem.

Ik schraapte mijn keel en zette het meest plechtige timbre in mijn stem op.

‘De heer Rijsdijk is vorige week overleden….’

De man aan de andere kant van de lijn begon condoleances te hakkelen en ik begon, lachend in mezelf, in mijn rol te groeien.

‘Ik vind het vervelend en kwalijk dat wij als familie, terwijl wij ons verdriet nog aan het verwerken zijn, over dit soort zaken worden gebeld. Pijnlijk ook….  Echt heel pijnlijk… ‘

De verzekeringsglibber was z’n gladde babbel kwijt en hakkelde en stamelde excuses. Ik groeide meer en meer in mijn rol. Ik besloot mijn stem ook maar wat te verheffen, dat leek me wel leuk en maakte het verhaal wat realistischer. ‘Beter haalt u mijnheer Rijsdijk uit elk mogelijk register! Ik dacht dat dat al gebeurd zou zijn, maar kennelijk niet dus! Ik ben er heel erg teleurgesteld, verdrietig en kwaad over! Ik overweeg stappen op het moment dat er nog één commercieel telefoontje op dit nummer binnenkomt!’

Happend naar adem beloofde de stem aan de andere kant van de lijn mij dat hij er alles aan zou doen om te zorgen dat de heer Rijsdijk uit alle registers zou worden gehaald. Hij wenste me nog veel sterkte en ik verbrak grijnzend de verbinding. Ik was benieuwd of dit hielp.

En eerlijk is eerlijk: ik heb daarna ook nooit meer een telemarketeer aan de lijn gehad, dus hij heeft z’n werk goed gedaan.

Kleine moeite, groot plezier.