Klik je Facebook of je Twitter dezer dagen aan en je ontkomt er niet aan: Lowlands-voorpret. Ik heb nogal wat vrienden, collegae en vage kennissen die daar heen gaan, dus ik zie de laatste dagen gemiddeld zo’n 368 berichtjes als: ‘Nog een dag werken en dan naar Lowlands!!!!’, ‘Vet zin in Lowlands!’ en ‘Laatste boodschappen gedaan en dan op naar Lowlands! Woehoe!’

Ik heb dat niet meer zo. Vroeger wel. Ik ben redelijk vaak op Lowlands geweest. In de week dat het was besloot ik meestal pas om een kaartje te kopen voor pak ‘m beet honderd gulden en hophop daar ging ik. Later ben ik ook nog een paar jaar gratis geweest. Mochten wij, Melkwegmedewerkers, met wat mensen van andere poppodia op de 0-dag, de donderdag, klusjes doen als toegangsbandjes omdoen bij mensen of brandpaden vrij houden op het campingterrein. Vervolgens hadden we drie dagen om dat gene te doen waar we voor kwamen: zuipen en feesten. De organisatie vond het alleen minder dat we daar elk jaar tijdens werktijd alvast een voorschot op namen en na een paar jaar trouwe doch enigszins benevelde dienst werd de Melkweg bedankt voor bewezen diensten.

Daarna ben ik eigenlijk nooit meer op Lowlands geweest. Ik denk dat 2003 of 2004 mijn laatste jaar was. Ik had het er simpelweg niet voor over om de uit de pan gerezen prijzen te betalen, vies voer te eten, te kamperen, matig getapt laf festivalbier te drinken en bands te zien die ik bijna allemaal wel eens live heb gezien. En al zou ik willen gaan, de kaarten zijn de laatste jaren in een zucht en een scheet uitverkocht. Het is hip om te kunnen zeggen dat je ‘er bij was’ en dan glunderend je vieze polsbandje (en die van de laatste zes jaar) te laten zien. Zestigduizend mensen trekken lachend honderdtachtig (!) euro uit de poeplap en geven zonder met hun ogen te knipperen minimaal een meijer per dag uit aan zuipen, eten en merchandise. Had iemand nog iets over de crisis?

Nou zullen er natuurlijk genoeg mensen zijn die het allemaal niet me eens zijn of mij zelfs voor een hater (want dat is hip om te zeggen) uit zullen maken, maar ik weet zeker dat ik het uitermate gezellig zou hebben als ik er zou zijn. Ik ken genoeg mensen op dat festival waar het prima bier tanken mee is. Qua bands zijn er misschien drie of vier acts die ik wel zou willen zien. Maar nee, ik doe het niet meer. Vier dagen lam op zo’n festival rondhangen, in een tent op een verrot luchtbed slapen, in een mêlee van verschillende schijtluchten naar de WC gaan en hopen dat de douches niet koud zijn is me tegenwoordig gewoon te veel. Noem me gerust een ouwe lul. Als er dagkaarten waren geweest had ik wellicht nog overwogen om een dagje te gaan, maar helaas, daar doet Lowlands niet aan. Waarschijnlijk moet ik het dus de rest van mijn leven doen met de geweldige en grappige herinneringen aan de tijd dat ik naar Lowlands ging (die gozer die zo blij was dat ie een prachtige tent voor een tientje had gekocht en wat bij het uitpakken een windscherm bleek te zijn blijft een topverhaal!).

Iedereen die naar Lowlands gaat: veel plezier en ik zie jullie brakke, bleke gezichtjes op maandag weer.